As I wrote in my previous blog post, it would normally take decades to recover from the damage - the generational loss - brought about by two revolutions. Given our political realities today, the debilitated Ethiopian political centre does not have decades to recover. It must strengthen and counter-balance the ethnic nationalist elite as soon as possible, in order to bring about any semblance of rationality and maturity to Ethiopian politics.
The shortest route of recover for the centre is for the wealthier classes, especially the business class, to assert itself in politics, but in purely a realpolitik manner. The main goal of course being less conflict and violence ridden politics. To achieve this goal, ethnic politics must be reduced - ethnic politics - especially ethnic federalism - is by theory and practice (28 years of it) and conflict and violence producing machine. Note here that it is not ethnic and local rights that need to be reduced, it is ethnic politics - I will say more on this later. What is realpolitik about this? It is of course in the strong interests of the business class that our politics moves away from ethnic strife! Peace, the ability to work and conduct business anywhere as first class citizens, security, etc., is what makes the business class more prosperous. An ethnic conflict ridden society on the other hand is a danger for business owners. So clearly, it is in the interests of the business class to work for a more united and less ethnically divided country.
Yes, it is in their interests, but is the Ethiopian business class capable of intervening successfully in politics? Of course, like all other segments of the elite, the business class has been decimated by revolution and is, for all intents and purposes, and upstart trading class. Nevertheless, its all we have. And it is wealthy. It has more than enough money to greatly influence politics. The top ten richest business owners in Addis Ababa can easily and without much pain create and fund think tanks, charities, media, political lobbies, and other influencing organizations to the amount of billions of birr. They have the money, but do understand the urgency and do they have the know-how? No, but they'll have to get it - soon. They stand to lose a lot if they continue to leave politics to the ideologues.
Here's a simple blueprint of how the business class can slowly begin to influence politics. The primary goal is a more peaceful politics.The main intermediate goal is achieving long lasting influence. This is done by creating charities (for cultivating a good relationship with the population), think tanks (to help rebuild a decent political elite), political lobbies (to influence politicians), and media. All these organizations should treat all political groups equally. Donations should be made to all, for specific peace building goals, of course. There should be as much as possible no discrimination, except perhaps against the most extreme political groups. The strategy should be 'make no enemies'. The political platform should be based on this, with two simple points: 1) All Ethiopians should be able to live as first class citizens everywhere and 2) Afan Oromo should become a national language - all federal services should be available in Afan Oromo and it should be taught in all educational institutions. No sloganeering against ethnic rights or even against ethnic nationalism. No silly equating ethnic nationalism with discrimination and racism. The approach should be empathetic and realistic, with a long term view of influence and snatching our politics away from violent ideologues.
This simple blueprint should allow the business classes to steadily increase their influence among political circles. In short order, politicians will be knocking at their door for more funds, and thus be willing to fulfill the business class' agenda, which is exactly what we want. Politicians will begin to be influence more by realpolitik than by ideology. This is fundamentally what will help transition our politics from violence to peace.
Monday 7 October 2019
Saturday 5 October 2019
The Weak Centre
The weakness of the political centre continues to be by far the most important and fundamental problem in Ethiopia's politics. The political centre has numbers but its political elite, organization, and power are not concomitant to its numbers. It is severely underrepresented in the political sphere. This has resulted in a distortion in our politics - a significant portion of the population has little or no representation and power, while the rest - the ethnic nationalist population - is well represented and disproportionately powerful. This distortion is what drives the chaos in Ethiopian politics.
What is the political centre? The centre, in brief, believes in citizenship rights - that the country and its regions belong equally to all citizens and that no region belongs more to certain ethnic groups than others. At the same time, the centre, accepting Ethiopian political reality, supports ethnic rights and local autonomy, while giving primacy to citizenship rights. In other words, there is no problem if Oromia is dominated by Oromo language, culture, etc. by virtue of demographics and history, but the land of Oromia should belong equally to all. This, I think, sums up the basic beliefs of the political centre.
There are many examples that illustrate how the political centre is woefully underrepresented in terms of political elite, leadership, and power. Consider for example, Addis Ababa, where conservatively 80% of the population is centrist. This huge portion of Addis Ababa has no political/civic organization and power to speak of and has had none for decades. It has no leadership to call its own. It has no elite to speak of. The parties that claim to represent the population of Addis Ababa, such as Ezema, are, try as they might, small, weak, and incapable. The masses of Addis Ababa continue to view themselves as subjects ruled by leadership imposed upon them. For 27 years, they were ruled by the TPLF, and now by the ODP. They blithely discuss which was/is better! They have no notion that they should rule themselves!
This weakness of the political centre is not accidental. It is a result of the past 50 years of political conflict, during which the centre fought bitterly against itself - the 1974 revolution and the following White and Red Terrors - decimating its elite. The culmination of the centre's political suicide was the 1991 revolution, led by ethnic nationalists, who simply stepped into the vacuum left by the political centre. Such was the collapse of the centre that it even surprised the ethnic nationalists who fought against the centre for so long. Only a year or so before the revolution, the EPLF, TPLF, et al were hoping for a negotiated settlement with the central government. Instead, they were handed complete power. This is the history that explains today's weak political centre. The centrist population today remains haunted by its history - its masses are loath to get into politics of any kind.
On the other hand, the political periphery - ethnic nationalists - are well represented in Ethiopian politics. For 28 years they have ruled Ethiopian essentially unopposed, as the centre has been incapable of real opposition. The ethnic nationalists have a relatively strong elite and political/civic organizations and concomitant power. They push their agenda steadily, knowing, from 28 years of experience, that the centre is incapable of responding.
This has resulted in an awful distortion in Ethiopian politics. One political viewpoint - ethnic nationalism - is well represented - while the other - the political centre - is not. Because of this distortion, the ethnic nationalists continually overplay their hand, and the centre, unable to respond, continues to have its masses more and more alienated and ripe for radicalism and revolution.
One example of such radicalism can be found in today's Amhara nationalism, which is a direct outgrowth of the inability of the centre's elite to adequately represent its population. Another example is a recent development - many Addis Ababans kneejerk hatred of anything Oromo, ostensibly a result of token Oromo favouritism, but fundamentally a result of the insecurity and shame of Addis Ababans, who know that they continue to be dominated by 'others' because of their inability to organize along their interests.
For Ethiopia's political conflicts to be solved, Ethiopia's political distortion must be corrected. The centre's political elite must reconstitute itself and the centre's masses must be represented concomitant to their numbers. If this does not occur, ethnic nationalists will dominate politics to the point that the underrepresented masses of the political centre will radicalize and revolt.
How can Ethiopia's political centre rise up again? How can it pull itself up by its bootstraps? There is no magic formula of course. An elite devastated by one revolution takes decades to reconstitute - this elite has been devastated by two. It will take a long time to fix the damage. But there is a possible solution in the short/medium term. I'll talk about that in the next article.
What is the political centre? The centre, in brief, believes in citizenship rights - that the country and its regions belong equally to all citizens and that no region belongs more to certain ethnic groups than others. At the same time, the centre, accepting Ethiopian political reality, supports ethnic rights and local autonomy, while giving primacy to citizenship rights. In other words, there is no problem if Oromia is dominated by Oromo language, culture, etc. by virtue of demographics and history, but the land of Oromia should belong equally to all. This, I think, sums up the basic beliefs of the political centre.
There are many examples that illustrate how the political centre is woefully underrepresented in terms of political elite, leadership, and power. Consider for example, Addis Ababa, where conservatively 80% of the population is centrist. This huge portion of Addis Ababa has no political/civic organization and power to speak of and has had none for decades. It has no leadership to call its own. It has no elite to speak of. The parties that claim to represent the population of Addis Ababa, such as Ezema, are, try as they might, small, weak, and incapable. The masses of Addis Ababa continue to view themselves as subjects ruled by leadership imposed upon them. For 27 years, they were ruled by the TPLF, and now by the ODP. They blithely discuss which was/is better! They have no notion that they should rule themselves!
This weakness of the political centre is not accidental. It is a result of the past 50 years of political conflict, during which the centre fought bitterly against itself - the 1974 revolution and the following White and Red Terrors - decimating its elite. The culmination of the centre's political suicide was the 1991 revolution, led by ethnic nationalists, who simply stepped into the vacuum left by the political centre. Such was the collapse of the centre that it even surprised the ethnic nationalists who fought against the centre for so long. Only a year or so before the revolution, the EPLF, TPLF, et al were hoping for a negotiated settlement with the central government. Instead, they were handed complete power. This is the history that explains today's weak political centre. The centrist population today remains haunted by its history - its masses are loath to get into politics of any kind.
On the other hand, the political periphery - ethnic nationalists - are well represented in Ethiopian politics. For 28 years they have ruled Ethiopian essentially unopposed, as the centre has been incapable of real opposition. The ethnic nationalists have a relatively strong elite and political/civic organizations and concomitant power. They push their agenda steadily, knowing, from 28 years of experience, that the centre is incapable of responding.
This has resulted in an awful distortion in Ethiopian politics. One political viewpoint - ethnic nationalism - is well represented - while the other - the political centre - is not. Because of this distortion, the ethnic nationalists continually overplay their hand, and the centre, unable to respond, continues to have its masses more and more alienated and ripe for radicalism and revolution.
One example of such radicalism can be found in today's Amhara nationalism, which is a direct outgrowth of the inability of the centre's elite to adequately represent its population. Another example is a recent development - many Addis Ababans kneejerk hatred of anything Oromo, ostensibly a result of token Oromo favouritism, but fundamentally a result of the insecurity and shame of Addis Ababans, who know that they continue to be dominated by 'others' because of their inability to organize along their interests.
For Ethiopia's political conflicts to be solved, Ethiopia's political distortion must be corrected. The centre's political elite must reconstitute itself and the centre's masses must be represented concomitant to their numbers. If this does not occur, ethnic nationalists will dominate politics to the point that the underrepresented masses of the political centre will radicalize and revolt.
How can Ethiopia's political centre rise up again? How can it pull itself up by its bootstraps? There is no magic formula of course. An elite devastated by one revolution takes decades to reconstitute - this elite has been devastated by two. It will take a long time to fix the damage. But there is a possible solution in the short/medium term. I'll talk about that in the next article.
Thursday 25 July 2019
Ethiopian Politics: Axiom #1
Ethnic federalism is the major source of conflict and instability in Ethiopia.
This is no theory - we have 28 years of accumulated empirical evidence in Ethiopia. A year and a half of which have been post-TPLF - a time of relative freedom and regional autonomy.
Further, we have a hundred years of modern-era evidence around the world showing that ethnic or "multinational" federations result in intractable conflict. Multicultural federations work, but not multinational ones.
Given this axiom, how can the very legitimate political aspirations of the various ethnic groups in Ethiopia be peacefully realized? Via multicultural federalism with strong regional autonomy. India, in other words. Change the constitution so that the entire "people of Ethiopia" are the primary rights/responsibility holders instead of nations, nationalities, and peoples. Ensure federal states are drawn in a way that allows ethnic groups significant political autonomy, but that this autonomy does not include owning land and relegating others to second class citizenship. Have the languages and cultures of all ethnic groups, especially the Oromo, given their numbers, properly reflected at the federal level. In other words, make Afaan Oromo a country-wide language.
This is a simple, easy win-win arrangement. Ethnic groups' desires are respected and fulfilled, but within a political system that does not generate constant conflict.
On Secular Churches and the Mystical Sacrifice
https://blogs.ancientfaith.com/rememberingsion/2019/07/25/secular-churches-mystical-sacrifice/
On Secular Churches and the Mystical Sacrifice
July 25, 2019
Hieromonk Gabriel
A headline caught my eye several days ago: “They Tried to Start a Church Without God. For a While, It Worked.” While the concept of a church without God is beyond doubt bizarre, it nevertheless also makes perfect sense. In our age of loneliness, amidst the near-total collapse of practically every traditional form of community and social structure, to abandon Christianity is to hurtle oneself into the void foretold by Nietzsche when he proclaimed the “murder” of God:
What were we doing when we unchained this earth from its sun? Whither is it moving now? Whither are we moving? Away from all suns? Are we not plunging continually? Backward, sideward, forward, in all directions? Is there still any up or down? Are we not straying, as through an infinite nothing? Do we not feel the breath of empty space? Has it not become colder? Is not night continually closing in on us?
Living in cities, we become strangers. We visit our friends by sitting alone and staring at screens. Moving from job to job and from place to place, we remain rootless — only half-committed to our own lives. When my parents moved into a new subdivision outside Raleigh, North Carolina in 1999, they purchased the last new house on the street. In less than two decades, every single family on that street had moved away besides them. More and more, our lives have absolutely nothing to do with the people right around us. Half of all American children will even experience the shattering of their own home through divorce before the day they turn eighteen.
In a world such as this, churches are among the last remaining havens of love and community — although even this has been largely eroded in American life due to the phenomenon known as “church-shopping,” in which Christianity becomes cafeteria-style: merely another consumer commodity. So it is no surprise when the article tells us that Justina Walford, upon apostatizing and moving to New York City, “had never felt more alone.”
It is interesting to note that Justina grew up in a non-religious family, and converted to Christianity on her own as a child. She was apparently quite zealous, and even wanted to be a pastor herself. It is even more interesting to note the reason she lost her faith: it was “a casualty of overseas travel that made her question how any one religious community could have a monopoly on truth.”
Upon reading this, I involuntarily thought of a pithy quotation of Sir James Stephen: “The notorious result of unlimited freedom of thought and discussion is to produce general scepticism on many subjects in the vast majority of minds.” Those who expose themselves to the confusion and tumult of the world without being firmly grounded in the Truth find themselves fulfilling an observation made many centuries ago in the Tao Te Ching: “The longer you travel, the less you know.” The modern world has strangely convinced us that such ignorance is a sign of knowledge, and that a truly enlightened person must necessarily inundate himself with the greatest possible volume of cacophonous nonsense in order to “make up one’s mind for oneself.” That to do so generally engenders confusion, skepticism, disbelief, and ultimately apathy should really not come as any surprise.
To the Orthodox Christian: obey the words of St. Ignatius Brianchaninov, and of all the Holy Fathers!
Once again I address you, faithful son of the Eastern Church, with a sincere, good word. This word is not my own—it belongs to the Holy Fathers. All my counsels come from them.
Keep your mind and heart from false teaching. Do not even speak about Christianity with people who have been infected with false thoughts; do not read books on Christianity that were written by heretics.
The Holy Spirit accompanies all Truth. He is the Spirit of Truth. The devil accompanies and acts together with every lie. He is false, and the father of lies.
He who reads the books of a heretic immediately communes with an evil, dark spirit of falsehood. This should not seem strange or incredible to you—this is the unanimous opinion of the Holy Fathers…
Only those religious books that are written by the Holy Fathers of the universal Orthodox Church are acceptable to read. The Orthodox Church requires this of her children.
If you think otherwise, or find this command of the Church less authoritative than your own opinions or the opinions of others who agree with you, then you are no longer a child of the Church, but a critic of the Church.
Do you call me a one-sided, unenlightened rigorist? Leave me my one-sidedness and all my other deficiencies. I would rather be a deficient, unenlightened child of the Orthodox Church than an apparently perfect man who would dare to instruct the Church, who would allow himself to disobey the Church, to separate from it. My words will be pleasant to the true children of the Orthodox Church.
Let me be clear: I am not suggesting that we get together and burn books. I am not advocating enforced censorship by the State. I am simply suggesting that we, spiritual infants that we are, and especially seeing as how we generally cannot be bothered to fill ourselves with the spiritual food of the Holy Fathers, at the very least heed their advise and refrain from drinking poison on an empty stomach.
But let us return to Justina. Having been sadly persuaded of the non-existence of God by the faithlessness of men, having uprooted herself from her home and family, and having arrived in New York City amidst a vast multitude of people, she found herself feeling intensely alone.
Then Walford read an article about Sunday Assembly, a community started in Great Britain in 2013 that had spread quickly across the Atlantic to her doorstep. Members gather on Sundays, sing together, listen to speakers, and converse over coffee and donuts. Meetings are meant to be just like Church services—but without God. “That’s it,” she thought. “That’s what I want.”
Such groups apparently sprang up and grew rapidly until about three years ago. This article in The Atlantic tries to figure out why they began to die out just as quickly as they arose. The surface-level explanation is quite simple: after a while, people just got tired of making the necessary efforts and preparations to organize each Sunday’s concert/lecture/what-have-you, and the whole thing just fizzled out. But somewhat surprisingly, the article also identifies at least part of what was going on underneath:
Ara Norenzayan, a psychologist studying religion at the University of British Columbia, told me that secular communities might have trouble getting members to inconvenience themselves, as people of faith routinely do for their congregations. He cited a study by Richard Sosis, an anthropologist at the University of Connecticut who studied 200 American communes founded in the 19th century. Sosis found that 39 percent of religious communes were still functioning 20 years after their start, but only 6 percent of secular communes were alive after the same amount of time. And he determined that a single variable was making this difference: the number of sacrifices—such as giving up alcohol, following a dress code, or fasting—that each commune demanded of its members.
For religious communes, the more sacrifices demanded, the longer they lasted; however, this connection didn’t hold for secular communes. The implication, Norenzayan said, was that challenging rituals and taxing rules work only when they’re part of something sacred; once the veil of sacrality is removed, people no longer care to commit to things that demand their time and dedication. “If it’s ‘Come and go as you wish,’ that’s not going to work,” he said. Even if secular congregations could create a sense of the sacred, they tend to attract people who are explicitly looking for a community without costly rituals—one that lets you do what you want.
It seems as though simple etymology has eluded the author: the word “sacrifice” literally means “to make sacred.” To “make a sacrifice” in common parlance means to give something up, but it literally means to give something to God. It means not to lose something, but rather to make that thing holy.
Without God there can be no sacrifice, but merely an exchange. I invest my time, I get something out of it. If I don’t “get something out of it,” then I simply stop investing my time. Apparently, there is only so much “something” that can be gotten out of singing Bon Jovi songs and eating doughnuts with strangers.
What really struck me about the article, however, is the very idea that singing Bon Jovi songs and eating doughnuts has any resemblance at all to the Church. It manifests all too clearly the modern notion that the Church fundamentally consists in people getting together to talk and sing about God. If this is the case, then it’s no great stretch to conceive of a “church without God” that consists in people getting together simply to talk and sing.
But in reality the Church consists not in talking and singing, nor even in the sacrifices that we make in order to be able to do so. The Church consists not in sacrifice, but in the Sacrifice: the Mystical Sacrifice of the Eucharist. In the Divine Liturgy Christ offers us Himself, and we offer ourselves to Him: “the Holy Things are for the Holy!” Without the Mystical Sacrifice, there is no Church, and neither speech nor song can make it so.
Metropolitan Tikhon (Shevkunov) in his wonderful book Everyday Saints explains the meaning of this great and terrible phrase, “the Holy Things are for the Holy!”:
What this means is that the Body and the Blood of Christ are now being taken in by holy people. But who are these people? They are the people who are now in our Church, priests and laypersons alike, coming here to us with faith and waiting for Communion. They do this because they are faithful Christians who are yearning to draw closer to God. It turns out that in spite of our frailties and sins, we, the people who compose the Church on earth are, to God, also saints.
It seems to me that it is for this reason that so many left their churches in the first place — because they found there neither God nor saints but merely men, not Communion but merely community. And as Abba Dorotheos teaches, as long as we are absent from the Mystical Sacrifice we will remain absent also from one another, no matter how many songs we sing or how many doughnuts we eat in one another’s company:
I shall give you an example from the Fathers so that you may understand the power of the word. Suppose that there is a circle on the earth, as if drawn by a compass. The center is exactly the middle of the circle. Take care to understand what I mean. Let us suppose that this circle is the world and God is the center. The straight lines drawn from the circumference to the center are the lives of men. As far as the saints, desiring to approach God, move inward, they become near to God and near each other and as far as they approach God, they approach each other. As far as they approach each other, they approach God. You should understand separation in the same way. When they move away from God and follow external things, it is evident that as far as they move away and become distant from God, they distance themselves from each other and as they distance themselves from each other, they distance themselves from God. This is the very nature of love. In as far as we are outside and do not love God, each one of us is also distanced from his neighbor, but if we love God, they more we approach Him through love for Him, the more we are united to our neighbor through love, as as much as we are united to our neighbor, we are united to God.
So let all of us who are lonely, let all of us who seek for meaning and purpose and sacrifice and love take heed to the words of St. Ignatius of Antioch (who once sat on the lap of Christ as a young child and later eagerly gave his life as a martyr, longing above all else to be “the wheat of God, ground by the teeth of beasts to become the pure bread of Christ”):
Stand fast, brethren, in the faith of Jesus Christ, and in His love, in His passion, and in His resurrection. Do ye all come together in common… breaking one and the same bread, which is the medicine of immortality, and the antidote which prevents us from dying, a cleansing remedy driving away evil, which causes that we should live in God through Jesus Christ.
Amen.
Friday 19 July 2019
The Struggle Against The Normal Life
The Struggle Against The Normal Life
July 18, 2019 · Fr. Stephen Freeman
Within the Christianity of our time, the great spiritual conflict, unknown to almost all, is between a naturalistic/secular world of modernity and the sacramental world of classical Christianity. The first presumes that a literal take on the world is the most accurate. It tends to assume a closed system of cause and effect, ultimately explainable through science and manageable through technology. Modern Christians, quite innocently, accept this account of the world with the proviso that there is also a God who, on occasion, intervenes within this closed order. The naturalist unbeliever says, “Prove it.”
The sacramental world of classical Christianity speaks a wholly different language. It presumes that the world as we see it is an expression of a greater reality that is unseen. It presumes that everything is a continuing gift and a means of communion with the good God who created it. The meaning and purpose of things is found in that which is not seen, apart from which we can only reach false conclusions. The essential message of Christ, “The Kingdom of God is at hand,” is a proclamation of the primacy of this unseen world and its coming reign in the restoration of all things (apokatastasis, cf. Acts 3:21).
The assumptions of these two worldviews could hardly be more contradictory. The naturalistic/secular model has the advantage of sharing a worldview with contemporary culture. As such, it forms part of what most people would perceive as “common sense” and “normal.” Indeed, the larger portion of Christian believers within that model have no idea that any other Christian worldview exists.
The classical/sacramental worldview was the only Christian worldview for most of the centuries prior to the Reformation. Even then, that worldview was only displaced through revolution and state sponsorship. Nonetheless, the sacramental understanding continues within the life of the Orthodox Church, as well as many segments of Catholicism. Its abiding presence in the Scriptures guarantees that at least a suspicion of “something else” will haunt some modern Christian minds.
An assumption of the secular/naturalist worldview is that information itself is “objective” in character: it is equally accessible to everyone. The classical worldview assumes something quite different. “Blessed are the pure in heart,” Christ says, “for they shall see God.” The Kingdom of God is not an inert object that yields itself to public examination. The knowledge of God and of all spiritual things requires a different mode of seeing and understanding. St. Paul says it this way:
But the natural man does not receive the things of the Spirit of God, for they are foolishness to him; nor can he know them, because they are spiritually discerned. (1Co 2:14)
This understanding disturbs the sensibilities of many contemporary Christians. Some go so far as to suggest that it is “gnostic” (by this they mean that the very notion of spiritual knowledge that is less than democratic is suspect). Sola Scriptura is a modern concept that posits the Scriptures as subject to objective interpretation. The Scriptures thus belong to the world of public, democratic debate, whose meaning belongs within the marketplace of opinion. The Scriptures are “my Bible.”
The classical model is, in fact, the teaching found in the Scriptures. It utterly rejects the notion of spiritual knowledge belonging to the same category as the naturalistic/secular world. It clearly understands that the truth of things is perceived only through the heart (nous) and that an inward change is required. It is impossible to encounter the truth and remain unchanged.
The classical model, particularly as found within Orthodoxy, demands repentance and asceticism as a normative part of the spiritual life. These actions do not earn a reward, but are an inherent part of the cleansing of the heart and the possibility of perceiving the truth.
The rationalization (secular/rationalist) of the gospel has also given rise to modern “evangelism.” If no particular change is required in a human being in order to perceive the truth of the gospel, then rational argument and demonstration becomes the order of the day. Indeed, modern evangelism is largely indistinguishable from modern marketing. They were born from the same American social movements.
The classical model tends to be slower in its communication, for what is being transmitted is the fullness of the tradition and the transformation of each human life. Evangelism, in this context, has little to no relationship with marketing. The primary form for the transmission of the gospel is the community of the Church. The Christian faith, in its fullness, is properly only seen in an embodied community of believers living in sacramental union with God through Christ by the Holy Spirit. In the early Church, the catechumenate generally lasted for as much as three years. The formation that took place was seen as an essential preparation for the Christian life. “Making a decision” was almost beside the point.
The struggle between classical/sacramental Christianity and modernity (including its various Christianities) is not a battle over information. The heart of the struggle is for sacramental Christianity to simply remain faithful to what it is. That struggle is significant, simply for the fact that it takes place within a dominant culture that is largely its antithesis.
A complicating factor in this struggle is the fact that the dominant culture (naturalistic/secular) has taken up traditional Christian vocabulary and changed its meaning. This creates a situation in which classical Christianity is in constant need of defining and understanding its own language in contradistinction to the prevailing cultural mind. The most simple terms, “faith, belief, Baptism, Communion, icon, forgiveness, sin, repentance,” are among those things that have to be consistently re-defined. Every conversation outside a certain circle requires this effort, and, even within that circle, things are not always easy.
Such an effort might seem exhausting. The only position of relaxation within the culture is the effortless agreement with what the prevailing permutations tell us on any given day. Human instinct tends towards the effortless life – and the secular mentality constantly reassures us that only the effortless life is normal. Indeed, “normal, ordinary, common,” and such terms, are all words invented by modernity as a self-description. Such concepts are utterly absent from the world of Scripture. Oddly, no one lived a “normal” life until relatively recently.
That which is “normal” is nothing of the sort. It is the purblind self-assurance that all is well when nothing is well.
God have mercy on us.
Wednesday 10 July 2019
ኸርማን ኮሆን ስለ አማራ ያሉትን አስመልክቶ...
እንደ ኸርማን ኮሆን አይነቱ በተረታ ላይ ያሉ መካከለኛ ደረጃ ዲፕሌማት ይህን ያህል ትኩረት ማግኘታቸው የኢትዬጵያን የኃይል ድክመት ምን ያህል እንደሆነ ያሳያል።
ለማንኛውም የዛሬው የአምሀራ ብሔርተኝነት (ይልነበረው) የድሮ የአምሀራ የበላይነትን ለመመለስ ሳይሆን አሁን ያለው የብሶት እና የበታችነት መንፍስን ለማባበል ነው አላማው! የበላይነት ሳይሆን የበታችነት መንፈስ ነው መሰረቱ፡፡ ከዚህ ረገድ ከትግራይ እና ኦሮሞ የጎሳ ብሔርተኝነት ምንም አይለይም። ጨራሽ የነዚህ (ያረፈደ) ግልባጭ ነው።
Friday 5 July 2019
«መፈንቀለ መንግስት»
ፌደራል መንግስት «መፈንቀለ መንግስት» ያለው ጉዳዩን ለማካበድ እና የሚያደርገውን ኃይል እርምጃዎችን ሽፋን ለመስጠት ነው። ተገቢ ይመስለኛል።
የኢትዮጵያ ፌደራል መንግስት አቅሙን እጅግ ውስን ነው። የክልሎች መንግስታትም እንዲሁም። ኦነግ ባንክ ሲዘርፍ የቆየው መንግስት «ሆደ ሰፊ» ሆኖ ሳይሆን ለማስቆም አቅም ስለሌለው ነው። እርምጃ ከወሰደ ከውስጡ አቢዮት ሊነሳል ስለሚችል ብዙ የፖለቲካ ስራ በመስራት ቆይቷል። ሆኖም የሰመኑ ግድያዎች መንግስት ምን ያህል ደካማ እንደሆነ ያሳያል።
ለዚህ አይነት የደከመ መንግስት «መፈንቀለ መንግስት» የሚመጣው በdeath by a thousand cuts ነው። አሳምነው አማራ ክልልን ይቆጣጠራል። የመንግስት ደካማነት ያሳያል። መንግስት ውስጥ ያሉት ለምክዳት ዳር ያሉት ድፍረት ያገኛሉ። በሌሎች ቦታዎች አመጽ ይነሳል። ሁከት ይበዛል። እንዲህ እያለ መንግስት ይፈራርሳል። እንሆ መፈንቀለ መንግስት።
መንግስት ታላቅ የሰው ኃይል እጥረት አለው፤ ይህ ሁላችን የምናውቀው ነው። የህ የ50 ዓመት ውጤት ነው። የዓቢይ ፍላጎት ወደታች በደምብ አይደርስም። መሰረታዊ ችግር ነው። በዚህ ውክት ሁሉም ብሶተኛ ይህን ድክመት ተጠቅሞ ሁከት ማስነሳት ይሞክራል። ይህ ነው ያለፈው ዓመት ታሪክ። አሁንም ይቀጥላል።
መንግስት አሁን ስልቱን ገምግሞ ወደ ይበልጥ ኃይል እርምጃ እየገባ ይሆን ይሆናል። የአቢዮት እና ሁከት ምንጮችን አሳዶ ማስቆም ሂደቱ ሰባዊ ጉዳት ቢኖረውም። ማህበራዊ ሚዲያን ማገድ፤ ኢንተርኔትን ሳይሆን ማህበራዊ ሚዲያን። ይህ ስልት ይሰራ አይሰራ አላውቅም፤ ጉዳይ መሃል ውስጥ እና መረጃ ያላቸው እነ ዓቢይ ነው የሚያውቁት።
ግን ኢግዚአብሔር በሰላም መንግስት ሁከተኞችን ለሞቆጣጠር ይርዳቸው። መንግስት የ«ሁከተኞችን» ችግር እና ብሶት ደግሞ dismiss ከማድረግ ማዳመጥ እና ፍትህ መስጠት እንዲችል ይርዳው።
የኢትዮጵያ ፌደራል መንግስት አቅሙን እጅግ ውስን ነው። የክልሎች መንግስታትም እንዲሁም። ኦነግ ባንክ ሲዘርፍ የቆየው መንግስት «ሆደ ሰፊ» ሆኖ ሳይሆን ለማስቆም አቅም ስለሌለው ነው። እርምጃ ከወሰደ ከውስጡ አቢዮት ሊነሳል ስለሚችል ብዙ የፖለቲካ ስራ በመስራት ቆይቷል። ሆኖም የሰመኑ ግድያዎች መንግስት ምን ያህል ደካማ እንደሆነ ያሳያል።
ለዚህ አይነት የደከመ መንግስት «መፈንቀለ መንግስት» የሚመጣው በdeath by a thousand cuts ነው። አሳምነው አማራ ክልልን ይቆጣጠራል። የመንግስት ደካማነት ያሳያል። መንግስት ውስጥ ያሉት ለምክዳት ዳር ያሉት ድፍረት ያገኛሉ። በሌሎች ቦታዎች አመጽ ይነሳል። ሁከት ይበዛል። እንዲህ እያለ መንግስት ይፈራርሳል። እንሆ መፈንቀለ መንግስት።
መንግስት ታላቅ የሰው ኃይል እጥረት አለው፤ ይህ ሁላችን የምናውቀው ነው። የህ የ50 ዓመት ውጤት ነው። የዓቢይ ፍላጎት ወደታች በደምብ አይደርስም። መሰረታዊ ችግር ነው። በዚህ ውክት ሁሉም ብሶተኛ ይህን ድክመት ተጠቅሞ ሁከት ማስነሳት ይሞክራል። ይህ ነው ያለፈው ዓመት ታሪክ። አሁንም ይቀጥላል።
መንግስት አሁን ስልቱን ገምግሞ ወደ ይበልጥ ኃይል እርምጃ እየገባ ይሆን ይሆናል። የአቢዮት እና ሁከት ምንጮችን አሳዶ ማስቆም ሂደቱ ሰባዊ ጉዳት ቢኖረውም። ማህበራዊ ሚዲያን ማገድ፤ ኢንተርኔትን ሳይሆን ማህበራዊ ሚዲያን። ይህ ስልት ይሰራ አይሰራ አላውቅም፤ ጉዳይ መሃል ውስጥ እና መረጃ ያላቸው እነ ዓቢይ ነው የሚያውቁት።
ግን ኢግዚአብሔር በሰላም መንግስት ሁከተኞችን ለሞቆጣጠር ይርዳቸው። መንግስት የ«ሁከተኞችን» ችግር እና ብሶት ደግሞ dismiss ከማድረግ ማዳመጥ እና ፍትህ መስጠት እንዲችል ይርዳው።
እግዚአብሔር እኛ ኢትዮጵያዊያኖችን እስካሁን ምሮናል፤ ወደፊትም እንዲምረን መጸለይ ነው
Perspective አችን ትንሽ መስተካከል ያለበት ይመስለኛል። ስሜታዊ ሳይሆን ረጋ ብለን ያለንበትን ሁኔታ በረዥም መነጽር እንይ።
ሶስት ዓመት በፊት «ሀገራችን እንዴት ይሆናል?» ብዬ ብጠይቃችሁ እልቂት ነው የሚመጣው ትሉኝ ነበር። ዓመት በፊት የመጣውን አይነት ለውጥ በምንም ተዓምር አናስበውም ነበር። ህወሓት ይጨፈጭፈናል ወይንም በዓብዮት እና ሁከት ይገለበጣል እና ሀገሪቷ ይተራመሳል ነበር አብዛኞቻችን የምናስበው። ግን እንሆ እግዚአብሔር ምሮን አንጻራዊ ሰላማዊ ለውጥ መጣ። እንደ ኢትዮጵያዊያን የማይገባን ምህረት ነው ከእግዚአብሔር ያገኝነው። ለዚህ ምህረት ደግሞ ለዘላለም አመሰግነዋለው።
እናስተውል፤ በሀገራችን ባለፉት 70 ዓመታት ሶስት ዓቢዮቶች ተካሄደዋል። እንኳን ሶስት ዓቢዮቶች እነሩሲያ ከአንድ ዓቢዮት በደረሰበት ጉዳት ለመዳን ከመቶ ዓመት በላይ ወስዶበታል። እንደምናውቀው ዓብዮት ተውልዶችን ነው የሚያጠፋው። ኢትዮጵያ ብዙ ትውልድ አጥታለች። ላለፉት 60 ዓመታት political continuity የላትም ማለት ይቻላል። «ደህና» ሰው ከፖለቲካ እና ከሀገር «ኮሬንቲ» ርቋል። አሁን ያሉን ፖለቲከኞች በአብዛኞች ምራጭ ናቸው (ይህን የምለው ለመፍረድ ሳይሆን ዓቢዮቶቻችን ምን እንዳመጡ ለመግለጽ ነው)።
ይህ ታሪክና ነባራዊ ሁኔታችንን ሰከን ብለን ካየን አሁን ያለንበትን የፖለቲካ ችግር በጣም ትንሽ ሆኖ ሊታየን ይገባል። ከዚህ መቶ እጥፍ የባሰ ነበር መሆን ያለበት።
ተመስገን ለአምላካችን! Glory to God for all things!
ሶስት ዓመት በፊት «ሀገራችን እንዴት ይሆናል?» ብዬ ብጠይቃችሁ እልቂት ነው የሚመጣው ትሉኝ ነበር። ዓመት በፊት የመጣውን አይነት ለውጥ በምንም ተዓምር አናስበውም ነበር። ህወሓት ይጨፈጭፈናል ወይንም በዓብዮት እና ሁከት ይገለበጣል እና ሀገሪቷ ይተራመሳል ነበር አብዛኞቻችን የምናስበው። ግን እንሆ እግዚአብሔር ምሮን አንጻራዊ ሰላማዊ ለውጥ መጣ። እንደ ኢትዮጵያዊያን የማይገባን ምህረት ነው ከእግዚአብሔር ያገኝነው። ለዚህ ምህረት ደግሞ ለዘላለም አመሰግነዋለው።
እናስተውል፤ በሀገራችን ባለፉት 70 ዓመታት ሶስት ዓቢዮቶች ተካሄደዋል። እንኳን ሶስት ዓቢዮቶች እነሩሲያ ከአንድ ዓቢዮት በደረሰበት ጉዳት ለመዳን ከመቶ ዓመት በላይ ወስዶበታል። እንደምናውቀው ዓብዮት ተውልዶችን ነው የሚያጠፋው። ኢትዮጵያ ብዙ ትውልድ አጥታለች። ላለፉት 60 ዓመታት political continuity የላትም ማለት ይቻላል። «ደህና» ሰው ከፖለቲካ እና ከሀገር «ኮሬንቲ» ርቋል። አሁን ያሉን ፖለቲከኞች በአብዛኞች ምራጭ ናቸው (ይህን የምለው ለመፍረድ ሳይሆን ዓቢዮቶቻችን ምን እንዳመጡ ለመግለጽ ነው)።
ይህ ታሪክና ነባራዊ ሁኔታችንን ሰከን ብለን ካየን አሁን ያለንበትን የፖለቲካ ችግር በጣም ትንሽ ሆኖ ሊታየን ይገባል። ከዚህ መቶ እጥፍ የባሰ ነበር መሆን ያለበት።
ተመስገን ለአምላካችን! Glory to God for all things!
ዮናታን ፓዦ፤ ኦርቶዶክስ ሰአሊ
ምሁራኖቻችን የዘመኑን የምዕራብ ፍልስፍና ላይ ከማተኮር እንደዚህ አይነቱን ከኢትዮጵያዊነት (ኦርቶዶሽም ሙስሊምም) የሚሄድ አስተሳሰቦችን ቢያዳምጡ ጥሩ ይመስለኛል።
Thursday 30 May 2019
ለሁሉ ነገር እግዚአብሔርን አመስግኑ!
ታላቅ ትምህርት ከበቅርብ ያረፉት ታላቁ የግሪክ ኦርቶዶክስ አባት አሜሊያኖስ ዘ ሲሞኖፔትራ ገዳም።
http://artoklasia.blogspot.com/2019/05/thank-god-for-everything-that-happens.html
Anthony the Great is a realist. His rules or canons aren't some formula he's found and thrown to us. Each of them has something unique concerning the life of the monk and, if one is broken, everything comes crashing down. He says we have to pray without ceasing but at the same time thank God for everything that happens to us. He uses a coordinating conjunction because these two things can't be separated, they go together. We thank God for pleasant things, but even more for something else: in life, matters don't always turn out as we would want them to. We pray, for instance, and it seems that God doesn't listen. We ask for our health, and our illness worsens. We ask God to grant us certain things and He gives us nothing. Everything's back to front.
People who don't learn to thank God for everything, especially for adversity, will never advance even an inch beyond where they were when their mothers bore them. They'll make no progress. And, of course, when their mothers bore them, such people were innocent babes, they had a natural sanctity, whereas we have cruelty, and knowledge that makes us guilty. So we have to learn to thank God. When we have bad thoughts, when our brother says something and we feel hatred within us, we must, at that very time, thank God and smile at our brother. Unless we do so, it's impossible to advance a step, because everything will seem perverse to us. And then, in particular, others and our circumstances will cause us to have bad thoughts, temptations, passions and contrariness.
Ceaseless prayer and gratitude to God for all that happens to us are the necessary conditions for a natural life. If people don't thank God for everything, they can't even pray, nor live in the monastic state. People have to be grateful for whatever happens to them in the monastery, whether that comes from their inner world or from the brotherhood, from enemies or from demons. For instance, a monk has bad thoughts which torment him. He shouldn't be worried, but should rejoice and thank God. He should say to the demon: "Get behind me, Satan" and send him on his way, or, if he refuses to leave, the monk should be able to say: "The bed's big enough for the two of us. Sleep with me. Just turn over onto the other side so that I don't have to put up with your foul breath". The demon will then leave like lightning.
Unceasing prayer and gratitude for everything are directly connected to our personal rule. In other words, anyone can perform his rule when he learns to pray ceaselessly. And anyone who performs his rule can have unceasing prayer. If he wants to separate his rule from unceasing prayer, both will come tumbling down. This is basic and we must remember it. Miss your rule for two days and you'll see that you'll forget to say "Glory to you, our God" even once a day. That's a law.
Archim. Aimilianos of Simonopetra, Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες (Neptical life and ascetic rules), Indiktos Eds, Athens 2011, pp. 5-6.
http://artoklasia.blogspot.com/2019/05/thank-god-for-everything-that-happens.html
Anthony the Great is a realist. His rules or canons aren't some formula he's found and thrown to us. Each of them has something unique concerning the life of the monk and, if one is broken, everything comes crashing down. He says we have to pray without ceasing but at the same time thank God for everything that happens to us. He uses a coordinating conjunction because these two things can't be separated, they go together. We thank God for pleasant things, but even more for something else: in life, matters don't always turn out as we would want them to. We pray, for instance, and it seems that God doesn't listen. We ask for our health, and our illness worsens. We ask God to grant us certain things and He gives us nothing. Everything's back to front.
People who don't learn to thank God for everything, especially for adversity, will never advance even an inch beyond where they were when their mothers bore them. They'll make no progress. And, of course, when their mothers bore them, such people were innocent babes, they had a natural sanctity, whereas we have cruelty, and knowledge that makes us guilty. So we have to learn to thank God. When we have bad thoughts, when our brother says something and we feel hatred within us, we must, at that very time, thank God and smile at our brother. Unless we do so, it's impossible to advance a step, because everything will seem perverse to us. And then, in particular, others and our circumstances will cause us to have bad thoughts, temptations, passions and contrariness.
Ceaseless prayer and gratitude to God for all that happens to us are the necessary conditions for a natural life. If people don't thank God for everything, they can't even pray, nor live in the monastic state. People have to be grateful for whatever happens to them in the monastery, whether that comes from their inner world or from the brotherhood, from enemies or from demons. For instance, a monk has bad thoughts which torment him. He shouldn't be worried, but should rejoice and thank God. He should say to the demon: "Get behind me, Satan" and send him on his way, or, if he refuses to leave, the monk should be able to say: "The bed's big enough for the two of us. Sleep with me. Just turn over onto the other side so that I don't have to put up with your foul breath". The demon will then leave like lightning.
Unceasing prayer and gratitude for everything are directly connected to our personal rule. In other words, anyone can perform his rule when he learns to pray ceaselessly. And anyone who performs his rule can have unceasing prayer. If he wants to separate his rule from unceasing prayer, both will come tumbling down. This is basic and we must remember it. Miss your rule for two days and you'll see that you'll forget to say "Glory to you, our God" even once a day. That's a law.
Archim. Aimilianos of Simonopetra, Νηπτική ζωή και Ασκητικοί κανόνες (Neptical life and ascetic rules), Indiktos Eds, Athens 2011, pp. 5-6.
Saturday 27 April 2019
ክርስቶስ ተነስቷል!
ታላቅ አባታችን ቅዱስ ዮሃንስ አፈወርቅ ወደ 1600 ዓመት በፊት በፋሲካ የሰበከው ታዋቂ ስብከት፤
እርሱ ጽኑ የእግዚአብሔር አፍቃሪ የሆነ
ለቀረበው ያማረ ድግስ በፍሰሀ ይካፈል
እርሱ ታማኝ አገልጋይ የሆነ
ወደ ጌታው ደስታ ይግባ
እርሱ በፆም ራሱን ያደከመ
በድካም ዋጋው አሁን ሃሴት ያድርግ
እርሱ ከመጀመርያው ሰአት ጅምሮ የደከመ
ዛሬ የሚገባውን ይቀበል
እርሱ ከሦስተኛው ሰአት በኋላ የመጣ
ከድግሱ በምስጋና ይካፈል
እርሱ ከስድስተኛው ሰአት በኋላ የመጣ
አይጠራጠር ምንም አያጣምና
እርሱ እስከ ዘጠነኛው ሰአት የዘገየ
አያመንታ ይቅረብ እንጂ
እርሱም በመጨረሻው በአስራሀንደኛው ሰአት የመጣ
ምንም በዘገይም እንኳን አይፍራ
ችር ለጋሽ ጌታው የመጨረሻውን ልክ እንደመጀመርያው ይቀበላልና።
በአስራአንደኛው ሰዓት የመጣውንም ከመጀመሪያው ሰዓት ጅምሮ እንደ ደከመው እኩል ያሳረፋል።
ተግባርን ይቀበላል ምኞትንም ያፀድቃል።
ሁላችሁም ግቡ እንግዲህ፤ ወደ ጌታችን ደስታ
መጀመርያ ሆነ መጨረሻ የመጣችሁ ዋጋችሁን እኩል ተቀበሉ
ሐብታምም ሆነ ደሃ ባንድነት ዘምሩ
እናንተ የፆማችሁም ሆነ ያልፆማችሁ ባንድነት ተደሰቱ
ገበታው ሞልቷል፤ ሁሉም ይብላና ይደሰት
ፍሪዳው ሰብቷል፡ ማንም ሳይጠግብ አይሂድ።
ማንም በድህነቱ አይዘን
ሁሉን አቀፍ መንግስተ ሰማያት ተገልጧልና
ማንም ስለበደሉ አማሮ አያልዝስ
የምህረት ብርሃን ከመቃብር ተነስቷልና
ማንም ሞትን አይፍራ
የመድሀኒዓለም ሞት ነፃ አውጥቶናልና።
ሞትን በሞቱ ድል ነስቷልና
ወደ ሲዖል በመውረዱ ሲዖልን አመሰቃቅሏታል
ሲዖልን በስጋ ነፍስ አጋደደ
ይህንም ነብዩ ኢሳያስ በትንቢቱ እንዲህ ብሎ ተናግሯል፡
ሲዖልም ከምድር በታች ሲያገኝህ በመራራ ነገር ቶሞላ
በመራራ ነገር ተሞላ፤ ባዶ ተደረገና
በመራራ ነገር ተሞላ፤ ተዘበበተበትና
በመራራ ነገር ተሞላ፤ ትወገደና
በመራራ ነገር ተሞላ፤ በሰንሰለት ታሰረና።
ሲዖል ስጋን አገኘሁ ብሎ እግዚአብሔርን አጋጠመው!
ምድርን ተቀበልኩ ብሎ ከገነት ጋር ተፋጠጠ!
ሞት ሆይ መርዝህ የታል?
ሲዖል ሆይ ድልህ የታል?
ክርስቶስ ተነስቷል፤ አንድተስ ሞት ሆይ ተደምሠሃል
ክርስቶስ ተነስቷል፤ ክፉዎችህም ትጥለዋል
ክርስቶስ ተነስቷል፤ መላአክትም ተደስተዋል
ክርስቶስ ተነስቷል፤ ህይወትም ነፃ ወጥቷል
ክርስቶስ ተነስቷል፤ መቃብርም ከሙታን ፀዳ
ክርስቶስ በሞት ለመነሳቱ ላንቀላፉት መባ ሆነ።
ለርሱ ይሁን ሃይል ክብርና ምስጋና ዛሬም ዘውትርም ለዘላላሙ አሜን።
The English version:
If any be a devout lover of God,
let him partake with gladness from this fair and radiant feast.
If any be a faithful servant,
let him enter rejoicing into the joy of his Lord.
If any have wearied himself with fasting,
let him now enjoy his reward.
If any have laboured from the first hour,
let him receive today his rightful due.
If any have come after the third,
let him celebrate the feast with thankfulness.
If any have come after the sixth,
let him not be in doubt, for he will suffer no loss.
If any have delayed until the ninth,
let him not hesitate but draw near.
If any have arrived only at the eleventh,
let him not be afraid because he comes so late.
For the Master is generous and accepts the last even as the first.
He gives rest to him who comes at the eleventh hour
in the same was as him who has laboured from the first.
He accepts the deed, and commends the intention.
Enter then, all of you, into the joy of our Lord.
First and last, receive alike your reward.
Rich and poor, dance together.
You who fasted and you who have not fasted, rejoice together.
The table is fully laden: let all enjoy it.
The calf is fatted: let none go away hungry.
Let none lament his poverty;
for the universal Kingdom is revealed.
Let none bewail his transgressions;
for the light of forgiveness has risen from the tomb.
Let none fear death;
for death of the Saviour has set us free.
He has destroyed death by undergoing death.
He has despoiled hell by descending into hell.
He vexed it even as it tasted of His flesh.
Isaiah foretold this when he cried:
Hell was filled with bitterness when it met Thee face to face below;
filled with bitterness, for it was brought to nothing;
filled with bitterness, for it was mocked;
filled with bitterness, for it was overthrown;
filled with bitterness, for it was put in chains.
Hell received a body, and encountered God. It received earth, and confronted heaven.
O death, where is your sting?
O hell, where is your victory?
Christ is risen! And you, o death, are annihilated!
Christ is risen! And the evil ones are cast down!
Christ is risen! And the angels rejoice!
Christ is risen! And life is liberated!
Christ is risen! And the tomb is emptied of its dead;
for Christ having risen from the dead,
is become the first-fruits of those who have fallen asleep.
To Him be Glory and Power, now and forever, and from all ages to all ages.
Amen!
Sunday 21 April 2019
ገንቢ ውይይት ከአንዷለም አራጌ ጋር
ለማንኛውም አንድ ሁለት ነጥብ ከዚህ ውይይት... በመጀመርያ አንዱእዓለም ስለ «ሃላፊነት ፖለቲካ» (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2016/09/blog-post_30.html) አስረግጦ ተናገረ። የሀገራችን ፖለቲካዊ ይሁን ሌሎች ችግሮች በዋናኝነት የህወሓት ጥፋት ሳይሆኑ የያንዳንዶቻችን ጥፋት ናቸው። በድርጊታችን ወይንም በዝምታችን እያንዳንዶቻችን ጥፋተኛ ነን። (እኔ የምለው) አልፎ ተርፎ ህወሓትንም የወለድነው እኛው ነን (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2016/09/blog-post_21.html)። ይህን ሃላፊነት ካልወሰድን መቼም ልንድን አንችልም። ትክክለኛ መልዕክት ነው።
በሁለተኛ ደረጃ አንዱእዓለም ስለ ጎሳ ፖለቲካ ሲይወራ የጎሳ ፖለቲካ አግላይ እና ዘረኛ አድርጎ ያቀረበው መሰለኝ፡፡ እወንተ ነው፤ ብዙ ጊዜ እነኝህን ባህሪአት ይንፀባርቃል፡፡ ግን ተገቢ ጥያቄዋችም እናስሜቶች አሉት። እነዚህን ተገቢ ትያቄዎችን በመጀመርያ ካልተቀበልን መወያየት አይችልም። Don't reduce ethnic nationalism to 'racism' (http://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/08/blog-post_6.html)፡፡
<<የጎሳ አስተዳደር (ethnic federalism) ዋና ችግር የግጭት መንስኤ መሆኑ ነው፡፡ ለዚህም የ28 ዓመታት ማስረጃ አለን። የቋንቋ፤ ባህል፤ አካባቢ መስተዳደር (local autonomy) ፍላጎቶች ተገቢ ናቸው ግን ከጎሳ አስተዳደር ሌላ በሆነ አስተዳደር ነው በተገቢው እና ሰላማዊ መንገድ የሚመለሱት፡፡>> መልእክታችን ይህ መሆን ያለበት ይመስለኛል፡፡ እንጂ ዘረኝነት ነው በማለት ካተኮርን የሚጠቅም አይመስለኝም፡፡
Thursday 18 April 2019
ገንቢ ትምሕርት ክሙስታፋ ምሐመድ ዑመር
ሁለት ዋና ዋና ነጥቦች፤
፩) በፖለቲካ ፍፁምነት የለም። ፍፁም እውነት እና ፍፁም ውሸት የለም። ፖለቲካ እንደ ሃይማኖት አይደለም። የሁሉም ሃሳብ የተወሰነ እውነት ሊኖረው ይችላል። ስለዚህም የሌላውን ሃሳብ እና አቋም በደምብ መረዳት አለብን። እራሳችንን በሌሎች ቦታ አድርገን በርህራሄ ማሰብ አለብን። ምናልባት ልክ ሊሆኑ ይችላሉ ብለን ማሰብ አለብን። መገተር የለብንም። ለመስማማት መወያየት እና መደራደር አለብን። ይህን ተመልክቶ «ፖለቲካ ሃይማኖት አይድለም» (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2016/10/blog-post.html) የሚለውን ጽሁፍ ያንብቡ።
በተዘዋዋሪ በፖለቲካ ተደራድሮ ተስማምቶ መኖር ሲቻል በሃይማኖት ረገድ አይቻልም ብለው ሲአስረዱ በሃይማኖት ግን ተቻችሎ፤ ላለመስማማት ተስማምቶ አብሮ መኖር ይቻላል ብለዋል። ግን «ተቻችሎ» ብቻ ሳይሆን ተፋቅሮ መኖር ይቻላል። «ሃይማኖታዊ መቻቻል» (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/04/blog-post_3.html) የሚለውን ጽሁፍ ያንብቡ።
፪) ይህንን ተከትሎ ርዕዮት ዓለምን እንደ ፍፁም ማየት የለብንም። ርዕዮት ዓለም ሰው ስራሽ ነው እና ስህተቶች እንዳሉት ማወቅ አለብን። ርዕዮት ዓለምን እንደ ጣኦት ካመለክን ወደ እልቂት እናመራለን። አቶ ሙስታፋ ብዙዎቻችን «የምናመልከው» ዴሞክራሲም እንደ ጣኦት ከተቆጠረ ታላቅ አደጋ እንደሚያስከትል አስረዳ። በዚህ ዙርያ «ዴሞክራሲ» (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/03/blog-post_8.html) የሚለውን ጽሁፍ ያንብቡ።
አልፎ ተርፎ በርዕዮት ዓለም ፍፁም እውነት ወይንም ፍፁም ስህተት የለም ስንል ይህን አባባል በኢትዮጵያ ነባራዊ የፖለቲካ ሁኔታ ስንተገብር አንዱ መደምደምያ የጎሳ ብሄርተኝነት ፍፁም ስህተት አይደለም የሚለው ይሆናል። እኔ የጎሳ ብሄርተኝነት በተለይ የጎሳ ፌደራሊዝም ባልወድም የጎሳ ብሄርተኝነት እና ፌደራሊዝም «ክፋት» ናቸው አራማጆቹም «ክፉ» ናቸው ማለት ተገቢ አይደለም። በነሱ ቦታ ሆኖ አስቦ ተቆቁሮ ነው ወደፊት መራመድ የሚቻለው። በዚህ ረገድ «ተረት ተረት፤ ጎሰኝነት ዘረኝነት ነው» (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/08/blog-post_6.html) የሚለው ጽሁፍ ይመልከቱ።
፫) በመጨረሻ የጎሰኝነትን አደጋ (ይህ የሀገር ብሄርተኝነትንም ሊመለከት ይችላል) «የኔ ጎሳ ሰዎች ንጹ የሌሎች ክፉ» አድርገን መቁጠር ምን ያህል ሃሰት እንደሆነ አቶ ሙስታፋ አስተማሩ። በኔም በሌላም ጎሳ ደጎች እና ክፉዎች እንዳሉ ለማንም ግልጽ ነው። ጥሩ እና ክፉን የሚለየው መስመር በጎሳዎች መካከል አይደለም የሚሄደው፤ በጎሳዎች ውስጥ ነው።
አቶ ሙስታፋ እዚህ ላይ አቆሙ፤ በሃሳቡ አልቀጠሉበትም። መሰረታዊው ነጥብ ይህ ነው፤ ጥሩን እና ክፉን የሚለየው መስመር የሚያልፈው በጎሳዎች መካከል ሳይሆን በያንዳንዶቻችን ልብ መሃል ነው። እነዚህን ሁለት ጽሁፎች ያንብቡ፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post_21.html እና https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2016/09/blog-post_30.html።
Tuesday 16 April 2019
በስመ አብ! አሁንም ምሁሮቻችን ይህን ስርዓት «multiculturalism» ይሉታል
የኢትዮጵያ ህገ መንግስት በዓለም ብቸኛ እና ጸንፈኛ የሚያደርገው በጎሳ፤ በ«ብሄር ብሄረሰቦች እና ህዝቦች»፤ የተመሰረተ ነው። ይህ ሌላ ሀገር የለም። የጎሳ ፖለቲካ እና የጎሳ ምብት ሌሎች ሀገራት አሉ፤ ግን የህገ መንግስታቸው መሰረት አይደለም። እንደ ካናዳ፤ ህንድ፤ ወዘተ የጎሳ ፍላጎት፤ መብት፤ ጥያቄ፤ ወዘተ፤ የባህል እና ቋንቋ ብዝሃነት፤ የማንነት ምዝያነት ወዘተ ከኢትዮጵያ በተሻለ መንገድ ያስተናግዳሉ። ግን ይህን የሚያደርጉት የባህል እና እቋንቋ ብዝሃነት የሚያስተናግድ የዜግነት ህገ መንግስት ተጠቅመው ነው እንጂ ቀጥታ የጎሳ ሀገ መንግስት ተጠቅመው አይደለም።
ልዩመንት ምንድነው? የኢትዮጵያ ባለቤቶች ጎሳዎች ናቸው። ስለዚህ እንደ ቤኒሻንጉል አይነቱ ክልል ክልሉ የተወሰኑ ብሄር ተወላጆች ንብረት ነው ብለው በህግ መደንገግ ይችላሉ። የሌላ ብሄር ተወላጅ ቤኒሻንጉል ሲኖር እንደ ሁለተኛ ዜጋ ነው። የዜግነቱ መብቶች ከቤኒሻንጉል ጎሳ መቶች በታች ነው። ይህ ዜጋ መሬትና ቤት ካለው ከቤኒሻንጉል ጎሳዎች የተከራየው ነው። ወዘተ፤ ሁለተኛ ዜጋ ነው።
በነ ህንድ አይነቱ ሀገር ክፍለ ሀገሮቹ የተከለሉት ከሞላ ጎደል ጎሳን ታስቦ ነው። ስለዚህ በያንዳንዱ ክልል ብዙ ቁጥር ያለው ጎሳ የጎሳ መብቱን ያስፈጽማል። ለምሳሌ ቋንቋውን እና ባህሉን የክልሉ ቋንቋእና ባህል ያደርጋል። ወዘተ። ግን እዛ የሚኖር የማንኛውም ጎሳ ተወላጅ ሙሉ መብት አለው! ይህ ነው ልዩነቱ። «መጤ» አይደለም። የክልሉ እኩል ባለቤት ነው።
ይህ ልዩነት ውጤቱ ምንድነው? በጎሳ ፌደራሊዝም ጎሳ ከሁሉም በላይ ስለሆነ ግጭት ይበዛዋል። ይህን በኢትዮጵያ በደምብ አይተነዋል እያየነውም ነው (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2019/03/blog-post_4.html)። የቋንቋ እና ባህል ብዝሃነት ያለው የዜግነት ፌደራሊዝም ግን ግጭት ቢኖርም ዜግነት ከሁሉም በላይ ስለሆነ ግጭቶቹ እጅግ አነስተኛ ናቸው።
ስለዚህ እንደገና... ቁንቋችንን እናስተካከል። ይህ ህገ መንግስት multiculturalism አይደለም ያመጣው። Multinationalismን ነው ያመጣው። የትም ሀገር የሌለ ጸንፈኛ experiment ነው የሚያደርገው። ይህ ሙከራ ኢትዮጵያን የግጭቶች ምህዳር አርገዋታል። አሁን የሚያስፈልገን ወደ ለዘብተኛ መንገድ ተመልሶ ወደ የቋንቋ እና የባህል ብዝሃነት ያለው በተዘዋዋሪ የጎሳ ፋልጎቶችን የሚያስተናግድ የዜግነት አስተዳደር ነው የሚያስፈልገን።
Saturday 13 April 2019
A Simple Grand Bargain
Contrary to popular opinion, the ethnic crisis in Ethiopia is not so difficult to solve, assuming good faith on the part of most stakeholders. There are actually several possible solutions, and here I shall present one simple one - the Simple Grand Bargain.
Let us assume that the parties to the bargain are 'ethnic nationalists' and 'Ethiopian nationalists'. Let's begin by describing the wants of these two political groupings in the simplest terms.
The demands of ethnic nationalists are basically as follows:
1. Acknowledgement by the Ethiopian nation of past oppression
2. A new historical narrative that takes past injustices and the rest of their narrative into account
3. Have the Ethiopian nation as a society and government adequately reflect the culture and language of their ethnic groups, given that their culture and language have been repressed in the past
4. Government policies in all spheres - economic, social, educational, etc. - and at all levels - federal, regional, etc. - that compensate for ethnic inequalities that have resulted from past injustices
5. Ethnic federalism - A political arrangement of Ethiopia being a nation of nations, where ethnic groups have similar rights to nations within a confederation, including significant sovereignty, ownership of land, etc.
Note here the special nature of 5) - ethnic federalism.
We can say that there are two kinds of ethnic nationalists in the way they look at ethnic federalism. The first group sees ethnic federalism as a means of achieving 1) through 4). This group says that 1) through 4) cannot be achieved without ethnic federalism. Or in other words, without ethnic federalism, Ethiopian nationalists will find a political way of preventing 1) through 4).
The second group sees ethnic federalism as an end in itself. Even if 1) through 4) were achieved today to their satisfaction, they see themselves as a nation and want the country's politics to reflect that.
Now, hold on to this, and let's move on to Ethiopian nationalists. The demands of Ethiopian nationalists can be summarized as follows:
1. A political arrangement based on citizenship, so that the citizen is primary unit of the nation and has an can exercise full rights anywhere without discrimination. In other words, no second class citizenship anywhere.
2. To have basically no ethnic discrimination in government structure and policy, so that no one is favoured or disfavoured based on ethnicity. Basically no affirmative action, preferential treatement, etc.
Now, before going on to discuss how these demands can be reconciled, let's look at the current state of Ethiopian politics and why there is a need for change and a new bargain.
Obviously the first and main problem is inter-ethnic conflict. The conflict is over land, over political power, and any number of other issues which always take on an ethnic dimension and are therefore exacerbated orders of magnitude. This conflict is the single and major cause of the current political crisis in Ethiopia. All political groups and observers of all stripes in Ethiopia acknowledge this, and we know this because all periodically make references to Rwanda as a worst case scenario.
So to solve this problem - the problem of inter-ethnic conflict - we add a third dimension to the bargain. The first being the demands of ethnic nationalism, the second the demands of Ethiopian nationalism, and the third is the 'demand (requirement) for peace'. The reconciliation has to take place between these three parties - ethnic nationalists, Ethiopian nationalists, 'peace' . It is of no use if the demands of any one of these parties is ignored. If ethnic nationalist and Ethiopan nationalist elites come to an agreement on paper but there is no resulting peace, it's no good. If Ethiopian nationalist demands are not addressed but there is peace, then of course eventually conflict will arise, so that's no good either. The demands of all three dimensions have to be fulfilled.
So, what is the Simple Grand Bargain that will fulfill the demands of ethnic nationalists and Ethiopian nationalists, and produce a peaceful outcome? Here it is... The solution begins by accepting the first four demands of the ethnic nationalists. Then we accept the first demand of the Ethiopian nationalists - a citizenship based constitution. We cannot accept the second demand because it may conflict with the fourth demand of the ethnic nationalists, which may include affirmative action based on ethnicity. So it looks like this:
1. Acknowledgement by the Ethiopian nation of past oppression
2. A new historical narrative that takes past injustices and the rest of the ethnic nationalist(s) narrative into account
3. Have the Ethiopian nation as a society and government adequately reflect the culture and language of all ethnic groups, given that culture and language have been repressed in the past
4. Government policies in all spheres - economic, social, educational, etc. - and at all levels - federal, regional, etc. - that compensate for ethnic inequalities that have resulted from past injustices
5. A political arrangement based on citizenship, so that the citizen is primary unit of the nation and has an can exercise full rights anywhere without discrimination. In other words, no second class citizenship anywhere.
This arrangement fulfills nearly all the demands of ethnic nationalists, except for ethnic federalism, which as I noted above is for many just a means of achieving 1) through 4). But anyway, as I argued above, ethnic federalism is by nature a source of conflict, this has been evidenced over the past 28 years, including the past year during a time of relative freedom, so one cannot achieve any sort of peace under ethnic federalism. So as long as peace is our primary goal, only demands 1) through 4) of ethnic nationalists can be met.
As far as Ethiopian nationalists are concerned, their main demand is a citizenship-based constitution that guarantees equal citizenship rights to everyone living anywhere in Ethiopia. This Simple Grand Bargain fulfills this requirement. Yes, many Ethiopian nationalists may not agree to ethnic nationalists' demands 1) through 4), but if they get in exchange a citizenship based political arrangement, I am certain most would take it in a heartbeat.
So this is a Simple Grand Bargain. Any takers?!
Let us assume that the parties to the bargain are 'ethnic nationalists' and 'Ethiopian nationalists'. Let's begin by describing the wants of these two political groupings in the simplest terms.
The demands of ethnic nationalists are basically as follows:
1. Acknowledgement by the Ethiopian nation of past oppression
2. A new historical narrative that takes past injustices and the rest of their narrative into account
3. Have the Ethiopian nation as a society and government adequately reflect the culture and language of their ethnic groups, given that their culture and language have been repressed in the past
4. Government policies in all spheres - economic, social, educational, etc. - and at all levels - federal, regional, etc. - that compensate for ethnic inequalities that have resulted from past injustices
5. Ethnic federalism - A political arrangement of Ethiopia being a nation of nations, where ethnic groups have similar rights to nations within a confederation, including significant sovereignty, ownership of land, etc.
Note here the special nature of 5) - ethnic federalism.
We can say that there are two kinds of ethnic nationalists in the way they look at ethnic federalism. The first group sees ethnic federalism as a means of achieving 1) through 4). This group says that 1) through 4) cannot be achieved without ethnic federalism. Or in other words, without ethnic federalism, Ethiopian nationalists will find a political way of preventing 1) through 4).
The second group sees ethnic federalism as an end in itself. Even if 1) through 4) were achieved today to their satisfaction, they see themselves as a nation and want the country's politics to reflect that.
Now, hold on to this, and let's move on to Ethiopian nationalists. The demands of Ethiopian nationalists can be summarized as follows:
1. A political arrangement based on citizenship, so that the citizen is primary unit of the nation and has an can exercise full rights anywhere without discrimination. In other words, no second class citizenship anywhere.
2. To have basically no ethnic discrimination in government structure and policy, so that no one is favoured or disfavoured based on ethnicity. Basically no affirmative action, preferential treatement, etc.
Now, before going on to discuss how these demands can be reconciled, let's look at the current state of Ethiopian politics and why there is a need for change and a new bargain.
Obviously the first and main problem is inter-ethnic conflict. The conflict is over land, over political power, and any number of other issues which always take on an ethnic dimension and are therefore exacerbated orders of magnitude. This conflict is the single and major cause of the current political crisis in Ethiopia. All political groups and observers of all stripes in Ethiopia acknowledge this, and we know this because all periodically make references to Rwanda as a worst case scenario.
So to solve this problem - the problem of inter-ethnic conflict - we add a third dimension to the bargain. The first being the demands of ethnic nationalism, the second the demands of Ethiopian nationalism, and the third is the 'demand (requirement) for peace'. The reconciliation has to take place between these three parties - ethnic nationalists, Ethiopian nationalists, 'peace' . It is of no use if the demands of any one of these parties is ignored. If ethnic nationalist and Ethiopan nationalist elites come to an agreement on paper but there is no resulting peace, it's no good. If Ethiopian nationalist demands are not addressed but there is peace, then of course eventually conflict will arise, so that's no good either. The demands of all three dimensions have to be fulfilled.
So, what is the Simple Grand Bargain that will fulfill the demands of ethnic nationalists and Ethiopian nationalists, and produce a peaceful outcome? Here it is... The solution begins by accepting the first four demands of the ethnic nationalists. Then we accept the first demand of the Ethiopian nationalists - a citizenship based constitution. We cannot accept the second demand because it may conflict with the fourth demand of the ethnic nationalists, which may include affirmative action based on ethnicity. So it looks like this:
1. Acknowledgement by the Ethiopian nation of past oppression
2. A new historical narrative that takes past injustices and the rest of the ethnic nationalist(s) narrative into account
3. Have the Ethiopian nation as a society and government adequately reflect the culture and language of all ethnic groups, given that culture and language have been repressed in the past
4. Government policies in all spheres - economic, social, educational, etc. - and at all levels - federal, regional, etc. - that compensate for ethnic inequalities that have resulted from past injustices
5. A political arrangement based on citizenship, so that the citizen is primary unit of the nation and has an can exercise full rights anywhere without discrimination. In other words, no second class citizenship anywhere.
This arrangement fulfills nearly all the demands of ethnic nationalists, except for ethnic federalism, which as I noted above is for many just a means of achieving 1) through 4). But anyway, as I argued above, ethnic federalism is by nature a source of conflict, this has been evidenced over the past 28 years, including the past year during a time of relative freedom, so one cannot achieve any sort of peace under ethnic federalism. So as long as peace is our primary goal, only demands 1) through 4) of ethnic nationalists can be met.
As far as Ethiopian nationalists are concerned, their main demand is a citizenship-based constitution that guarantees equal citizenship rights to everyone living anywhere in Ethiopia. This Simple Grand Bargain fulfills this requirement. Yes, many Ethiopian nationalists may not agree to ethnic nationalists' demands 1) through 4), but if they get in exchange a citizenship based political arrangement, I am certain most would take it in a heartbeat.
So this is a Simple Grand Bargain. Any takers?!
Thursday 11 April 2019
የምኞት ፖለቲካ ሲቀጥል...
ግን «ጠ/ሚ አቢይ፤ ጎሰኞቹን በአዋጅ አግታቸው፤ የመንግስት መዋቅርን በሹመት ተቆጣጠር፤ የክልል ጦሮችን በአዋጅ ህገ ወጥ አድርግ፤ ወዘተ» በማለት ይህ ምኞት ሊፈጸም አይችልም። የሀገራችን የፖለቲካ ነባራዊ ሁኔታ ይህን አይፈቅድም። የጎሳ ብሄርተኛ ጎራው የ«ፖለቲካ ኃይል» አለው። ይህ ጎራ የተዋቀረ እና የተቀነባበረ ኃይል፤ በመንግስት መዋቅሮች የተሰገሰገ ኃይል፤ የገንዘብ ኃይል፤ ወዘተ ኃይል አለው። ጠ/ሚ ዓቢይ የእለታዊ ተንታኞች የሰቡትን እርምጃዎች ልውሰድ ካለ የጎሳ ብሄርተኛው ጎራ ቀውስ ያስነሳል። ጠ/ሚ ዓቢይ እንደዚህ አይነት እርምጃዎች ከመውሰዳቸው በፊት በስልት እና ዘዴ የጎሳ ብሄርተኛውን ኃይል ማድከም አለበት። አለበለዛ ነባራዊ ሁኔታን የማይመጥን እርምጃ ይሆናል እና ሁኔታውን ያባብሳል።
የጎሳ ብሄርተኛ ጎራውን ከማድከም እና ማከፋፈል አልፎ ሌላ ዋና እርምጃ ያስፈልጋል፤ ይህ የ«መሃል ፖለቲካው» ወይንም የዜግነት ፖለቲካ ጎራው እጥፍ ድርብ መጠንከር አለበት። ይህ ጎራ መዋቅር፤ ቅንብር፤ የገንዘብ፤ የመንግስት መዋቅር ከውስጥ በኔትወርክ መአስር ኃይል ሊኖረው ይገባል። የዜግነት ፖለቲካ ጎራው እንደዚህ አይነት «የፖለቲካ ኃይል» ሲኖረው የጎሳ ፖለቲካን ለመቀነስ የሚወሰዱ እርምጃዎች ሲወሰዱ የጎሳ ብሄርተኞች የሚነሳውን ሁከቶች መቋቋም ይቻላል። የጠ/ሚ ዓቢይ መንግስት በጎሳ ብሄርተኞች ሲጫን የዜግነት ጎራው ይደፍገዋል። ቀደም ተከተሉ እንዲህ ነው መሆን ያለበት።
ግን አሁን የዜግነት ፖለቲካ ጎራው ገና በቂ አልተደራጀም። ለዚህ ነው የጠ/ሚ ዓቢይ መንግስት አሁንም ከባድ ሁኔታ ውስጥ ያለው። ለዚህ ነው «ከባድ እርምጃ ውሰድ» የሚለው ሃሳብ አጉል ምኞት የሆነው። መጀመርያ የዜግነት ፖለቲካ ጎራው ማለትም «መሃሉ» ጠንክሮ መገኝነት አለበት የጎሳ ብሄርተኞቹን ጫና ለመቋቋም።
ስለዚህ የእለታዊ ተንጣኞች በሙሉ ኃይላቸው ይህ የዜግነት ፖለቲካ ጎራ መደራጀት እና መጠንከር ዋና ተልዕኮአቸው ማድረግ አለባቸው። ለሀገራችን ሰላም ቀድመ ሁኔታ ነው። ማለት ይህ ካልሆነ ምንም አይነት የፖለቲካ መሻሻል ሊመጣ አይችልም።
Wednesday 10 April 2019
"Make A Wish" Politics
RE: Ethiopia: A Country On The Brink (http://www.ethioreference.com/archives/17240), by Dawit Woldegiorgis.
With respect - and Dawit Woldegiorgis and I are on the same side of course - I cannot fathom how anyone with the least knowledge of politics can consider a transitional government without an opposition to speak of. For me, Ato Dawit's article is a continuation of 27 years of those opposing the TPLF complaining and discussing wild ideas without presenting a viable alternative. Viable.
Today, the only opposition with any real power are the ethnic nationalists (e.g. Qerro). The Ethiopianist opposition has no strong organization and little power. It has little ability to influence, exert soft or hard power, raise funds, mobilize masses, mobilize the elite, enforce its will within government institutions, etc. This weakness of the Ethiopianist political segment is, by the way, the main source of our political problems. PM Abiy Ahmed has to be careful in handling the ethnic nationalists, but he has no Ethiopianist organization to buttress him from the other side. Yes, G7, Addis Ababa, and others are working on creating strong Ethiopianist organizations, but we are still a long way off. Maybe some months or a year from now, things will be different. But for now, the ethnicists have the upper hand - by far.
A transitional government by definition has to reflect political power, otherwise it cannot govern and enforce its edicts. If for example the EPRDF decides to create a transitional government with equal representation from the ethnic nationalists and the Ethiopianists, the ethnic nationalists can throw a fit and create real, tangible problems, from street riots to using their influence within current government structures to sabotage the transitional government. The Ethiopianist opposition, on the other hand, has no tangible way in which to express it's displeasure. It has no tangible way to project its power. Maybe more articles from the likes of Dawit and me is all it can do. Maybe a street protest that will easily be quashed, as we have little power inside government institutions to prevent this.
This is, by the way, the reason why Ethiopianists and the Amhara, who at the time were all Ethiopianists, were not represented in the transitional government of 1991. We had no real power! In the face of being excluded, we could do nothing except, again complain and write articles. Dawit Woldegiorgis, who was around at that time, ought to remember this well.
Both Ato Dawit's proposals - that Abiy resign and be replaced by someone who will not acquiesce to ethnic nationalists, and that Abiy form a transitional government - assume the existence of an Ethiopianist political segment with real power. Such an Ethiopianist organization does not exist. This is reality. So all the focus should be on strengthening Ethiopianist political institutions. Parties, civic organizations, etc. We need money, people, influence, people within government structures, etc. When this work is completed, then any option, a transitional government or Abiy himself, will have a good outcome.
With respect - and Dawit Woldegiorgis and I are on the same side of course - I cannot fathom how anyone with the least knowledge of politics can consider a transitional government without an opposition to speak of. For me, Ato Dawit's article is a continuation of 27 years of those opposing the TPLF complaining and discussing wild ideas without presenting a viable alternative. Viable.
Today, the only opposition with any real power are the ethnic nationalists (e.g. Qerro). The Ethiopianist opposition has no strong organization and little power. It has little ability to influence, exert soft or hard power, raise funds, mobilize masses, mobilize the elite, enforce its will within government institutions, etc. This weakness of the Ethiopianist political segment is, by the way, the main source of our political problems. PM Abiy Ahmed has to be careful in handling the ethnic nationalists, but he has no Ethiopianist organization to buttress him from the other side. Yes, G7, Addis Ababa, and others are working on creating strong Ethiopianist organizations, but we are still a long way off. Maybe some months or a year from now, things will be different. But for now, the ethnicists have the upper hand - by far.
A transitional government by definition has to reflect political power, otherwise it cannot govern and enforce its edicts. If for example the EPRDF decides to create a transitional government with equal representation from the ethnic nationalists and the Ethiopianists, the ethnic nationalists can throw a fit and create real, tangible problems, from street riots to using their influence within current government structures to sabotage the transitional government. The Ethiopianist opposition, on the other hand, has no tangible way in which to express it's displeasure. It has no tangible way to project its power. Maybe more articles from the likes of Dawit and me is all it can do. Maybe a street protest that will easily be quashed, as we have little power inside government institutions to prevent this.
This is, by the way, the reason why Ethiopianists and the Amhara, who at the time were all Ethiopianists, were not represented in the transitional government of 1991. We had no real power! In the face of being excluded, we could do nothing except, again complain and write articles. Dawit Woldegiorgis, who was around at that time, ought to remember this well.
Both Ato Dawit's proposals - that Abiy resign and be replaced by someone who will not acquiesce to ethnic nationalists, and that Abiy form a transitional government - assume the existence of an Ethiopianist political segment with real power. Such an Ethiopianist organization does not exist. This is reality. So all the focus should be on strengthening Ethiopianist political institutions. Parties, civic organizations, etc. We need money, people, influence, people within government structures, etc. When this work is completed, then any option, a transitional government or Abiy himself, will have a good outcome.
Tuesday 2 April 2019
የጎሳ ፖለቲካ በዋናነት ስሜታዊ ስለሆነ ለመቀልበስ ታላቅ ስልታማነት ይጠይዎል
ጉዳዩ የሀሳብ ሳይሆን የሰሜት ሰለሆነ logic ውስን ሚና ነው የሚጮወተው። ከባድ ስልት የሚጠይቀው ለዚህ ነው። When Quebecers were voting on whether to secede from Canada, polls showed that after secession, most expected that they would retain their Canadian passports and all other benefits of Canadian citizenship while at the same time having their own separate country! Ethnic nationalist politicians sell their audience a bill of goods and their audience, raptured with emotion, swallow it whole. That's why enormous tact is required in the struggle against ethnic nationalism and for multiculturalism. Appealing to logic and self-interest alone will not do it. A multi-pronged approach is needed.
Monday 1 April 2019
የህፃንነት ፖለቲካ
ላለፉ 50 ዓመታት፤ ከደርግ አቢዮት ጀምሮ የኢትዮጵያ ብሄርተኝነት ጎራው በህፃንነት የፖለቲካ አስትሳሰብ ተለክፏል። ተመልከቱ...
በአንድ በኩል ኃይል ያለው የጎሰኛ ጎራ አለ። ኃይል ማለት ኃይለ ቃል አይደለም አንዳንዶች ሁለቱ አንድ ይመስላቸዋልና። «ከተሳደብኩኝ ተሟገትኩኝ» ብሎ የሚያስብ አለ እንጂ። ኃይል ማለት ጎሰኛው በየ መንግስት መዋቅሩ ተሰግስጓል። ገንዘብ አለው። ሚዲያ አለው። መዋቅሮች አለው። ጦር አለው። አካላዊ እና ንብረታዊ ጉዳት ሊያደርስ ይችላል። ፍላጎቱን በተለያየ መንገዶች ሊያስፈጽም ይችላል። መንግስት ውስጥ የተሰገሰገው በዛ አቅሙ ይጠቀማል። ጦር ያለው በሱ ይጠቀማል። ሚዲያው እንዲሁ። «ኃይል» ማለት ይህ ነው። ጎሰኛው ተጨባጭ (tangible) ኃይል አለው።
የኢትዮጵያ ብሄርተኛ ወይን አንድነት ጎራው ይህ ነው የሚባል ተጨባጭ ኃይል የለውም። መንግስት መስሪያቤት ውስጥ ያለው ቁጥሩ ትንሽ ነው መንግስት የኢህአዴግ ስለሆነ። ጦር የለውም። ሚዲያው ደካማ ነው። ምንም መዋቅር የለውም። ገና እየተደራጁ ያሉ እነ ግንቦት 7 እና ባልደራስ ነው ያሉት። ሌላ ነገር የለም። ሰለዚህ ይህ ጎራ ፍላጎቱን ለማስፈጸም አቅም የለውም። የራሱን መከላከልም አቅም የለውም። መዋቅር እና ኔትወርክ አልዘረጋም። ከሞላ ጎደል ኃይሉ እጅግ አነስተኛ ነው። አልፎ ተርፎ ይህ ጎራ ዋናው hobbyው እርስ በርስ መጠላለፍ እና መጣላት ነው።
ይህ እንደሆን እነ ጠ/ሚ ዓቢይ የሚፈሩት ማንን ነው፤ ጎሰኛውን ነው የኢትዮጵያ ብሄርተኛው? ጎሰኛውን ነው። ገጀራን ዝም ብለው ባልደራስን የሚተቹት ለምንድነው? ባለ ገጀራው ኃይል አለው ባልደራስ የለውም። ግልጽ ነው።
በዚህ ሁኔታ ጠ/ሚ ዓቢይ ላይ መውረድ ምን ዋጋ አለው?! ቢፈልግም ገጀራውን ዝም ብሎ መደምሰስ አይችልም። በዘዴ መሆን አለበት፤ ጊዜ ይፈጃል። እያሳሳቀ ነው ሊያጠፋው የሚችለው። አንዳንዶች እንደሚሉት ከባለ ገጀሮቹ አንዱ ከሆነ ጠ/ሚ ዓቢይ መነጫነጫችን ዋጋ የለውም ማለት ነው።
መፍትሄው አንድ ብቸኛው ነው፤ የአንድነት ኃይሉ «ኃይል» ማጠራቀም አለበት። ከባለ ገጀራው እጥፍ ኃይል ከሌላው ዋጋ የለውም። ይህን ኃይል እስኪያጠራቅም ደግሞ ወደ ጸብ መግባት የለበትም፤ ይህ ቀላል የፖለቲካ ስልት ነው። አንገት ደፍቶ ሁሉንም እንደ አጋር አስመስሎ የኃይል ማጠራቅም ስራውን መስራት አለበት። እንጂ ገና ምንም ኃይል ሳይኖረው ሌሎችን አምበረግጋለሁ ማለት እራስን መጥለፍ ማለት ነው።
ስለዚህ ጠ/ሚ ዓቢይ ላይ የምትወርዱበት፤ ጩሀታችሁ ዋጋ የልውም፤ ጭራሽ ዋጋ ያስከፍላል። እኛ የኢትዮጵያ ብሄርተኞች ተጨባጭ ኃይል እስኪኖረን እሱ ላይ መጮህ፤ እርስ በርስ ጸጉር መሰንጠቅ ዋጋ የለውም። መጀመርያ ተደራጅተን መዋቅሮች እና ኔትዎርኮች ዘርግተን ከዛ ብኋላ ወደ ሙግት።
(ለምን «ባለ ገጀራ» የሚለውን አሉታዊ አነጋገር ተጠቀምኩኝ? የዚህ ጽሁፍ audience የጎሳ ብሄርተኞች ላይ ኃይለ ቃል የሚጠቀሙ የአንድነት ሰዎች ናቸው። ለአንባቢው የሚመች ቃላቶችን ተጠቀምኩኝ። እነ ለማ መገርሳ ለርዥም ዓመታት «ኦነግ በሽፋን» የሆነውን የኦህዴድ ካድሬዎችን ሲያነጋግሩም እንዲሁ ብትረዷቸው ጥሩ ይመስለኛል።)
በአንድ በኩል ኃይል ያለው የጎሰኛ ጎራ አለ። ኃይል ማለት ኃይለ ቃል አይደለም አንዳንዶች ሁለቱ አንድ ይመስላቸዋልና። «ከተሳደብኩኝ ተሟገትኩኝ» ብሎ የሚያስብ አለ እንጂ። ኃይል ማለት ጎሰኛው በየ መንግስት መዋቅሩ ተሰግስጓል። ገንዘብ አለው። ሚዲያ አለው። መዋቅሮች አለው። ጦር አለው። አካላዊ እና ንብረታዊ ጉዳት ሊያደርስ ይችላል። ፍላጎቱን በተለያየ መንገዶች ሊያስፈጽም ይችላል። መንግስት ውስጥ የተሰገሰገው በዛ አቅሙ ይጠቀማል። ጦር ያለው በሱ ይጠቀማል። ሚዲያው እንዲሁ። «ኃይል» ማለት ይህ ነው። ጎሰኛው ተጨባጭ (tangible) ኃይል አለው።
የኢትዮጵያ ብሄርተኛ ወይን አንድነት ጎራው ይህ ነው የሚባል ተጨባጭ ኃይል የለውም። መንግስት መስሪያቤት ውስጥ ያለው ቁጥሩ ትንሽ ነው መንግስት የኢህአዴግ ስለሆነ። ጦር የለውም። ሚዲያው ደካማ ነው። ምንም መዋቅር የለውም። ገና እየተደራጁ ያሉ እነ ግንቦት 7 እና ባልደራስ ነው ያሉት። ሌላ ነገር የለም። ሰለዚህ ይህ ጎራ ፍላጎቱን ለማስፈጸም አቅም የለውም። የራሱን መከላከልም አቅም የለውም። መዋቅር እና ኔትወርክ አልዘረጋም። ከሞላ ጎደል ኃይሉ እጅግ አነስተኛ ነው። አልፎ ተርፎ ይህ ጎራ ዋናው hobbyው እርስ በርስ መጠላለፍ እና መጣላት ነው።
ይህ እንደሆን እነ ጠ/ሚ ዓቢይ የሚፈሩት ማንን ነው፤ ጎሰኛውን ነው የኢትዮጵያ ብሄርተኛው? ጎሰኛውን ነው። ገጀራን ዝም ብለው ባልደራስን የሚተቹት ለምንድነው? ባለ ገጀራው ኃይል አለው ባልደራስ የለውም። ግልጽ ነው።
በዚህ ሁኔታ ጠ/ሚ ዓቢይ ላይ መውረድ ምን ዋጋ አለው?! ቢፈልግም ገጀራውን ዝም ብሎ መደምሰስ አይችልም። በዘዴ መሆን አለበት፤ ጊዜ ይፈጃል። እያሳሳቀ ነው ሊያጠፋው የሚችለው። አንዳንዶች እንደሚሉት ከባለ ገጀሮቹ አንዱ ከሆነ ጠ/ሚ ዓቢይ መነጫነጫችን ዋጋ የለውም ማለት ነው።
መፍትሄው አንድ ብቸኛው ነው፤ የአንድነት ኃይሉ «ኃይል» ማጠራቀም አለበት። ከባለ ገጀራው እጥፍ ኃይል ከሌላው ዋጋ የለውም። ይህን ኃይል እስኪያጠራቅም ደግሞ ወደ ጸብ መግባት የለበትም፤ ይህ ቀላል የፖለቲካ ስልት ነው። አንገት ደፍቶ ሁሉንም እንደ አጋር አስመስሎ የኃይል ማጠራቅም ስራውን መስራት አለበት። እንጂ ገና ምንም ኃይል ሳይኖረው ሌሎችን አምበረግጋለሁ ማለት እራስን መጥለፍ ማለት ነው።
ስለዚህ ጠ/ሚ ዓቢይ ላይ የምትወርዱበት፤ ጩሀታችሁ ዋጋ የልውም፤ ጭራሽ ዋጋ ያስከፍላል። እኛ የኢትዮጵያ ብሄርተኞች ተጨባጭ ኃይል እስኪኖረን እሱ ላይ መጮህ፤ እርስ በርስ ጸጉር መሰንጠቅ ዋጋ የለውም። መጀመርያ ተደራጅተን መዋቅሮች እና ኔትዎርኮች ዘርግተን ከዛ ብኋላ ወደ ሙግት።
(ለምን «ባለ ገጀራ» የሚለውን አሉታዊ አነጋገር ተጠቀምኩኝ? የዚህ ጽሁፍ audience የጎሳ ብሄርተኞች ላይ ኃይለ ቃል የሚጠቀሙ የአንድነት ሰዎች ናቸው። ለአንባቢው የሚመች ቃላቶችን ተጠቀምኩኝ። እነ ለማ መገርሳ ለርዥም ዓመታት «ኦነግ በሽፋን» የሆነውን የኦህዴድ ካድሬዎችን ሲያነጋግሩም እንዲሁ ብትረዷቸው ጥሩ ይመስለኛል።)
የቅንጅት ታሪክ ሊደገም ነው?
ታሪኩን ለማታስታውሱ ወጣቶች፤ የቅንጅት «ፓርቲ» አመራሮች ከእስር ቤት ከወጡ በኋላ ኃይለኛ የእርስ በርስ የፖለቲካ ጦርነት አካሄዱ። ዋና አቋሞቻቸው አንድ ነበር፤ የኢህአዴግ/ህወሓት አምባገነን አገዛዝን ማስቆም እና «ዴሞክራሲ» እና የዜግነት ፖለቲካን ማምጣት። እንደዚህ አይነት ግዙፍ እና ዋና ጉዳዮች ላይ የሚጋሩ ቢሆንም ሁለቱ የቅንጅት ወገኖች አብሮ ለመስራት አልፈለጉም፤ መጨራረስን መረጡ። ጥላቸው እየከረረ ሲሄድ እርስ በርስ ያላቸው ጥላቻ ለኢህአዴግ ካላቸው ጥላቻ በልጦ ተገኘ! የኢትዮጵያ ብሄርተኝነት እና ዴሞክራሲ ትግል እንደገና ፈራረሰ ተበታተነም (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/09/blog-post_21.html)።
ዛሬም ይህን ታሪክ ካልደገምን እያልን ይመስላል። የኢትዮጵያ ብሄርተኛ ነኝ፤ የዜግነት ፖለቲካ ደጋፊ ነኝ፤ ዴሞክራሲን እደግፋለሁ፤ ጎሰኝነት ይውደም፤ የምን ሆነን እነዚህ የጋራ ፍላጎት እና ጥቅማችን አብሮ በመስራት ከማስከበር ፋንታ በትናንሽ የሚለያዩን ጉዳዮች እንፋለማለን!! የጉድ ጉድ ነው። ይህ ሁሉ የምንጋራው ዋና ነገሮች እያሉ እንጣላለን። ምን ማለት ነው?
ለምሳሌ ግንቦት 7ን መሳደብ። አዴፓን መሳደብ። የእስክንር ነጋን ንቅናቄ ማጥላላት። ምን ማለት ነው? በሰለጠነ ፖለቲካ እነዚህ ሁሉ ጠንካራ አጋሮች መሆን ይኖርባቸው ነበር። ትናንሽ የታክቲች እና ስትራቴጂ ልዩነቶች አላቸው። በመነጋገር እና መናበብ እርስ በርስ መጠቃቀም እና መደጋገር ይችላሉ። ለነገሩ የበሰለ አብንም እንዲሁ የዜግነት ፖለቲካ ነው የምፈልገው ሰለሚል። ግን የለም። 100% ካልተስማማን ወይንም የግል ጸብ ካለን ከምንተባበር ኦነግ ቢያሸንፍ ይሻላል ነው አመለካከታችን።
የቅንጅት እርስ በርስ ጦርነት እንደ ባቡር ግጭት ለረዥም ጊዜ እንደሚከሰት እያየን ምንም ማረግ ሳንችል የተከሰተ እልቂት ነበር። አሁንም ይህ ባቡር ይተየኛል፤ የግጭት ጉዞውን ጀምሯል።
ዛሬም ይህን ታሪክ ካልደገምን እያልን ይመስላል። የኢትዮጵያ ብሄርተኛ ነኝ፤ የዜግነት ፖለቲካ ደጋፊ ነኝ፤ ዴሞክራሲን እደግፋለሁ፤ ጎሰኝነት ይውደም፤ የምን ሆነን እነዚህ የጋራ ፍላጎት እና ጥቅማችን አብሮ በመስራት ከማስከበር ፋንታ በትናንሽ የሚለያዩን ጉዳዮች እንፋለማለን!! የጉድ ጉድ ነው። ይህ ሁሉ የምንጋራው ዋና ነገሮች እያሉ እንጣላለን። ምን ማለት ነው?
ለምሳሌ ግንቦት 7ን መሳደብ። አዴፓን መሳደብ። የእስክንር ነጋን ንቅናቄ ማጥላላት። ምን ማለት ነው? በሰለጠነ ፖለቲካ እነዚህ ሁሉ ጠንካራ አጋሮች መሆን ይኖርባቸው ነበር። ትናንሽ የታክቲች እና ስትራቴጂ ልዩነቶች አላቸው። በመነጋገር እና መናበብ እርስ በርስ መጠቃቀም እና መደጋገር ይችላሉ። ለነገሩ የበሰለ አብንም እንዲሁ የዜግነት ፖለቲካ ነው የምፈልገው ሰለሚል። ግን የለም። 100% ካልተስማማን ወይንም የግል ጸብ ካለን ከምንተባበር ኦነግ ቢያሸንፍ ይሻላል ነው አመለካከታችን።
የቅንጅት እርስ በርስ ጦርነት እንደ ባቡር ግጭት ለረዥም ጊዜ እንደሚከሰት እያየን ምንም ማረግ ሳንችል የተከሰተ እልቂት ነበር። አሁንም ይህ ባቡር ይተየኛል፤ የግጭት ጉዞውን ጀምሯል።
Saturday 30 March 2019
የመሬት ይዞታ፤ የቅርብ እና ሩቅ ሚና ጥያቄዎች
እንደሚታወቀው መሬትን የግል ማድረግ ኤኮኖሚውን ይረዳል። አሁን ደግሞ በመጠኑ የኤኮኖሚ አጣብቅኝ ውስጥ ነን። ዛሬ መሬት የግል ቢሆን መቼ እና ምን ያህል ነው ኤኮኖሚው ላይ ውጤቱ የሚታየው?
መሬት የግል ማድረግ የፖለቲካ ችግር እንዳለው ይታወቃል ስለዚህም ዛሬ priority አይደለም። ሆኖም እንደ አማራ ክልል አይነቱ ዳር ዳሩን እያለ እንደሆነ ይታወቃል። ለምሳሌ የ25 ዓመት ኪራይ (ሊስ) በህግ እንዲስተናገድ አድርጓል። ይህን የ25 ዓመት ኪራይ ወደ 1000 ዓመት ድርስ እንዲፈቀድ ቢደረግ እና ቂራዩን መሸጥ መለወጥ ቢፈቀድ de facto መሬትን የግል አደረገ ማለት ነው። ይህ በአማራ ክልል ወይንም ማንኛውም ይህን አለ ብዙ ፖለቲካዊ ችግር ማድረግ የሚችል ችግር ምን ያሀል የኤኮኖሚ ጥቅም በቅርቡ ሊያመጣለት ይችላል?
አዲስ አበባ እንዲሁ መሬት ከግለሰብ ለ1000 ዓመት መከራየት ይቻላል ኪራዩም መሸጥ መለወጥ ይቻላል ቢባል ምን ያህል ይሆን ጥቅሙ? በመፈናቀል እና መጠቀም ያለው ሚና እሳ?
መሬት የግል ማድረግ የፖለቲካ ችግር እንዳለው ይታወቃል ስለዚህም ዛሬ priority አይደለም። ሆኖም እንደ አማራ ክልል አይነቱ ዳር ዳሩን እያለ እንደሆነ ይታወቃል። ለምሳሌ የ25 ዓመት ኪራይ (ሊስ) በህግ እንዲስተናገድ አድርጓል። ይህን የ25 ዓመት ኪራይ ወደ 1000 ዓመት ድርስ እንዲፈቀድ ቢደረግ እና ቂራዩን መሸጥ መለወጥ ቢፈቀድ de facto መሬትን የግል አደረገ ማለት ነው። ይህ በአማራ ክልል ወይንም ማንኛውም ይህን አለ ብዙ ፖለቲካዊ ችግር ማድረግ የሚችል ችግር ምን ያሀል የኤኮኖሚ ጥቅም በቅርቡ ሊያመጣለት ይችላል?
አዲስ አበባ እንዲሁ መሬት ከግለሰብ ለ1000 ዓመት መከራየት ይቻላል ኪራዩም መሸጥ መለወጥ ይቻላል ቢባል ምን ያህል ይሆን ጥቅሙ? በመፈናቀል እና መጠቀም ያለው ሚና እሳ?
ጥልፍልፍ ጥልፍልፍ...
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/09/blog-post_21.html
ብርሃኑ ነጋ፤ እስክንድር ነጋ፤ በለጠ ሞላ (አብን)፤ ኤርሚያስ ለገሰ፤ «የአቢይ ደጋፊዎች» አንድ የሚያደርጋቸው የዜግነት ፖለቲካ መሻታቸው ነው። ይህ ታላቅ አንድነት ነው። ልዩነቶቻቸው ከታክቲክ ብዙ አያልፍም። ግን በዙዎቹ ለጋራ እምነት እና ጥቅማቸው ጠንክረው አብረው ከመስራት ፋንታ እርስ በርስ በትናንሽ ጉዳይ መቃረን እና መጣላት ይመርጣሉ። እንሆ አሁንም ግዙፍ የአንድነት ድርጅት አላቋቋምንም! ይህ ነው የመጠላለፍ ፖለቲካ definition።
ንስሀ ያስፈልገናል። የመጠላለፍ ደዌ እንዳለን አምነን ልናስወግደው ይገባል። የ40 ዓመት የህፃንነት ፖለቲን አቁመን ወደ ጥንት አባቶቻችን ብስልነት እንመለስ።
ብርሃኑ ነጋ፤ እስክንድር ነጋ፤ በለጠ ሞላ (አብን)፤ ኤርሚያስ ለገሰ፤ «የአቢይ ደጋፊዎች» አንድ የሚያደርጋቸው የዜግነት ፖለቲካ መሻታቸው ነው። ይህ ታላቅ አንድነት ነው። ልዩነቶቻቸው ከታክቲክ ብዙ አያልፍም። ግን በዙዎቹ ለጋራ እምነት እና ጥቅማቸው ጠንክረው አብረው ከመስራት ፋንታ እርስ በርስ በትናንሽ ጉዳይ መቃረን እና መጣላት ይመርጣሉ። እንሆ አሁንም ግዙፍ የአንድነት ድርጅት አላቋቋምንም! ይህ ነው የመጠላለፍ ፖለቲካ definition።
ንስሀ ያስፈልገናል። የመጠላለፍ ደዌ እንዳለን አምነን ልናስወግደው ይገባል። የ40 ዓመት የህፃንነት ፖለቲን አቁመን ወደ ጥንት አባቶቻችን ብስልነት እንመለስ።
Thursday 28 March 2019
ብራቮ ሰይድ ኑሩ፤ ገበሬዎቻችን መሬት መሸጥ/መግዛት መቻል አለባቸው!
ስለዚህ የጻፍኳቸው ጽሁፎች፤ ጠቃሚ ከሆኑ...
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2017/05/our-radical-politicians-land-to-ruler.html (English)
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/03/blog-post_47.html (አማርኛ)
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/09/blog-post_15.html
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post_94.html
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/12/blog-post_10.html
Overtures to the TPLF
Some Amhara nationalists, in the wake of a perceived rise in the power of Oromo nationalism, are making overtures to the TPLF or 'Tigray' for a possible alliance to combat Oromo nationalism. I'm sorry, but this is the height of silliness! It simply repeats our decades long practice of negative-sum politics, as disastrous in the long-term as it is appealing in the short.
First, those who support citizenship federalism should not need the TPLF or anyone else to combat ethnic nationalism. The very fact that some think they need the help illustrates the fundamental problem - the lack of a large and powerful citizenship politics organization. If we had a coherent movement concomitant to our grassroots support, then we would have easily come to a favourable agreement with ethnic nationalists. But our lack of tangible political power makes us flail around looking for help anywhere we can get it, thereby repeatedly building our political house on sand. Inevitably our temporary alliances and escapes end and we're back at throats of former allies.
Second, the TPLF and, dare I say, a significant portion of the Tigrean elite is in the midst of an identity crisis imposed upon them by unfortunate historical circumstances. The advent of Communism, the 1974 revolution, the Dergue's terrible misgovernance, etc., led to the birth of a TPLF with an outlook that stood firmly against the long term interests of Tigreans. Tigray, being a small, industrious, region, stands to benefit from a citizenship based federalism, a multicultural and decentralized federalism but one in which the citizen is primary. Ethnic federalism is completely against the interests of Tigray, because that would result, more or less, in Tigreans not being able to freely live and work outside their region. Yet the TPLF and most Tigrean intellectuals still support ethnic federalism! This is the problem that the rest of us Ethiopians, Ethiopian nationalists and even Amhara nationalists have to tackle, through persuasion and discussion, of course. This will be a long process. However, we should not abort this process by allying with the TPLF in an artificial power play.
First, those who support citizenship federalism should not need the TPLF or anyone else to combat ethnic nationalism. The very fact that some think they need the help illustrates the fundamental problem - the lack of a large and powerful citizenship politics organization. If we had a coherent movement concomitant to our grassroots support, then we would have easily come to a favourable agreement with ethnic nationalists. But our lack of tangible political power makes us flail around looking for help anywhere we can get it, thereby repeatedly building our political house on sand. Inevitably our temporary alliances and escapes end and we're back at throats of former allies.
Second, the TPLF and, dare I say, a significant portion of the Tigrean elite is in the midst of an identity crisis imposed upon them by unfortunate historical circumstances. The advent of Communism, the 1974 revolution, the Dergue's terrible misgovernance, etc., led to the birth of a TPLF with an outlook that stood firmly against the long term interests of Tigreans. Tigray, being a small, industrious, region, stands to benefit from a citizenship based federalism, a multicultural and decentralized federalism but one in which the citizen is primary. Ethnic federalism is completely against the interests of Tigray, because that would result, more or less, in Tigreans not being able to freely live and work outside their region. Yet the TPLF and most Tigrean intellectuals still support ethnic federalism! This is the problem that the rest of us Ethiopians, Ethiopian nationalists and even Amhara nationalists have to tackle, through persuasion and discussion, of course. This will be a long process. However, we should not abort this process by allying with the TPLF in an artificial power play.
Wednesday 27 March 2019
ብራቮ ኤልቲቪ!
Monday 25 March 2019
The Blame Game Does Not Work
Along the way, some of our politicians, intellectuals, and commentators seem to have latched on to the silly idea that with enough negative commentary, they can mobilize a political force to fulfill their aims! "If we criticize Abiy enough, we'll get people to take action against him or he'll be forced to change,", they say.
Well, we have seen over 27 at least that this patently does not work. There was ample propaganda against the TPLF, and yet it was not because of this propaganda that people resisted and revolted. They resisted mainly for one reason - Tigray/TPLF favouritism that they experienced and perceived in their everyday lives. Note, that they experienced and perceived in their everyday lives, not what they were told by opposition media and politicians. Every protest, voiced and silent, was against this 'Tigrean domination'.
When the 'great change' came about, the change agents were not opposition politicians or media, but from within the EPRDF. This amply illustrates how weak the Ethiopian nationalist opposition was (and is). Even after 27 years, it had not mobilized into a powerful enough force to become the main change agent.
One of the reasons for this was the silly strategy of focusing entirely on the 'blame game' on negative propaganda about the TPLF, and completely neglecting the necessary task of mobilizing a powerful Ethiopian nationalist party and/or civic organization. This resulted in no one working on the task of mobilization, an extremely difficult task at that, and no results.
Unfortunately, even today, most of our politicians and commentators are stuck in this same old mentality of focusing on others, this time Prime Minister Abiy, the ODP, OLF, NAMA, etc. Yes, some of our intellectual class have come to understand that we have to focus on our own agency, but these are still few and far between. But this cannot continue like this. Things must change. A powerful, well-funded, and mature Ethiopian nationalist organization is a sine qua non for the survival of the nation, and as such deserves our full attention. Politicians, intellectuals, and commentators, I urge you to stop the blame game; I urge to stop blaming everything on 'others'; and I urge you to dedicate yourselves fully to the task of mobilizing Ethiopian nationalism.
Well, we have seen over 27 at least that this patently does not work. There was ample propaganda against the TPLF, and yet it was not because of this propaganda that people resisted and revolted. They resisted mainly for one reason - Tigray/TPLF favouritism that they experienced and perceived in their everyday lives. Note, that they experienced and perceived in their everyday lives, not what they were told by opposition media and politicians. Every protest, voiced and silent, was against this 'Tigrean domination'.
When the 'great change' came about, the change agents were not opposition politicians or media, but from within the EPRDF. This amply illustrates how weak the Ethiopian nationalist opposition was (and is). Even after 27 years, it had not mobilized into a powerful enough force to become the main change agent.
One of the reasons for this was the silly strategy of focusing entirely on the 'blame game' on negative propaganda about the TPLF, and completely neglecting the necessary task of mobilizing a powerful Ethiopian nationalist party and/or civic organization. This resulted in no one working on the task of mobilization, an extremely difficult task at that, and no results.
Unfortunately, even today, most of our politicians and commentators are stuck in this same old mentality of focusing on others, this time Prime Minister Abiy, the ODP, OLF, NAMA, etc. Yes, some of our intellectual class have come to understand that we have to focus on our own agency, but these are still few and far between. But this cannot continue like this. Things must change. A powerful, well-funded, and mature Ethiopian nationalist organization is a sine qua non for the survival of the nation, and as such deserves our full attention. Politicians, intellectuals, and commentators, I urge you to stop the blame game; I urge to stop blaming everything on 'others'; and I urge you to dedicate yourselves fully to the task of mobilizing Ethiopian nationalism.
"Naive Abiy Supporters..."
A lot of our political chattering class, and dare I say the general population, has become apprehensive, suspicious, or even downright hostile towards Prime Minister Abiy Ahmed. That's fine, but as usual, the conversation around this issue is neither intelligent nor constructive - it has devolved into a schoolyard argument over Maradona vs Pele or some such silliness.
I submit the following hopefully intelligent and constructive approach to the issue. Either Abiy is:
1) Competent but under severe pressure from ethnic nationalists who hold significant power within his party and Oromia Regional government
2) Under severe pressure but incompetent
3) A secret Oromo ethnic nationalist who's been fooling us all along
Which of the above really does not matter! Because no matter which is the case, the only way forward is for the Ethiopan nationalist political class to organize itself into a powerful, well funded, and tactically intelligent movement. This movement must have the following characteristics:
1) Aim to reduce ethnic nationalism
2) Aim to bring about a citizenship based constitution
3) Reason that ethnic federalism is a not an ideological problem but a practical one - it has been empirically proven to be a constant source of conflict and might cause a failed state
4) Take very moderate and measured positions so as to avoid being a target, and to avoid costly mistakes
5) Cooperate fully and more importantly show and communicate that it is cooperating fully with the government
6) Engage a competent and even clever communication strategy
7) Engage a mass membership and infiltrate all institutions and regions in the country, as all political lobbies do.
Now let's see how this movement can reduce conflict and bring about a peaceful citizenship-based politics no matter what Abiy is:
1) Abiy is competent but under severe ethnic nationalist pressure - the Ethiopian nationalist organization will bolster him from the other side and strengthen the centre, and this will help Abiy overcome the ethnic nationalists.
2) Abiy is incompetent and under severe pressure - the Ethiopian nationalist organization will tangibly help Abiy manage the pressure and provide candidates to work within Abiy's government. It will also present itself or an associate party as a competent alternative to Abiy in the next election.
3) Abiy is a secret ethnic nationalist - the Ethiopian nationalist organization will slowly and tactfully force him towards its agenda or wrest power away from him.
So no matter what, the only and necessary solution to Ethiopia's current political predicament is for the Ethiopian nationalist political camp to overcome its disastrous 50 year history and organize itself into a serious movement.
If this is the case, why are we spending so much time talking about whether to love or hate Abiy? When whether we love or hate him doesn't matter in the end?
I submit that this is a continuation of Ethiopian nationalist 'opposition' politics of the past 40 years. We are woefully disorganized. From the EDU to the Socialists to Kinijit, we have an endemic disease of infighting. While the likes of the EPLF and TPLF formed strong, competent, and well-funded (raising tens of millions of dollars per year), we spent our time nitpicking our differences and blaming Ethiopia's problems on our 'enemies', instead of taking responsibility for our failures. So, even today, in order to avoid facing our failures, in order to avoid facing our shame, we focus on playing the blame game. Blame Abiy, or blame ethnic nationalists, or blame Ginbot 7, or blame NAMA, and on and on.
But it appears things have come to a head. The TPLF is gone, the field is open, but severe conflict seems around the corner. We Ethiopian nationalists simply have to organize ourselves now. We have to overcome our decades long disease of disorganization.
So, intelligent and constructive political commentators, intellectuals, and politicians, I again humbly ask you to refrain from the silly discussions around Abiy, and dedicate every ounce of your energy towards creating the huge Ethiopian nationalist political/civic machine that our country needs now. No more picking fights with each other. No more blame game. Focus entirely on the task at hand. Otherwise we have no one to blame but ourselves!
I submit the following hopefully intelligent and constructive approach to the issue. Either Abiy is:
1) Competent but under severe pressure from ethnic nationalists who hold significant power within his party and Oromia Regional government
2) Under severe pressure but incompetent
3) A secret Oromo ethnic nationalist who's been fooling us all along
Which of the above really does not matter! Because no matter which is the case, the only way forward is for the Ethiopan nationalist political class to organize itself into a powerful, well funded, and tactically intelligent movement. This movement must have the following characteristics:
1) Aim to reduce ethnic nationalism
2) Aim to bring about a citizenship based constitution
3) Reason that ethnic federalism is a not an ideological problem but a practical one - it has been empirically proven to be a constant source of conflict and might cause a failed state
4) Take very moderate and measured positions so as to avoid being a target, and to avoid costly mistakes
5) Cooperate fully and more importantly show and communicate that it is cooperating fully with the government
6) Engage a competent and even clever communication strategy
7) Engage a mass membership and infiltrate all institutions and regions in the country, as all political lobbies do.
Now let's see how this movement can reduce conflict and bring about a peaceful citizenship-based politics no matter what Abiy is:
1) Abiy is competent but under severe ethnic nationalist pressure - the Ethiopian nationalist organization will bolster him from the other side and strengthen the centre, and this will help Abiy overcome the ethnic nationalists.
2) Abiy is incompetent and under severe pressure - the Ethiopian nationalist organization will tangibly help Abiy manage the pressure and provide candidates to work within Abiy's government. It will also present itself or an associate party as a competent alternative to Abiy in the next election.
3) Abiy is a secret ethnic nationalist - the Ethiopian nationalist organization will slowly and tactfully force him towards its agenda or wrest power away from him.
So no matter what, the only and necessary solution to Ethiopia's current political predicament is for the Ethiopian nationalist political camp to overcome its disastrous 50 year history and organize itself into a serious movement.
If this is the case, why are we spending so much time talking about whether to love or hate Abiy? When whether we love or hate him doesn't matter in the end?
I submit that this is a continuation of Ethiopian nationalist 'opposition' politics of the past 40 years. We are woefully disorganized. From the EDU to the Socialists to Kinijit, we have an endemic disease of infighting. While the likes of the EPLF and TPLF formed strong, competent, and well-funded (raising tens of millions of dollars per year), we spent our time nitpicking our differences and blaming Ethiopia's problems on our 'enemies', instead of taking responsibility for our failures. So, even today, in order to avoid facing our failures, in order to avoid facing our shame, we focus on playing the blame game. Blame Abiy, or blame ethnic nationalists, or blame Ginbot 7, or blame NAMA, and on and on.
But it appears things have come to a head. The TPLF is gone, the field is open, but severe conflict seems around the corner. We Ethiopian nationalists simply have to organize ourselves now. We have to overcome our decades long disease of disorganization.
So, intelligent and constructive political commentators, intellectuals, and politicians, I again humbly ask you to refrain from the silly discussions around Abiy, and dedicate every ounce of your energy towards creating the huge Ethiopian nationalist political/civic machine that our country needs now. No more picking fights with each other. No more blame game. Focus entirely on the task at hand. Otherwise we have no one to blame but ourselves!
Sunday 24 March 2019
የመጠላለፍ ፖለቲካ ቁጥር 1,999,999
መቼስ እኛ ጎሰኝነትን እንጠላለን ህገ መንግስቱ ይቀየር የምንለው የመጠላለፍ ፖለቲካ ባለሙያዎች ነን። ህወሓት የሀገራችን 6%ም የማይሆን ድጋግ ይዞ ለ27 ዓመት ሲገዛን እንኳን መታገል መደራጀትም አቅቶን ቆየን። በተለይ አማራ ክልል ውስጥ የህወሓት ሰዎች አንድ ለመቶ ሺ ሆነው እንደፈለጉት ሲጫወቱብን ማንም ሳናደርግ ቆየን። በዲያስፖራ ያለነውም ከሳንቲሞች በቀር ማዋጣት አልቻልንም ምንም ቁም ነገር ያለው ድርጅትም አልነበረንም። ለማስታወ ያህል የነ ሻቢያ እና ህወሓት ዲያስፖራዎች በዓመት በአስርት ሚሊዮን ዶላር ነበር ለአቋማቸው የሚያዋጡት።
ዛሬም አክራሪ ጎሰኛው ህልውናችንን አደጋ ላይ እያደረገ እኛ እርስ በርስ እንጠላለፋለን። አሁንም የአማራ ብሄርተኞች እና «አንድነት ኃይል» ወዘተ ፉክክር አልበረደም። አቋማችን አንድ ሆኖ፤ «ህገ መንግስቱ ይቀየር» «ጎሰኝነት ይቅር»፤ እንኳን መተባበር በሰላም አብረን መኖር አልቻልንም። ስለ isolated attack አይደለም የማወራው። በየ አይነቱ ሰው አለ። እንደዚህ አይነት ነገሮች ይከሰታሉ። አብን አደረገው አይባልም። ሆኖም እንደዚህ አይነት ድርጊቶች pattern ሆኖዋል። በሁለቱም ወገን ያለው የአለመተባበርን መንፈስ የሚያንጸባርቅ መንፈስ።
አንዱ መፍትሄ ቀላል ነው፤ እንዲህ አይነት ክስተት ሲፈጠር ሁሉም ወገኖች በይፋ ጮክ ብለው ማውገዝ አለባቸው። ይህ ፖለቲካ 101 ይመስለኛል። ደጋፊዎችህ መስመር እንዳይስቱ፤ ሌሎች ባንተ እንዲተማመኑ የሚደረግ ነገር ነው። የጸብ መንፈስን በህብረት መንፈስ መተካት ነው። ማውገዝ ድርጊቱን እኔ ነኝ ያደረግኩት ብሎ ማመን አይደለም፤ ይህ የታወቀ ነገር መሆኑ ሁላችንም እንደምንረዳ ተስፋ አለኝ። ደግሞ ስለተወገዘ ደጋፊ አጣለhu የሚል እንደሌላ ተስፋ አለኝ። አብንን ማንም outflank የሚያደርግ ድርጅት የለም። ማለት አብን ያወገዘው የትም መሄጃ የለውም። ስለዚህ አብን እንደዚህ አይነት ድርጊቶችን ቶሎ ብሎ ማውገዝ አይጎዳውም እጅግ ይጠቅመዋል።
የአንድነት ኃይል ደጋፊዎችም እነ አብንን እንተው። ማለት ከተቸን ወንድማዊ ምክር በያዘ መልኩ ነው እንጂ መበሻሸቁ ያብቃ። አሁን ቁልፍ ጊዜ ነው፤ እንደ ጥንት አባቶቻችን የሰለጠነ እና የሰከነ ፖለቲካ አሁን ግድ ነው። የዓመታት ህጻንነታችን ለውቅቱ አይበጅም።
ዛሬም አክራሪ ጎሰኛው ህልውናችንን አደጋ ላይ እያደረገ እኛ እርስ በርስ እንጠላለፋለን። አሁንም የአማራ ብሄርተኞች እና «አንድነት ኃይል» ወዘተ ፉክክር አልበረደም። አቋማችን አንድ ሆኖ፤ «ህገ መንግስቱ ይቀየር» «ጎሰኝነት ይቅር»፤ እንኳን መተባበር በሰላም አብረን መኖር አልቻልንም። ስለ isolated attack አይደለም የማወራው። በየ አይነቱ ሰው አለ። እንደዚህ አይነት ነገሮች ይከሰታሉ። አብን አደረገው አይባልም። ሆኖም እንደዚህ አይነት ድርጊቶች pattern ሆኖዋል። በሁለቱም ወገን ያለው የአለመተባበርን መንፈስ የሚያንጸባርቅ መንፈስ።
አንዱ መፍትሄ ቀላል ነው፤ እንዲህ አይነት ክስተት ሲፈጠር ሁሉም ወገኖች በይፋ ጮክ ብለው ማውገዝ አለባቸው። ይህ ፖለቲካ 101 ይመስለኛል። ደጋፊዎችህ መስመር እንዳይስቱ፤ ሌሎች ባንተ እንዲተማመኑ የሚደረግ ነገር ነው። የጸብ መንፈስን በህብረት መንፈስ መተካት ነው። ማውገዝ ድርጊቱን እኔ ነኝ ያደረግኩት ብሎ ማመን አይደለም፤ ይህ የታወቀ ነገር መሆኑ ሁላችንም እንደምንረዳ ተስፋ አለኝ። ደግሞ ስለተወገዘ ደጋፊ አጣለhu የሚል እንደሌላ ተስፋ አለኝ። አብንን ማንም outflank የሚያደርግ ድርጅት የለም። ማለት አብን ያወገዘው የትም መሄጃ የለውም። ስለዚህ አብን እንደዚህ አይነት ድርጊቶችን ቶሎ ብሎ ማውገዝ አይጎዳውም እጅግ ይጠቅመዋል።
የአንድነት ኃይል ደጋፊዎችም እነ አብንን እንተው። ማለት ከተቸን ወንድማዊ ምክር በያዘ መልኩ ነው እንጂ መበሻሸቁ ያብቃ። አሁን ቁልፍ ጊዜ ነው፤ እንደ ጥንት አባቶቻችን የሰለጠነ እና የሰከነ ፖለቲካ አሁን ግድ ነው። የዓመታት ህጻንነታችን ለውቅቱ አይበጅም።
Thursday 21 March 2019
መንገዳችን ቢለያይም ግባችን አንድ እንደሆነ አንርሳ
ባለፈው ጽሁፌ (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2019/03/blog-post_19.html) ግንቦት 7 እና ሌሎች «የዜግነት ፖለቲካ» ፓርቲዎች፤ አዴፓ እና አብን ግቦቻቸው የዜግነት ፖለቲካ እንደመሆኑ ጸጉር መቀንጠስ ትተው መተባበር ቢያንስ አለመጠላለፍ አለባቸው ብዬ ነበር። የሀገራችን ነባራዊ አደገኛ ሁኔታ ስለሚያስገድደን ማለት ነው።
ዋናው ግባችን የዜግነት ፖለቲካ (የዜግነት አስተዳደር ነው)። የጎሳ ፌደራሊዝምን አፍርሰን የብዝሃነት (multicultural and multilanguage) ፌዸራሊዥም ነው የሚበጀን ነው አቋማችን።
የዚህ ግብ ዋና ምክንያት ርዕዮት ዓለማዊ ሳይሆን መረጃ ላይ የተመሰረተ (empirical) ነው፤ የጎሳ ፌደራሊዝም የግጭት መንስኤ መሆኑን ለ28 ዓመት በአምባገነንትም በአንጻራዊ ነፃነትም አይተናል። ሚዛናዊ፤ ለዘብተኛ፤ ዓለም ዙርያ ተሞክሮ ያለው በዜግነት የተመሰረተ ክልሎችን በርካታ መብት የሚጸት ፌደራሊዝም እነዚህን ህልውናችንን ለማጥፋት የደረሱትን ግጭቶች ይቀንሳል። ለዚህ ነው የዜግነት ፖለቲካን የምንፈልገው፤ ግንቦት 7ም፤ አዴፓም፤ አብንም።
ይህን ግብ ለመምታት መደራጀት ግድ እንደሆነ ከምናልባት 50 ዓመታት ብኋላ እየገባን ይመስላል። ገንዘብ እየተሰበሰበ ነው ድርጅት(ቶች) እየተቋቋመ ነው። ይህ ግድ ነው። አሰምርበታለሁ፤ ግድ ነው። አልያ እልቂት ነው የሚጠብቀን።
ግን ወደ ግባችን ስንጓዝ የተለያየ መንገድ እንጠቀም ይሆናል። የተለያየ ስትራቴጂ እና ታክቲክ ማለት ነው። ለምሳሌ፤ አናንዶቻችን ለዘብተኛ አቋም እና በተለይ ለዘብተኛ አነጋገር እና ኮምዩኒካሽን ግድ ነው ጎሰኝነትን ለመቀነስ ብለን እናምናለን (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2019/03/blog-post_15.html)። ሌሎች ደግሞ ጠንቅረን መናገር እና መሟገት አለብን ይላሉ።
ይሁን፤ በዚህ ጉዳይ እንሟገት። ግን ግባችንን አንርሳ። አንጠላለፍ። አንዱ ግድ የሌላውን መንገድ ካልተጠቀምክ አልተባበርህም አይበል። ምን ይደረግ ሰው ነን ፖለቲካ ነው እና አቋም ይለያያል። በፖለቲካ ፍፁምነት የለም።
ግን ትብብር እና አለመጠላለፍ ግድ ነው። አለበለዛ አስፈላጊ የሆኑን ግዙፍ ድርጅቶች እና አቋሞችን ማቋቋም አንችልም፤ ይህ ማለት ግባችን አቅራቢያም አንደርስም፤ ይህ ማለት የጎሳ ፖለቲካ እንደምናየው ሀገራችንን እያቃጠለ ይቀጥላል።
ዋናው ግባችን የዜግነት ፖለቲካ (የዜግነት አስተዳደር ነው)። የጎሳ ፌደራሊዝምን አፍርሰን የብዝሃነት (multicultural and multilanguage) ፌዸራሊዥም ነው የሚበጀን ነው አቋማችን።
የዚህ ግብ ዋና ምክንያት ርዕዮት ዓለማዊ ሳይሆን መረጃ ላይ የተመሰረተ (empirical) ነው፤ የጎሳ ፌደራሊዝም የግጭት መንስኤ መሆኑን ለ28 ዓመት በአምባገነንትም በአንጻራዊ ነፃነትም አይተናል። ሚዛናዊ፤ ለዘብተኛ፤ ዓለም ዙርያ ተሞክሮ ያለው በዜግነት የተመሰረተ ክልሎችን በርካታ መብት የሚጸት ፌደራሊዝም እነዚህን ህልውናችንን ለማጥፋት የደረሱትን ግጭቶች ይቀንሳል። ለዚህ ነው የዜግነት ፖለቲካን የምንፈልገው፤ ግንቦት 7ም፤ አዴፓም፤ አብንም።
ይህን ግብ ለመምታት መደራጀት ግድ እንደሆነ ከምናልባት 50 ዓመታት ብኋላ እየገባን ይመስላል። ገንዘብ እየተሰበሰበ ነው ድርጅት(ቶች) እየተቋቋመ ነው። ይህ ግድ ነው። አሰምርበታለሁ፤ ግድ ነው። አልያ እልቂት ነው የሚጠብቀን።
ግን ወደ ግባችን ስንጓዝ የተለያየ መንገድ እንጠቀም ይሆናል። የተለያየ ስትራቴጂ እና ታክቲክ ማለት ነው። ለምሳሌ፤ አናንዶቻችን ለዘብተኛ አቋም እና በተለይ ለዘብተኛ አነጋገር እና ኮምዩኒካሽን ግድ ነው ጎሰኝነትን ለመቀነስ ብለን እናምናለን (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2019/03/blog-post_15.html)። ሌሎች ደግሞ ጠንቅረን መናገር እና መሟገት አለብን ይላሉ።
ይሁን፤ በዚህ ጉዳይ እንሟገት። ግን ግባችንን አንርሳ። አንጠላለፍ። አንዱ ግድ የሌላውን መንገድ ካልተጠቀምክ አልተባበርህም አይበል። ምን ይደረግ ሰው ነን ፖለቲካ ነው እና አቋም ይለያያል። በፖለቲካ ፍፁምነት የለም።
ግን ትብብር እና አለመጠላለፍ ግድ ነው። አለበለዛ አስፈላጊ የሆኑን ግዙፍ ድርጅቶች እና አቋሞችን ማቋቋም አንችልም፤ ይህ ማለት ግባችን አቅራቢያም አንደርስም፤ ይህ ማለት የጎሳ ፖለቲካ እንደምናየው ሀገራችንን እያቃጠለ ይቀጥላል።
Tuesday 19 March 2019
የግንቦት ፯፤ አዴፓ እና አብን ግብ የዜግነት ፖለቲካ ነው፤ አሁኑኑ ይተባበሩ
የመጨረሻ ዸቂቃ እየደረሰ ስለሆነ ጸጉር ቅንጠሳችንን ትተን ወደፊት እንራመድ።
የግንቦት ፯፤ አዴፓ እና አብን ግብ ከሞላ ጎደል አንድ ነው። ግንቦት ፯ የዜግነት ፖለቲካን ነው ማስፈን የሚፈልገው። በሌላ ቋንቋ ህገ መንግስቱን ከጎሳ አስተዳደር ወደ ብዝሃነት ያለው የዜጋ አስተዳደር መቀየር ነው።
አዴፓ በይፋ አይናገረው እንጂ ወደ ዜግነት ፖለቲካ ማምራቱ የታወቀ ነው። ህገ መንግስቱ በዚህ መንገድ ይቀየር ቢባል አዴፓ ይደግፈዋል።
አብን ደግሞ አንዳንድ መሪዎቻቸው ምንም ቢደነባበሩ ሁለት አላማ አለኝ ብሎ በይፋ ተናግሯል። እነዚህን ፩) የአማራ ህዝብ ጥቅምን ማስከበር እና ፪) ህገ መንግስቱን ወደ ዜግነት አስተዳደር መቀየር።
ስለዚህ ሶስቱ ድርጅቶች፤ ግንቦት ፯፤ አዴፓ እና አብን፤ የዜግነት ፖለቲካ በኢትዮጵያ እንዲሰፍን ይታገላሉ። ታባባሪ ናቸው እና እንደ ታባባሪ አብረው ሊሰሩ ይገባል።
ግቡ የዜግነት ፖለቲካ ነው። የግቡ ምክንያት የጎሳ ፖለቲካ የግጭት መንስኤ ስለሆነ የባህል ብዝሃነት ያለው የዜግነት ፖለቲካ ብቻ ነው ሰላም የሚያመጣው ነው።
ይህን ግብ ለመምታት ሶስቱ ፓርቲዎች የተለያየ መንገድ ይጠቀሙ ይሆናል። ግን ሶስቱም በአንድ አቅጣጫ እየሄዱ ስለሆነ ከመጠላለፍ ተቆጥበው ወደ መደጋገፍ ሊገቡ ይገባል። ለሶስቱም የሚጠቅም ነገር ነው።
በመቸረሻ ግንቦት ፯ ጠንክሮ ድርሻውን ማሟላት አለበት። አዴፓ ጠንካራ ነው፤ አብን አባላትን በደምብ እየሰበሰበ ነው። ግን ግንቦት ፯ ከብዙሃን ድጋፉ አንጻር ገና ነው። መፍጠን አለበት፤ አማራጭ የለም።
የግንቦት ፯፤ አዴፓ እና አብን ግብ ከሞላ ጎደል አንድ ነው። ግንቦት ፯ የዜግነት ፖለቲካን ነው ማስፈን የሚፈልገው። በሌላ ቋንቋ ህገ መንግስቱን ከጎሳ አስተዳደር ወደ ብዝሃነት ያለው የዜጋ አስተዳደር መቀየር ነው።
አዴፓ በይፋ አይናገረው እንጂ ወደ ዜግነት ፖለቲካ ማምራቱ የታወቀ ነው። ህገ መንግስቱ በዚህ መንገድ ይቀየር ቢባል አዴፓ ይደግፈዋል።
አብን ደግሞ አንዳንድ መሪዎቻቸው ምንም ቢደነባበሩ ሁለት አላማ አለኝ ብሎ በይፋ ተናግሯል። እነዚህን ፩) የአማራ ህዝብ ጥቅምን ማስከበር እና ፪) ህገ መንግስቱን ወደ ዜግነት አስተዳደር መቀየር።
ስለዚህ ሶስቱ ድርጅቶች፤ ግንቦት ፯፤ አዴፓ እና አብን፤ የዜግነት ፖለቲካ በኢትዮጵያ እንዲሰፍን ይታገላሉ። ታባባሪ ናቸው እና እንደ ታባባሪ አብረው ሊሰሩ ይገባል።
ግቡ የዜግነት ፖለቲካ ነው። የግቡ ምክንያት የጎሳ ፖለቲካ የግጭት መንስኤ ስለሆነ የባህል ብዝሃነት ያለው የዜግነት ፖለቲካ ብቻ ነው ሰላም የሚያመጣው ነው።
ይህን ግብ ለመምታት ሶስቱ ፓርቲዎች የተለያየ መንገድ ይጠቀሙ ይሆናል። ግን ሶስቱም በአንድ አቅጣጫ እየሄዱ ስለሆነ ከመጠላለፍ ተቆጥበው ወደ መደጋገፍ ሊገቡ ይገባል። ለሶስቱም የሚጠቅም ነገር ነው።
በመቸረሻ ግንቦት ፯ ጠንክሮ ድርሻውን ማሟላት አለበት። አዴፓ ጠንካራ ነው፤ አብን አባላትን በደምብ እየሰበሰበ ነው። ግን ግንቦት ፯ ከብዙሃን ድጋፉ አንጻር ገና ነው። መፍጠን አለበት፤ አማራጭ የለም።
ብራቮ ለአዴፓ፤ ከ600 ሚሊዮን በላይ ብር ለተፋናቃይዎች በመሰብሰቡ
እንኳን ደስ አለን። ብራቮ አዴፓ! ብራቮ ለጋሾች! ትብብርን እና ድርጅትን ማጠንከር እንዲህ ነው።
ለጋሾች ግን በዚህ አታቁሙ። አዴፓ ግዴታውን እንዲወጣ ተከታተሉ። ካልተወጣው ደግመን አንሰጥም ብላችሁ አሳስቡ።
አዴፓ ይህን እንደ ጅምር እንጂ እንደ ግብ አትመለከቱ። ስራችሁን በአግባብ ሰርታችሁ ይበልጥ የሆነን መዋቅር እና አቅም ገንቡ!
ግንቦት 7 እና ሌሎች የኢትዮጵያ ብሄርተኞች እና የአዲስ አበባ መሃበራት፤ ከዚህ ድል ተማሩ። እንደዚህ አይነት አስፈላጊ ስራ መስራት ከባድ አይደለም! ይቻላል! እኛም እንደዚህ አድርግን ግዙፍ የአንድነት ድርጅታችንን እናቋቁም። አሁን ምንም መዘግየት አይቻልም። ለ40 ዓመታት በመዘግየታችን ሀገራችንን እጅግ ጎድተናል። አሁኑኑ በአስቸቋይ የግዙፍ ድርጅት ምስረታ ስራችንን ጀምረን እናጠናቅቅ።
ለጋሾች ግን በዚህ አታቁሙ። አዴፓ ግዴታውን እንዲወጣ ተከታተሉ። ካልተወጣው ደግመን አንሰጥም ብላችሁ አሳስቡ።
አዴፓ ይህን እንደ ጅምር እንጂ እንደ ግብ አትመለከቱ። ስራችሁን በአግባብ ሰርታችሁ ይበልጥ የሆነን መዋቅር እና አቅም ገንቡ!
ግንቦት 7 እና ሌሎች የኢትዮጵያ ብሄርተኞች እና የአዲስ አበባ መሃበራት፤ ከዚህ ድል ተማሩ። እንደዚህ አይነት አስፈላጊ ስራ መስራት ከባድ አይደለም! ይቻላል! እኛም እንደዚህ አድርግን ግዙፍ የአንድነት ድርጅታችንን እናቋቁም። አሁን ምንም መዘግየት አይቻልም። ለ40 ዓመታት በመዘግየታችን ሀገራችንን እጅግ ጎድተናል። አሁኑኑ በአስቸቋይ የግዙፍ ድርጅት ምስረታ ስራችንን ጀምረን እናጠናቅቅ።
Friday 15 March 2019
ለዘብተኛ ብሄርተኞቹን ወደኛ ማምጣት ግድ ነው
ባጭሩ ለልምንድነው ለዘብተኞቹን መሳብ የሚያስፈልገው? አንድ ጎሳ ሙሉ በሙሉ ጸንፈኛ ብሄርተኛ ከሆነ ልታሸንፈው አትፈልግም ይዞህ ገደል መግባት ስለሆነ የፖለቲካ መንገዱ። ግን ግማሹን (ግማሽ ናቸው እንበል ለዘብተኞቹ) ካሳመንክ የጽንፈኞቹ ኃይል እና ማምጣት የሚችሉት ሀገራዊ ጉዳት እጅግ ይመነምናል። ይህ ከሞላ ጎደል basic ፖለቲካ ነው ዓለም ዙርያ።
ይህን ከተቀበልን በኋላ እንዴት ነው ለዘብተኞቹን ወደ አንድነት መሳብ የሚቻለው ብለን እንጠይቅ። ያው አንዱ መንገድ ፍላጎታቸውን በማሟላት ነው። ለምሳሌ ኦሮምኛ የፌደራል መንግስት ቋንቋ ይህን ስንል ይህ የለዘብተኛ የኦሮሞ ብሄርተኛን ትቅም እና ፍላጎት ለማሟላት ነው። ነገሩ ደግሞ ለሁሉም ጠቃሚ ነውና ሁሉም (ከጸንፈኞቹ በቀር) ተጠቃሚ ይሆናል። ይህ ለለዘብተኞች ፍላጎት መቆርቆር አንድ ስልት ነው።
ከስልት ሌላ ግን ወደ ታክቲክ ስንገባ ለዘብተኞች ወደ ጸንፈኝነት እንዳይሄዱ ማድረግያ አንዱ ዋና ታክቲክ ለዘብተኛ ውይይት ነው። ኃይለ ቃል፤ ዘለፋ፤ ስድብ ወዘተን ከንግግራችን እጅግ ማራቅ ነው።
ጸንፈኞቹ እንድንሳደብ እና ኃይለ ቃል እንድንጠቀም እጅግ ይፈልጋሉ! እጅግ እጅግ ይፈልጋሉ! ከአንድነት ኃይሉ እንደዚህ አይነት ንግግር ከመጣ ለዘብተኞች ተበሳጭተው ወደ ጽንፈኛው ጎራ እንደሚወስዳቸው ጽንፈኞቹ አበጥረው ያውቃሉ። ከላይ በጠቀስኩት ጽሁፌ እንደ ምሳሌ እንደሰጠሁት በካናዳ የቄቤክ ብሄርተኞች ከአንድነት ፖለቲከኛ ስድብ እና ዘለፋ ጓግተው ይጠብቁ ነበር። አንዱ ተሳስቶ ኃይለ ቃል ከተናገረ ደግሞ ወድያው ሚዲያውን ይሞሉበት ነበር! እንዲህ ነው የአንድነት እና ሀጎሳ ብሄርተኝነት የፖለቲካ ጨዋታ።
ለዚህ ነው ከላይ በምታዳምጡት የታማኝ በየነ ቃለ ምልልስ ታማኝ መጮህ እና መተቸት ቀላል ነው ግን አደጋ ነው የሚለው። በደምብ ባይገልጸውም ሃሳቡ ይህ ነው።
በሌላ በርዕዮት ዓለም ፖለቲካ መሰዳደብ እና መወንጀል አለ። አንዳንዴ መስደብ እና ማዋረድ ስለሚያዋጣ ነው የሚያደርጉት። መራጮች ስድቡን እና ትችቱን ተከትለው አምነው ሰዳቢውን ወገን ይመርጣሉ። ሆኖም ግን አንዳንዴ አድግራጊውን ጎድጦ ይሸነፋል። ግን ከዚህ አያልፍም።
ጎሰኝነት ያለው ፖለቲካ ግን የተለየ ነው። በጎሳ ፖለቲካ ኃይለ ቃል እና ስድብ ሰውን ከማሳመን ይልቅ ይገፈትራል! ኢሳት ለ24 ሰአት (ተገቢም ቢሆን) ስለ ኦሮሞ ብሄርተኞች ጽንፈኝነት ከተናገረ ማንንም ኦሮሞ ወደሱ አያመጣም፤ ችግራሽ ይገፈትራቸዋል። የጎሰኝነት ፖለቲካ ባህሪ እንዲህ ነው። ኃይለ ቃል ጸንፈኞቹን ነው የሚጠቅመው። ለዘብተኛ ንግግር ይጎዳቸዋል።
አላማችን ለዘብተኞቹን ወደኛ ለማምጣት ከሆነ ይህን ትጠንቅቀን ማወቅ አለብን። በንግግር በላቸው የሚለው አስተሳሰብ የተሳሳተ ነው። ፖለቲካን አለማወቅ ነው። የሚቀጥለው ጊዜ እንደ ግንቦት 7 አይነቶቹ ለምን «አልቾሃችሁም» ከማለት ይህን አስታውሱ።
Thursday 14 March 2019
ምሁⶂቻችን እና ልሂቃኖቻችን እንዴት እንደተደናቀፉ
https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/03/blog-post_38.html
ገንቢ ውይይት ከስዩም ተሾመ እና መንግስቱ አሰፋ
Tuesday 12 March 2019
ብራቮ ስዩም ተሾመ፤ ጸንፈኞቹ ተደራጅተው የኢትዮጵያዊነት ጎራው አለመደራጀት ነው ሀገራችንን የሚያጠፋው
፩) የ100 ሚሊዮን ብር ቡጀት
፪) አንድ ሚሊዮን አባላት
፫) አንድ ለአምስት አደረጃጀት
ይህን ካደረግን ሰላም ይሰፍናል።
«ዓቢይ ከዳን» የሚለው ትርከት ይጠቅመናል ወይ?
የኢሳት ተንታኞች ኤርሚያስ ለገሰ እና ሃብታሙ አያሌው አቢይ እየዋሸላቸው ኦዴፓ የክህደት ስራ ሰሩ የሚል ትርክት ጀምረዋል። ይህ ትርክት ለኢትዮጵያዊነት ኃይሉ እና ለአዲስ አበባ ህዝብ ትግል ይጠቅማል ዋይ ነው ጥያቄው?
እንደሚገባኝ ይህ ትርክት ሁለት አላማ አለው፤
፩) የአዲስ አበባ ህዝብ እና ሌላው የኢትዮጵያዊነት ጎራውን ለማስነሳት
፪) የዓቢይ መንግስት (እና ለማ እና ኦዴፓ) ላይ ጫና መፍጠር
እስቲ «ዓቢይ ከዳን» የሚለው ትርከት እነዚህን ግቦች ሊያሳካ ይችላል ወይ ብለን እንመልከት...
፩) «ጠላቶችን» በኃይል በመተቸት ህዝቡን ማነቃቃት እና ማስነሳት ኢሳት እና ሌሎች ለረዥም ዓመታት የሞከርነው ስልት ነው። አልሰራም ነው የምለው። የፖለቲካ ለውጡ የመጣው ህዝቡ የትግሬ የበላይነት እና የህወሓት ጭቆና ስለበቃው ነው። የበቃው ደግሞ «እየተቆንክ ነው» ስለተባለ አይደለም፤ የለት ኑሮው ስለሆነ ነው። ይህ የሚያሳየን የ«ለቅሶ ፖለቲካ» ማለትም ጨቋኝን መተቸት እና ስለ ጨቋኝ ማልቀስ ህዝቡን አያስነሳም። ስለዚህ አሁንም «አቢይ ከዳን» ማለት ህዝቡን አያስነሳም። ህዝቡ አሁን የሚያስፈልገው ጠላት አይደለም፤ ጠላቱን ያውቃል።
፪) የዓቢይ መንግስት ይህን አይነት ጫና አይመልስም። መንግስቱ/ኦዴፓ ጸንፈኞቹን የሚያስተናግደው አምኖበት ነው፤ ተገዶ ነው፤ ወይንም የረዥም እቅድ ስልት ይህን የወረ ጫና ምንም አይቀይረውም። በጸንፈኝነቱ አምኖበት ከሆነ ከኃይል በቀር ምንም አይመልሰውም። ተገዶ ከሆነ አሁንም ኃይል ነው አስገድዶ የሚመልሰው። ስልት ከሆነ ደግሞ አሁንም የኛን ጫና ignore ማድረግ ግድ ይሆንበታል ግቡ እስኪሳካ።
ሰልዚህ «ዓቢይ ከዳን» የሚለው ትርክት ግቦቹን አያሟላም። እርግት ለስሜታዊ ጩኸት እና እሮሮ ይመጫል። ግን ሰከን ብለን ካሰብነው ጥቅም የለውም።
አልፎ ተርፎ ጉዳት አለው። እንደተለመደው ገመደራጀት ስራችን distract ያደርገናል። ለ27 ዓመት እየጮህን ችግራችንን ህወሓት ላይ እያሳበብን መደራጀት አልቻልንም። እነ ዓቢይ መጥተው ህወሓትን አባረሩልን። አሁንም የመደራጀት አለምቻል በሽታችን ላይ ከማተኮር ፋንታ የ«አቢይ ከዳን» ትርክት ላይ ካተኮርን የትም እንቀራለን።
ሌላው ጉዳት ለፖለቲካዊ የዋህነት/ጅልነት እጃችንን መስጠት እና ትክክለኛ ግንዛቤ ማጣት ነው። የዓቢይ መንግስት የህወሓትን አገዛዝ ለመድገም ነው ከመጀመርያ የተነሳው ማለት እጅግ የተንሸዋረረ አመለካከት ነው። ፖለቲካ የalliance ጉዳይ ነው። ከማን ጋር ነው የምንጋራው እና ጥቅማችን የሚመሳሰለው የሚለውን ነገር አብጥረን ማወቅ አለብን። እና ዓቢይን ከነ ኦነግ ጋር መቀላቀል አደገኛ የዋህነት ነው።
ስለዚህ ሰከን እንበል። ይህ ሁሉ ችግር የመታው ባለመደራጀታችን ነው። የአንድ ዓመት እድል አልፎናል። እስካሁን የኢትዮጵያዊነት ኃይሉ እና/ወይንም የአዲስ አበባ ህዝብ 100 ሚሊዮን ብር በጄት ያለው እና ሚሊዮን አባል ያለው ድርጅት መፍጠር ነበረበት። የፓርቲ አባላትን አሰልጥኖ ቢያንስ አዲስ አበባን በአንድ ለአምስት መቆጣጠር ነበረበት። በየመዋቅሩ ሰው ነአ ድር መዘርጋት ነበረበት። ይህን ሁሉ አላደርገንም። ባልማረጋችን ነው ችግሮች የቀጠሉት። አሁንም «ዓቢይ ከዳን» ብለን ማልቀስ ይህንን ግብ አያመጣም። ዋና ግባችን ላይ ብናተኩር ይሻላል።
እንደሚገባኝ ይህ ትርክት ሁለት አላማ አለው፤
፩) የአዲስ አበባ ህዝብ እና ሌላው የኢትዮጵያዊነት ጎራውን ለማስነሳት
፪) የዓቢይ መንግስት (እና ለማ እና ኦዴፓ) ላይ ጫና መፍጠር
እስቲ «ዓቢይ ከዳን» የሚለው ትርከት እነዚህን ግቦች ሊያሳካ ይችላል ወይ ብለን እንመልከት...
፩) «ጠላቶችን» በኃይል በመተቸት ህዝቡን ማነቃቃት እና ማስነሳት ኢሳት እና ሌሎች ለረዥም ዓመታት የሞከርነው ስልት ነው። አልሰራም ነው የምለው። የፖለቲካ ለውጡ የመጣው ህዝቡ የትግሬ የበላይነት እና የህወሓት ጭቆና ስለበቃው ነው። የበቃው ደግሞ «እየተቆንክ ነው» ስለተባለ አይደለም፤ የለት ኑሮው ስለሆነ ነው። ይህ የሚያሳየን የ«ለቅሶ ፖለቲካ» ማለትም ጨቋኝን መተቸት እና ስለ ጨቋኝ ማልቀስ ህዝቡን አያስነሳም። ስለዚህ አሁንም «አቢይ ከዳን» ማለት ህዝቡን አያስነሳም። ህዝቡ አሁን የሚያስፈልገው ጠላት አይደለም፤ ጠላቱን ያውቃል።
፪) የዓቢይ መንግስት ይህን አይነት ጫና አይመልስም። መንግስቱ/ኦዴፓ ጸንፈኞቹን የሚያስተናግደው አምኖበት ነው፤ ተገዶ ነው፤ ወይንም የረዥም እቅድ ስልት ይህን የወረ ጫና ምንም አይቀይረውም። በጸንፈኝነቱ አምኖበት ከሆነ ከኃይል በቀር ምንም አይመልሰውም። ተገዶ ከሆነ አሁንም ኃይል ነው አስገድዶ የሚመልሰው። ስልት ከሆነ ደግሞ አሁንም የኛን ጫና ignore ማድረግ ግድ ይሆንበታል ግቡ እስኪሳካ።
ሰልዚህ «ዓቢይ ከዳን» የሚለው ትርክት ግቦቹን አያሟላም። እርግት ለስሜታዊ ጩኸት እና እሮሮ ይመጫል። ግን ሰከን ብለን ካሰብነው ጥቅም የለውም።
አልፎ ተርፎ ጉዳት አለው። እንደተለመደው ገመደራጀት ስራችን distract ያደርገናል። ለ27 ዓመት እየጮህን ችግራችንን ህወሓት ላይ እያሳበብን መደራጀት አልቻልንም። እነ ዓቢይ መጥተው ህወሓትን አባረሩልን። አሁንም የመደራጀት አለምቻል በሽታችን ላይ ከማተኮር ፋንታ የ«አቢይ ከዳን» ትርክት ላይ ካተኮርን የትም እንቀራለን።
ሌላው ጉዳት ለፖለቲካዊ የዋህነት/ጅልነት እጃችንን መስጠት እና ትክክለኛ ግንዛቤ ማጣት ነው። የዓቢይ መንግስት የህወሓትን አገዛዝ ለመድገም ነው ከመጀመርያ የተነሳው ማለት እጅግ የተንሸዋረረ አመለካከት ነው። ፖለቲካ የalliance ጉዳይ ነው። ከማን ጋር ነው የምንጋራው እና ጥቅማችን የሚመሳሰለው የሚለውን ነገር አብጥረን ማወቅ አለብን። እና ዓቢይን ከነ ኦነግ ጋር መቀላቀል አደገኛ የዋህነት ነው።
ስለዚህ ሰከን እንበል። ይህ ሁሉ ችግር የመታው ባለመደራጀታችን ነው። የአንድ ዓመት እድል አልፎናል። እስካሁን የኢትዮጵያዊነት ኃይሉ እና/ወይንም የአዲስ አበባ ህዝብ 100 ሚሊዮን ብር በጄት ያለው እና ሚሊዮን አባል ያለው ድርጅት መፍጠር ነበረበት። የፓርቲ አባላትን አሰልጥኖ ቢያንስ አዲስ አበባን በአንድ ለአምስት መቆጣጠር ነበረበት። በየመዋቅሩ ሰው ነአ ድር መዘርጋት ነበረበት። ይህን ሁሉ አላደርገንም። ባልማረጋችን ነው ችግሮች የቀጠሉት። አሁንም «ዓቢይ ከዳን» ብለን ማልቀስ ይህንን ግብ አያመጣም። ዋና ግባችን ላይ ብናተኩር ይሻላል።
የሰከነ አስተያየት ስለ ዓቢይ እና ኦዴፓ
ስሜታዊ መሆን አይበጅም... ይህን የፍፁም ፈቃዱ ትክክለኛ ትንታኔ ያንብቡ።
(https://www.facebook.com/fitsum.fikadu.96/posts/2138544319567816)
ቁምነገሩ ጦርነቱን ማሸነፍ ነው
በቅድምያ በአደጋው ለተጎዳነው ሁሉ ፈጣሪ መፅናናት ይሁነን እላለሁ።አዎ እርሱው ፈጣሪ ኢትዮጵያዬን እንዲህ ካለው ሃዘን ሁሌም ይጠብቅልን እያልኩ በሰሞኑ የፖለቲካችን ፈተና ዙሪያ እንዲህ እንደሚከተለው ልል ወድጃለሁ።
የዶ/ር አብይ ቡድን ማለቴ ቲም ለማ ሃገርን አንድ ለማድረግ ከፍተኛ ትግልና ውጥረት ውስጥ ሆኖ ይታየኛል።ጁሃር (ኦነግ፣ ቄሮ) እነርሱን (ማለትም ቲም ለማን) ከኦሮሞ ህዝብ ጋር ለማጣላት ጠንክሮ እየሰራ መሆኑን አምናለሁ። እነርሱም ይህ ስለገባቸው ህውሃትን ቀስ በቀስ ድባቅ የመቱበትን ያንኑ የተለመደ ለዘብተኛ የሚመስል ግን ውስጠ ወይራ አካሄዳቸውን እየተገበሩበት ይገኛሉ። እነዚህ ብልህ መሪዎች መሬት እስከሚይዙ ድረስ ለህውሃት ተገዢና ተልመጥማጭ መስለው እንዴት አዘናግተው በጡረታ ስም ገሸሽ በማድረግ ከዚያም ጊዜ ጠብቀው እነዛኑ አይነኬ መሣይ የህውሃት መሪዎች ወደ ማሰር ውስጥ እንደገቡ ሳስብ፤ ይሄ በስሜት የሚነዳው ህዝባችን በሚፈልገው ፍጥነት ባለመሄድ ውስጥ ውጤት እንዳለ ያሳዩኛል።የእነዚህ ሰዎች አካሄድ ልክ እንደ ሺቭ ኬራ አባባል ዓይነት ነው።ማለትም፦ አሸናፊነት ማለት እያንዳንዱን የጦር ግንባር ማሸነፍ ማለት ሳይሆን ጦርነቱን ማሸነፍ ማለት ነውና።
ጁሃር በዚህም በእዛም ብሎ፤ "እኛ ከየኦሮሞ ህዝብ ጥቅምና አጀንዳ ይልቅ የምናስቀድመው የኢትዮጵያ ህዝብን አጀንዳና ጥቅም ነው" ብለው ዛሬውኑ በአደባባይ እንዲናገሩ ለማድረግ ያልወጋጋቸው ቦታ የለም። ም/ቱም ለእርሱ እንዲህ ማስባል ማለት እነርሱን ለአንዴና ለመጨረሻ ጊዜ እስካሁንም በጥርጣሬ እያያቸው ካለው ከቄሮና ፅንፈኛ የኦሮሞ ብሄርተኞች ጋር ሙሉ ለሙሉ ማቆራረጥ እናም ቦታቸውን (ምርጫ ባስፈለገ ጊዜም ሆነ በአዘቦቱ ጊዜ) በኦነግ ማስቀማት ብሎም የእራሱን ርካሽ ተወዳጅነት በአክራሪ ኦሮሞ ብሄርተኞቹ መካከል ያለስጋት ማስፈን መሆኑን ስለሚያውቀው ነው።በከፍተኛ ፈተናና ጫና ውስጥ ያሉት ኢትዮጵያውያኑ ብልሆቹ መሪዎች ግን ገብቷቸዋልና፤ ቪዥናቸውን ከዳር ማድረስ እንዳለባቸው ስለሚያውቁ መረጋጋት ያለበትን በማረጋጋትና ባላንስ በመስራት ስራ ላይ ናቸው።
ኢትዮጵያውያኑ መሪዎች አዲስ አበባን ለኢትዮጵያውያን ሁሉ ብቻ በእኩል እንድትሆን እንደሚመኙ ግልፅ ማሳያው እኮ፤ መጀመሪያውኑ የኮንዶሚኒየም ዕጣ ማውጣታቸው ነው።ከዚህ በተጨማሪም አገር ሰላም ብሎ የኮንዶሚኒየም እጣ ያወጣው ደግሞ የኦዴፓ አባላቸው ማለትም ታከለ ሆኖ ሳለ ወዲያውኑ የጁሃር ጫጫታ ወደ ደም ማፋሰስ ሊሻገር መሆኑ ሲገባቸው፤ ፅንፈኞቹን ለማረጋጋትና የኦሮሞን ህዝብ ለማሳመኛ የሚሆናቸውን ጊዜ ለመግዛት የሆነ ዓይነት መግለጫ "በሌላኛው" የኦዴፖ ገፅ አውጥተው ጉዳትን ተከላክለዋል። ዳሩ ግና በስሜት የሚንቀለቀለው የህዝባችን አካል ጠረጠራቸው። እነርሱ ግን ምንተዳቸው፤ ግባቸው የብሄር ፖለቲካን ከኢትዮጵያ ምድር ለመጨረሻ ጊዜ ማጥፋት ነውና፤ ይኸው ውጥናቸው ሲሳካ ለሁሉ ምላሽ ይሆነናል በሚል ተስፋ አሁንም ዋና ስራቸው ላይ ናቸው። አዎ በብሄር ፖለቲካ ሃገራቸውን እንዲህ ቁምስቅሏን በማሳየት እያንገላታት ያለውን ኢህአዴግንም ሆነ ኦዴፓቸውን ፍርስርስ አድርገው በህብረብሄራዊ ፓርቲ መተካት ደግሞ፤ የለዘብተኛ መሳይ አካሄዳቸው የመጨረሻ ግብ በዚያውም የጁሃርም ሆነ የኦነግ አሊያም የወላጃቸው የህውሃት ወይም ደግሞ የሌሎች ዘረኛ መሰሎቻቸው ሁሉ ሃሳቦች ግብአተ መሬት እንዲሁም የኢትዮጵያዬ ትንሳዔ መሆኑ ገብቷቸዋልና፤ ለስኬቱ ትግልና ጫና ውስጥ ናቸው። እኛስ የት ነን?
(https://www.facebook.com/fitsum.fikadu.96/posts/2138544319567816)
ቁምነገሩ ጦርነቱን ማሸነፍ ነው
በቅድምያ በአደጋው ለተጎዳነው ሁሉ ፈጣሪ መፅናናት ይሁነን እላለሁ።አዎ እርሱው ፈጣሪ ኢትዮጵያዬን እንዲህ ካለው ሃዘን ሁሌም ይጠብቅልን እያልኩ በሰሞኑ የፖለቲካችን ፈተና ዙሪያ እንዲህ እንደሚከተለው ልል ወድጃለሁ።
የዶ/ር አብይ ቡድን ማለቴ ቲም ለማ ሃገርን አንድ ለማድረግ ከፍተኛ ትግልና ውጥረት ውስጥ ሆኖ ይታየኛል።ጁሃር (ኦነግ፣ ቄሮ) እነርሱን (ማለትም ቲም ለማን) ከኦሮሞ ህዝብ ጋር ለማጣላት ጠንክሮ እየሰራ መሆኑን አምናለሁ። እነርሱም ይህ ስለገባቸው ህውሃትን ቀስ በቀስ ድባቅ የመቱበትን ያንኑ የተለመደ ለዘብተኛ የሚመስል ግን ውስጠ ወይራ አካሄዳቸውን እየተገበሩበት ይገኛሉ። እነዚህ ብልህ መሪዎች መሬት እስከሚይዙ ድረስ ለህውሃት ተገዢና ተልመጥማጭ መስለው እንዴት አዘናግተው በጡረታ ስም ገሸሽ በማድረግ ከዚያም ጊዜ ጠብቀው እነዛኑ አይነኬ መሣይ የህውሃት መሪዎች ወደ ማሰር ውስጥ እንደገቡ ሳስብ፤ ይሄ በስሜት የሚነዳው ህዝባችን በሚፈልገው ፍጥነት ባለመሄድ ውስጥ ውጤት እንዳለ ያሳዩኛል።የእነዚህ ሰዎች አካሄድ ልክ እንደ ሺቭ ኬራ አባባል ዓይነት ነው።ማለትም፦ አሸናፊነት ማለት እያንዳንዱን የጦር ግንባር ማሸነፍ ማለት ሳይሆን ጦርነቱን ማሸነፍ ማለት ነውና።
ጁሃር በዚህም በእዛም ብሎ፤ "እኛ ከየኦሮሞ ህዝብ ጥቅምና አጀንዳ ይልቅ የምናስቀድመው የኢትዮጵያ ህዝብን አጀንዳና ጥቅም ነው" ብለው ዛሬውኑ በአደባባይ እንዲናገሩ ለማድረግ ያልወጋጋቸው ቦታ የለም። ም/ቱም ለእርሱ እንዲህ ማስባል ማለት እነርሱን ለአንዴና ለመጨረሻ ጊዜ እስካሁንም በጥርጣሬ እያያቸው ካለው ከቄሮና ፅንፈኛ የኦሮሞ ብሄርተኞች ጋር ሙሉ ለሙሉ ማቆራረጥ እናም ቦታቸውን (ምርጫ ባስፈለገ ጊዜም ሆነ በአዘቦቱ ጊዜ) በኦነግ ማስቀማት ብሎም የእራሱን ርካሽ ተወዳጅነት በአክራሪ ኦሮሞ ብሄርተኞቹ መካከል ያለስጋት ማስፈን መሆኑን ስለሚያውቀው ነው።በከፍተኛ ፈተናና ጫና ውስጥ ያሉት ኢትዮጵያውያኑ ብልሆቹ መሪዎች ግን ገብቷቸዋልና፤ ቪዥናቸውን ከዳር ማድረስ እንዳለባቸው ስለሚያውቁ መረጋጋት ያለበትን በማረጋጋትና ባላንስ በመስራት ስራ ላይ ናቸው።
ኢትዮጵያውያኑ መሪዎች አዲስ አበባን ለኢትዮጵያውያን ሁሉ ብቻ በእኩል እንድትሆን እንደሚመኙ ግልፅ ማሳያው እኮ፤ መጀመሪያውኑ የኮንዶሚኒየም ዕጣ ማውጣታቸው ነው።ከዚህ በተጨማሪም አገር ሰላም ብሎ የኮንዶሚኒየም እጣ ያወጣው ደግሞ የኦዴፓ አባላቸው ማለትም ታከለ ሆኖ ሳለ ወዲያውኑ የጁሃር ጫጫታ ወደ ደም ማፋሰስ ሊሻገር መሆኑ ሲገባቸው፤ ፅንፈኞቹን ለማረጋጋትና የኦሮሞን ህዝብ ለማሳመኛ የሚሆናቸውን ጊዜ ለመግዛት የሆነ ዓይነት መግለጫ "በሌላኛው" የኦዴፖ ገፅ አውጥተው ጉዳትን ተከላክለዋል። ዳሩ ግና በስሜት የሚንቀለቀለው የህዝባችን አካል ጠረጠራቸው። እነርሱ ግን ምንተዳቸው፤ ግባቸው የብሄር ፖለቲካን ከኢትዮጵያ ምድር ለመጨረሻ ጊዜ ማጥፋት ነውና፤ ይኸው ውጥናቸው ሲሳካ ለሁሉ ምላሽ ይሆነናል በሚል ተስፋ አሁንም ዋና ስራቸው ላይ ናቸው። አዎ በብሄር ፖለቲካ ሃገራቸውን እንዲህ ቁምስቅሏን በማሳየት እያንገላታት ያለውን ኢህአዴግንም ሆነ ኦዴፓቸውን ፍርስርስ አድርገው በህብረብሄራዊ ፓርቲ መተካት ደግሞ፤ የለዘብተኛ መሳይ አካሄዳቸው የመጨረሻ ግብ በዚያውም የጁሃርም ሆነ የኦነግ አሊያም የወላጃቸው የህውሃት ወይም ደግሞ የሌሎች ዘረኛ መሰሎቻቸው ሁሉ ሃሳቦች ግብአተ መሬት እንዲሁም የኢትዮጵያዬ ትንሳዔ መሆኑ ገብቷቸዋልና፤ ለስኬቱ ትግልና ጫና ውስጥ ናቸው። እኛስ የት ነን?
Sunday 10 March 2019
ለማ መገርሳ ልክ ነው፤ የዴሞግራፊ ለውጥ ግድ ነው
ከዚህ በፊት እንደጻፍኩት የጎሳ ብሄርተኝነትን ከፖለቲካችን ለመቀነስ እና ለማጥፋት የዴሞግራፊ ለውጦች ማምጣት ግድ ነው (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2016/09/curbing-ethnic-nationalism-via_26.html)። ምከንያቱ ባጭሩ እንዲህ ነው...
የጎሳ ብሄርተኝነት ህዝብ ውስጥ በተለይ የኦሮሞ ህዝብ ውስጥ በደምብ እንደገባ ሁላችንም ገብቶናል። በልሂቃን ደረጃ ብቻ ሳይሆን በብዙሃን ደረጃም። ይህን ጎሰኝነት በስብከት እና ልመና ማጥፋት አይቻልም። የተም ሀገር የጎሳ ብሄርተንኘት አንዴ ከሰፈነ የሚቅንሰው ነገር ፖለቲካዊ ድርድር ሳይሆን የዴሞግራፊያዊ ለውጥ ብቻ ነው። በኢትዮጵያ የሚያስፈልገው የዴሞግራፊ ለውጥ በኦሮሞ እና ሌላው ኢትዮጵያዊ መካከል መቅላቀል እና ውህደት (integration and assimilation) ነው። ህዝቡ ተቀላቅሎ ተጋብቶ ተዋልዶ የቅይጥ ባህል እና ህዝብ መጨመር አለበት። በዚህ መንገድ የጎሳ ብሄርተኛው ጎራ እያነሰ ይሄዳል የፖለቲካ ኃይሉም ይመነምናል። ይህን የሚያስፈጽም አንድ ፖሊሲ ኦሮምኛ የህገር ሙሉ ቋንቋ ማድረግ ነው። ይህ ኦሮሞዎች ከኦሮሚያ ወደ ሌላው ኢትዮጵያ እንዲፈልሱ ይጋብዛል። ለምሳሌ ኦሮምኛ ለማስተማር ወደ አማራ ክልል ይመጣሉ። ይህ ፈልስት መቀላቀልን እና መወሃድን ያመጣል። ከላይ የጠቀስኩት ጽሁፍ ባጭሩ ይህን ነው የሚለው።
በቅርቡ ለማ መገርሳ ስለኦሮሞ ህዝብ ወደ ከተማ መፍለስ እናለበት ያሉት ነገር ከዚህ ጋር አብሮ ይሄዳል። ለምሳሌ አዲስ አበባ ዙርያ የሚኖረው ባብዛኛው ኦሮሞ ነው። አዲስ አበባ ባደገች ቁጥር በሜትሮፖሊታን ከተማው ያለው የኦሮሞ ህዝብ ቁጥር እየጨመረ መሄዱ አይቀርም። ከላይ በጻፍኩት አንጻር ይህ የኦሮሞ ህዝብ በአዲስ አበባ መብዛት አይቀሬም ብቻ ሳይሆን እንደ ጥሩ ነገር ነው መታየት ያለበት። ከተማው ህዝቡን ይቀላቅለዋል እና ያዋህደዋል። ይህ ውህደት የጎሳ ብሄርተኝነትን ይቀንሳል። ስለዚህ ኦሮሞዎችን ወደ አዲስ አበባ እና ሌሎች ከተሞች እንዲፈልሱ ያለው የኦዴፓ እቅድ ጥሩ ነው ማለት ይቻላል።
አሁን ከኛ ከኢትዮጵያ ብሄርተኞች ጎራ የሚጠበቀው ይህ እቅድ በምንፈልገው በአውንታዊ መስመር እንዲካሄድ ነው። «የጎሳ ጌቶዎች» ወይንም የአንድ ጎሳ ሰፈሮች እንዳይፈጠሩ፤ እውነታዊ ውህደት እንዲኖር፤ ሌላው ህብረተሰብ ኦሮምኛ እንዲማር፤ አድሎዋዊነት እንዳይኖር፤ ወዘተ መስራት አለብን። ሌላው ከኛ የሚጠበቀው ነገር የኦሮሞዎች መብት እና ፍላጎት በአዲስ አበባ እንደሚከበረው የሌሎች ዜጎች መብት እና ፍላጎት በኦሮሚያ እንዲከበር መሟገት እና ማስፈጸም ነው። አልፎ ተርፎ ኦሮሙማ (የኦሮሞ ባህል) በአዲስ አበባ እና መላው ኢትዮጵያ እንዲንጸባረቅ በመስማማት in exchange የጎሳ ፌደራሊዝም ሀገ መንግስቱ እንዲቀየር መሟገት እና መደራደር አለብን። ይህን ለማድረግ ታላቅ አቅም እና መደራጀት ይጠበቅብናል።
ነገሮችን ሁሉ በአውንታዊ መልኩ እንደ opportunity ማየት የአሸናፊነት ምልክት ነው። ኦዴፓ ኦሮሞን ወደ አዲስ አበባ እንዲሄድ እናበረታታለን ሲል እኛ እሰየው ብለን በሂደቱ ተሳትፈን እኛ የምንፈልገው መልክ እንዲይዝ ማድረግ አለብን። ከውጭ እያየን በፍርሃት ከማልቀስ ጉዳይ ውስጥ ገብተን መምራት ነው ያለብን።
ስለዚህ ለማ መገርሳ ልክ ነው፤ የዴሞግራፊ ለውጥ ግድ ነው። በዚህ መንገግድ ብቻ ነው መቀላቀል እና መዋሃድ የሚመጣው። በዚህ መንገድ ብቻ ነው አሁን በህብረተሰባችን የሰፈነው ጎሰኝነት ከረዥም ዓመታት በኋላ እንዲቀንስ እና እንዲጠፋ ማድረግ የሚቻለው።
የጎሳ ብሄርተኝነት ህዝብ ውስጥ በተለይ የኦሮሞ ህዝብ ውስጥ በደምብ እንደገባ ሁላችንም ገብቶናል። በልሂቃን ደረጃ ብቻ ሳይሆን በብዙሃን ደረጃም። ይህን ጎሰኝነት በስብከት እና ልመና ማጥፋት አይቻልም። የተም ሀገር የጎሳ ብሄርተንኘት አንዴ ከሰፈነ የሚቅንሰው ነገር ፖለቲካዊ ድርድር ሳይሆን የዴሞግራፊያዊ ለውጥ ብቻ ነው። በኢትዮጵያ የሚያስፈልገው የዴሞግራፊ ለውጥ በኦሮሞ እና ሌላው ኢትዮጵያዊ መካከል መቅላቀል እና ውህደት (integration and assimilation) ነው። ህዝቡ ተቀላቅሎ ተጋብቶ ተዋልዶ የቅይጥ ባህል እና ህዝብ መጨመር አለበት። በዚህ መንገድ የጎሳ ብሄርተኛው ጎራ እያነሰ ይሄዳል የፖለቲካ ኃይሉም ይመነምናል። ይህን የሚያስፈጽም አንድ ፖሊሲ ኦሮምኛ የህገር ሙሉ ቋንቋ ማድረግ ነው። ይህ ኦሮሞዎች ከኦሮሚያ ወደ ሌላው ኢትዮጵያ እንዲፈልሱ ይጋብዛል። ለምሳሌ ኦሮምኛ ለማስተማር ወደ አማራ ክልል ይመጣሉ። ይህ ፈልስት መቀላቀልን እና መወሃድን ያመጣል። ከላይ የጠቀስኩት ጽሁፍ ባጭሩ ይህን ነው የሚለው።
በቅርቡ ለማ መገርሳ ስለኦሮሞ ህዝብ ወደ ከተማ መፍለስ እናለበት ያሉት ነገር ከዚህ ጋር አብሮ ይሄዳል። ለምሳሌ አዲስ አበባ ዙርያ የሚኖረው ባብዛኛው ኦሮሞ ነው። አዲስ አበባ ባደገች ቁጥር በሜትሮፖሊታን ከተማው ያለው የኦሮሞ ህዝብ ቁጥር እየጨመረ መሄዱ አይቀርም። ከላይ በጻፍኩት አንጻር ይህ የኦሮሞ ህዝብ በአዲስ አበባ መብዛት አይቀሬም ብቻ ሳይሆን እንደ ጥሩ ነገር ነው መታየት ያለበት። ከተማው ህዝቡን ይቀላቅለዋል እና ያዋህደዋል። ይህ ውህደት የጎሳ ብሄርተኝነትን ይቀንሳል። ስለዚህ ኦሮሞዎችን ወደ አዲስ አበባ እና ሌሎች ከተሞች እንዲፈልሱ ያለው የኦዴፓ እቅድ ጥሩ ነው ማለት ይቻላል።
አሁን ከኛ ከኢትዮጵያ ብሄርተኞች ጎራ የሚጠበቀው ይህ እቅድ በምንፈልገው በአውንታዊ መስመር እንዲካሄድ ነው። «የጎሳ ጌቶዎች» ወይንም የአንድ ጎሳ ሰፈሮች እንዳይፈጠሩ፤ እውነታዊ ውህደት እንዲኖር፤ ሌላው ህብረተሰብ ኦሮምኛ እንዲማር፤ አድሎዋዊነት እንዳይኖር፤ ወዘተ መስራት አለብን። ሌላው ከኛ የሚጠበቀው ነገር የኦሮሞዎች መብት እና ፍላጎት በአዲስ አበባ እንደሚከበረው የሌሎች ዜጎች መብት እና ፍላጎት በኦሮሚያ እንዲከበር መሟገት እና ማስፈጸም ነው። አልፎ ተርፎ ኦሮሙማ (የኦሮሞ ባህል) በአዲስ አበባ እና መላው ኢትዮጵያ እንዲንጸባረቅ በመስማማት in exchange የጎሳ ፌደራሊዝም ሀገ መንግስቱ እንዲቀየር መሟገት እና መደራደር አለብን። ይህን ለማድረግ ታላቅ አቅም እና መደራጀት ይጠበቅብናል።
ነገሮችን ሁሉ በአውንታዊ መልኩ እንደ opportunity ማየት የአሸናፊነት ምልክት ነው። ኦዴፓ ኦሮሞን ወደ አዲስ አበባ እንዲሄድ እናበረታታለን ሲል እኛ እሰየው ብለን በሂደቱ ተሳትፈን እኛ የምንፈልገው መልክ እንዲይዝ ማድረግ አለብን። ከውጭ እያየን በፍርሃት ከማልቀስ ጉዳይ ውስጥ ገብተን መምራት ነው ያለብን።
ስለዚህ ለማ መገርሳ ልክ ነው፤ የዴሞግራፊ ለውጥ ግድ ነው። በዚህ መንገግድ ብቻ ነው መቀላቀል እና መዋሃድ የሚመጣው። በዚህ መንገድ ብቻ ነው አሁን በህብረተሰባችን የሰፈነው ጎሰኝነት ከረዥም ዓመታት በኋላ እንዲቀንስ እና እንዲጠፋ ማድረግ የሚቻለው።
Saturday 9 March 2019
የአዲስ አበባ ህዝብ መደራጀት ምን ይመስላል?
ይዽርጅጥ ጽም፤ «የአዲስ አበባ ነዋሪዎች ድርጅት»
ተእልኮ፤ የአዲስ አበባ ነዋሪዎች መብት እና ጥቅም ለማስከበር የሚሰራ ድርጅት።
መሰረታዊ አቋሞች፤ ፩) አዲስ አበባ በአዲስ አበባ ነዋሪዎች ነው መገዛት ያለበት ፪) አዲስ አበባ ከጎረቤት ኦሮሚያ ክልል በተገቢው መልካም እና ገንቢ ግንኙነት ሊኖረው ይገባል ፫) የአዲስ አበባ ህዝብ መብቶች መከበር አለበት ፬) መካከለኛው እና ለዘብተኛው መንገድ መቅደም አለበት፤ ጸንፈኝነት ለአዲስ አበባ ህዝብ ጎጂ ነው።
የአደረጃጀት ሂደት፤ ፩) 100 የአዲስ አበባ ባለሃብቶች ሰብስቦ ከያንዳንዱ 10 ሚሊዮን ሰብስቦ መሰረት ማድረግ ፪) ሰፊ የንቃት እና የአባል መለምለም ሂደት አካሄዶ አንድ ሚሊዮን አባላት ማግኘት ፫) አዲስ አበባን በአንድ ለአምስት አሰራር ሁሉንም የህብረተሰብ እና ኤኮኖሚ ክፍል መቆጣጠር።
ስልቶች፤ ፩) አንድነት፤ የሃሳብ ልዩነቶች በአግባቡ ተንሸራሽረው መፍትሄ ይገኛሉ። ድርጅቱ ጸብ፤ ቂም፤ ሹክሹክታ ወዘተ ይጸየፋል ፪) ግልጽነት፤ ሚስጥርነት ድክመትን ያመጣል። የድርጅቱ ስራ በሙሉ የግልጽነትን ፈተና መቋቋም አለበት፤ ሚስጥር ከወጣ የሚጎዳ ድርጅት መሆን የለበትም ፫) ተሳታፊነት፤ ድርጅቱ አባላት እንዲሳተፉ መጣር አለበት አባሉ የድርጅቱ ባለበትነት እንዲሰማው።
የሰለጠነ እና የሰከነ ፖለቲካ መንፈስ፤ ለቅዋሜ የሚይመች አቋም፤ ድርጅቱ ኢ-ስሜታዊ ሆኖ የሚወስደው አቋም እና የሚያንጸባርቀው ሃሳብ ማንኛውንም ፈተና የሚቋቋሙ መሆን አለበት። ምሳሌዎች፤
፩) ልዩ ጥቅም ጉዳይ፤ «እንዴት ለኦሮሞ/ኦሮሚያ ልዩ ጥቅም ይኑር ትላላችሁ» ከማለት ምንድነው ልዩ ጥቅም ብሎ ወደ ውይይት መግባት። የኦሮሚያ ልዩ ዞን ነዋሪዎች የአዲስ አበባ አገልግሎትን ማግኘት ይችላሉ፤ የኦሮሚያ ነጋዴዎች በአዲስ አበባ እንደ ነዋሪ መነገድ ይችላሉ፤ ወዘተ አይነቱ ልዩ ጥቅም እንደ ማንኛውም ሜትሮፖሊታን ከተማ ተገቢ ነው። እስቲ ሌላ ምን ልዩ ጥቅም አለ ብሎ መወያየት ነው የድርጅቱ መንገስ።
፪) ኦሮሙማ በአዲስ አበባ፤ ከቋንቋ በላይ ኦሮሙማ የለም። ስለሆንም አዲስ አበባ በኦሮሚያ ልዩ ዞኖች በመከበቧ ኦሮምኛ የከተማዋ ሁለተኛ ቋንቋ ብትሆን መልካም ነው። በኦሮሚያ ልዩ ዞኖች አማርኛ እንደሚሰራው በአዲስ አበባ ኦሮምኛ ሊሰራ ይገባል።
፫) «የአዲስ አበባ ባልቤት ኦሮሚያ ነው»፤ ይህ አባባል ኢ-ዴሞችራሲያዊ ነው። የማንኛውም ቦታ ባለቤት ነዋሪው ነው። አዲስ አበባም ይሁን ልዩ ዞኖቹ ነዋሪዎቻቸው ናቸው የፖለቲካ ባለቤቶቹ። አለበለዛ ወደ አምባገነነት ገባን ማለት ነው።
፬) ተፈናቃዮች፤ የኦሮሞ ገበሬም ሌሎች የአዲስ አበባ እና ዙርያ ተፈናቃዮች በሙሉ ጉዳያቸው ይታይ። ማን ተፈናቀለ ምን ያህል ካሳ ተሰጠው ማን ካድሬ/መሪ በምዝበራ ተጠቀመ። ከምርመራው በኋላ እርምቶች ይደረጉ። አልፎ ተርፎ መሬት የግል ይሁን የሚለውን አቋም ድርጅቱ ያራምድ። መሬት የግል ቢሆን ኖሮ መፈናቀል የሚባል አጸያፊ ነገር አይኖርም ነበር። አልፎ ተርፎ አዲስ አበባ ዙርያ ያለው ኦሮሞ እና ሌሎች ገበሬዎች እጅግ ሃብታም ይሆኑ ነበር መሬ ታቸውን በመሸጥ። መንግስት 100,000 ብር ካሳ የሚሰጠው ግለሰብ የገበያ ዋጋውን አንድ ሚሊዮን ብር ሊሰጠው ይችላል።
ተእልኮ፤ የአዲስ አበባ ነዋሪዎች መብት እና ጥቅም ለማስከበር የሚሰራ ድርጅት።
መሰረታዊ አቋሞች፤ ፩) አዲስ አበባ በአዲስ አበባ ነዋሪዎች ነው መገዛት ያለበት ፪) አዲስ አበባ ከጎረቤት ኦሮሚያ ክልል በተገቢው መልካም እና ገንቢ ግንኙነት ሊኖረው ይገባል ፫) የአዲስ አበባ ህዝብ መብቶች መከበር አለበት ፬) መካከለኛው እና ለዘብተኛው መንገድ መቅደም አለበት፤ ጸንፈኝነት ለአዲስ አበባ ህዝብ ጎጂ ነው።
የአደረጃጀት ሂደት፤ ፩) 100 የአዲስ አበባ ባለሃብቶች ሰብስቦ ከያንዳንዱ 10 ሚሊዮን ሰብስቦ መሰረት ማድረግ ፪) ሰፊ የንቃት እና የአባል መለምለም ሂደት አካሄዶ አንድ ሚሊዮን አባላት ማግኘት ፫) አዲስ አበባን በአንድ ለአምስት አሰራር ሁሉንም የህብረተሰብ እና ኤኮኖሚ ክፍል መቆጣጠር።
ስልቶች፤ ፩) አንድነት፤ የሃሳብ ልዩነቶች በአግባቡ ተንሸራሽረው መፍትሄ ይገኛሉ። ድርጅቱ ጸብ፤ ቂም፤ ሹክሹክታ ወዘተ ይጸየፋል ፪) ግልጽነት፤ ሚስጥርነት ድክመትን ያመጣል። የድርጅቱ ስራ በሙሉ የግልጽነትን ፈተና መቋቋም አለበት፤ ሚስጥር ከወጣ የሚጎዳ ድርጅት መሆን የለበትም ፫) ተሳታፊነት፤ ድርጅቱ አባላት እንዲሳተፉ መጣር አለበት አባሉ የድርጅቱ ባለበትነት እንዲሰማው።
የሰለጠነ እና የሰከነ ፖለቲካ መንፈስ፤ ለቅዋሜ የሚይመች አቋም፤ ድርጅቱ ኢ-ስሜታዊ ሆኖ የሚወስደው አቋም እና የሚያንጸባርቀው ሃሳብ ማንኛውንም ፈተና የሚቋቋሙ መሆን አለበት። ምሳሌዎች፤
፩) ልዩ ጥቅም ጉዳይ፤ «እንዴት ለኦሮሞ/ኦሮሚያ ልዩ ጥቅም ይኑር ትላላችሁ» ከማለት ምንድነው ልዩ ጥቅም ብሎ ወደ ውይይት መግባት። የኦሮሚያ ልዩ ዞን ነዋሪዎች የአዲስ አበባ አገልግሎትን ማግኘት ይችላሉ፤ የኦሮሚያ ነጋዴዎች በአዲስ አበባ እንደ ነዋሪ መነገድ ይችላሉ፤ ወዘተ አይነቱ ልዩ ጥቅም እንደ ማንኛውም ሜትሮፖሊታን ከተማ ተገቢ ነው። እስቲ ሌላ ምን ልዩ ጥቅም አለ ብሎ መወያየት ነው የድርጅቱ መንገስ።
፪) ኦሮሙማ በአዲስ አበባ፤ ከቋንቋ በላይ ኦሮሙማ የለም። ስለሆንም አዲስ አበባ በኦሮሚያ ልዩ ዞኖች በመከበቧ ኦሮምኛ የከተማዋ ሁለተኛ ቋንቋ ብትሆን መልካም ነው። በኦሮሚያ ልዩ ዞኖች አማርኛ እንደሚሰራው በአዲስ አበባ ኦሮምኛ ሊሰራ ይገባል።
፫) «የአዲስ አበባ ባልቤት ኦሮሚያ ነው»፤ ይህ አባባል ኢ-ዴሞችራሲያዊ ነው። የማንኛውም ቦታ ባለቤት ነዋሪው ነው። አዲስ አበባም ይሁን ልዩ ዞኖቹ ነዋሪዎቻቸው ናቸው የፖለቲካ ባለቤቶቹ። አለበለዛ ወደ አምባገነነት ገባን ማለት ነው።
፬) ተፈናቃዮች፤ የኦሮሞ ገበሬም ሌሎች የአዲስ አበባ እና ዙርያ ተፈናቃዮች በሙሉ ጉዳያቸው ይታይ። ማን ተፈናቀለ ምን ያህል ካሳ ተሰጠው ማን ካድሬ/መሪ በምዝበራ ተጠቀመ። ከምርመራው በኋላ እርምቶች ይደረጉ። አልፎ ተርፎ መሬት የግል ይሁን የሚለውን አቋም ድርጅቱ ያራምድ። መሬት የግል ቢሆን ኖሮ መፈናቀል የሚባል አጸያፊ ነገር አይኖርም ነበር። አልፎ ተርፎ አዲስ አበባ ዙርያ ያለው ኦሮሞ እና ሌሎች ገበሬዎች እጅግ ሃብታም ይሆኑ ነበር መሬ ታቸውን በመሸጥ። መንግስት 100,000 ብር ካሳ የሚሰጠው ግለሰብ የገበያ ዋጋውን አንድ ሚሊዮን ብር ሊሰጠው ይችላል።
የአዲስ አበባ ህዝብ ማለት...
በሩን ከፍቶ የሚያድር ሰው ዘራፊው ሲመጣበት እባክህ አትዝረፈኝ ብሎ የሚለምን።
ሳያርስ ሳይዘራ የክረመ ገበሬ አዝመራ ሳይኖረው እግዚአብሔርን የሚያማርር።
አትንቶ የማያውቅ ተማሪ ፈተናውን ሲወድቅ አስተማሪውን የሚወቅስ።
ወዘተ።
የአዲስ አበባ ህዝብ (ከነ መላው የኢትዮጵያ ህዝብ) ለዓመታት በትንሿ ህወሓት የተገዛው የራሱን የቤት ስራ ስላልሰራ ነው። ይህ የቤት ስራ ተደራጅቶ ለራስ መብት መቆም ነው።
ካሁን ወድያ የአዲስ ህዝብ ካልተደራጀ ለሚደርስበት ጉድ ከራሱ በቀር ማንም ጥጠያቂ አይኖርም። የአምስት ሚሊዮን ህዝብ ከተማ መቶ ሚሊዮን ብር በጀት፤ አንድ ሚሊዮን አባል ያለው ድርጅት ማቋቋም ካልቻለ በቅኝ ግዛት መገዛት ይገባዋል አይቀርለትምም።
ሳያርስ ሳይዘራ የክረመ ገበሬ አዝመራ ሳይኖረው እግዚአብሔርን የሚያማርር።
አትንቶ የማያውቅ ተማሪ ፈተናውን ሲወድቅ አስተማሪውን የሚወቅስ።
ወዘተ።
የአዲስ አበባ ህዝብ (ከነ መላው የኢትዮጵያ ህዝብ) ለዓመታት በትንሿ ህወሓት የተገዛው የራሱን የቤት ስራ ስላልሰራ ነው። ይህ የቤት ስራ ተደራጅቶ ለራስ መብት መቆም ነው።
ካሁን ወድያ የአዲስ ህዝብ ካልተደራጀ ለሚደርስበት ጉድ ከራሱ በቀር ማንም ጥጠያቂ አይኖርም። የአምስት ሚሊዮን ህዝብ ከተማ መቶ ሚሊዮን ብር በጀት፤ አንድ ሚሊዮን አባል ያለው ድርጅት ማቋቋም ካልቻለ በቅኝ ግዛት መገዛት ይገባዋል አይቀርለትምም።
Monday 4 March 2019
ተረት ተረት፤ አዲስ አበባ የኦሮሞ ገቤሬዎችን አፈናቅሏል
1. የአዲስ አበባ ህዝብ ምንም ፖለቲካዊ ውሳኔ አድርጎ አያውቅም። በኢህአዴግ (ከነ ኦህዴድ) የተገዛ ህዝብ ነበር። ስለዚህ የአዲስ አበባ ህዝብ ማንንም አላፈናቀለም። አፈናቃይ ካለ ኢህአዴግ ከነ ኦህዴድ ነው።
2. ከአዲስ አበባ የተፈናቀሉት ባብዛኛው ኦሮሞ ቢሆንም የተወሰኑ አማሮች እና የሌላ ጎሳ አባላት ነበሩ።
3. ካአዲስ አበባ ውስጥ የተፈናቀሉት ደግሞ ከሁሉም ጎሳ ነበሩ። እነዚህ የአዲስ አበባ ተፈናቃዮች ከአዲስ አበባ ዙርያ የተፈናቀሉት ገበሬዎች ይበልጥ ተበድለዋል በደልን በገንዘብ ከተረጎምነው። ከካዛንቺስ 50 ካሪሜትር ቦታው የተፈናቀለው ምናልታብት ሁለት ሶስት ሚሊዮን ብር ነው ያጣው። ከቡልቡላ የተፈናቀለው ገበሬ የዚህ ሩብም አልከሰረም።
4. ገበሬዎች እና ሌሎች «ተፈናቀሉ» ስንል መንግስት የማይመጥን ትንሽ ካሳ ሰጥቷቸው በግድ ከመሬታቸው አስነሳቸው ነው። አድግራጊው የአዲስ አበባ ህዝብ ያልመረጠው የአዲስ አበባ መንግስት ውየንም አብዛኛው ጊዜ የኦህዴድ መንግስት ነው። ገበሬውን አነስተኛ ካሳ ሰጥቶት ለኢንቬስተር በከፍተኛ ዋጋ ሽጦ ትርፉን ኪስ አስገብቷል። ለዚህ የአዲስ አበባ ህዝብ ትጠያቂ አይደለም፤ ኢህአዴግ እና ኦህዴድ ናቸው።
5. ታላቁ ግን ማንም የማያነሳው ጉዳይ የሀገራችን የመሬት ፖሊሲ ነው። መሬት የመንግስት በመሆኑ ነው ገበሬዎችም ሌሎችም የሚፈናቀሉት እና «ተፈናቀሉ» የሚባለው። አዲስ አበባ ሲሰፋ (እንደ ከተማ ይሁን እንደ metropolis) ዙርያ ያሉት ገበሬዎች ዋና ተጠቃሚ ነበር መሆን ያለባቸው፤ ይሆኑም ነበር መሬት የግል ቢሆን። አዲስ አበባ ዙርያ ያሉት ገበሬዎች ከተማው እየሰፋ ስለሄደ መሬታቸውን በእጅግ ውድ ዋጋ ሊሸጡ እና ሊጠቀሙ ይችላሉ። ቡልጋ ያለው ገበሬ የመሬቱ ዋጋ አንድ ብር በካሬ ቢሆን ይው መሬት አዲስ አበባ ዙርያ መቶ ብር ሊሆን ይችላል። በዚህ መንገድ ነው የትም ሀገር ከተማ ሲሰፋ ዙራይ ያሉት ገበሬዎች ሎተሪ እንዳሸነፉ የሚቆጠረው። ግን ኢትዮጵያ ገበሬው መረቱን መሸት ስለማይፈቀድ እና መንግስት ሲፈልግ መንጠቅ ስለሚችል ከተማ ዙርያ ያለ ገበሬ ጭራሽ ይሰጋ! ስለዚህ በዚምህ ረገድ ጥፋቱ የአዲስ አበባ ህዝብ ሳይሆን የኢህአዴግ እና ኦህዴድ የመሬት ፖሊሲ ነው። አዲስ አበባ ዙርያ ያሉ ገበሬዎች በኢህአዴግ/ኦህዴድ ምክንያት በሚሊዮኖች የሚቆጥር ብር አጥቷልና!
2. ከአዲስ አበባ የተፈናቀሉት ባብዛኛው ኦሮሞ ቢሆንም የተወሰኑ አማሮች እና የሌላ ጎሳ አባላት ነበሩ።
3. ካአዲስ አበባ ውስጥ የተፈናቀሉት ደግሞ ከሁሉም ጎሳ ነበሩ። እነዚህ የአዲስ አበባ ተፈናቃዮች ከአዲስ አበባ ዙርያ የተፈናቀሉት ገበሬዎች ይበልጥ ተበድለዋል በደልን በገንዘብ ከተረጎምነው። ከካዛንቺስ 50 ካሪሜትር ቦታው የተፈናቀለው ምናልታብት ሁለት ሶስት ሚሊዮን ብር ነው ያጣው። ከቡልቡላ የተፈናቀለው ገበሬ የዚህ ሩብም አልከሰረም።
4. ገበሬዎች እና ሌሎች «ተፈናቀሉ» ስንል መንግስት የማይመጥን ትንሽ ካሳ ሰጥቷቸው በግድ ከመሬታቸው አስነሳቸው ነው። አድግራጊው የአዲስ አበባ ህዝብ ያልመረጠው የአዲስ አበባ መንግስት ውየንም አብዛኛው ጊዜ የኦህዴድ መንግስት ነው። ገበሬውን አነስተኛ ካሳ ሰጥቶት ለኢንቬስተር በከፍተኛ ዋጋ ሽጦ ትርፉን ኪስ አስገብቷል። ለዚህ የአዲስ አበባ ህዝብ ትጠያቂ አይደለም፤ ኢህአዴግ እና ኦህዴድ ናቸው።
5. ታላቁ ግን ማንም የማያነሳው ጉዳይ የሀገራችን የመሬት ፖሊሲ ነው። መሬት የመንግስት በመሆኑ ነው ገበሬዎችም ሌሎችም የሚፈናቀሉት እና «ተፈናቀሉ» የሚባለው። አዲስ አበባ ሲሰፋ (እንደ ከተማ ይሁን እንደ metropolis) ዙርያ ያሉት ገበሬዎች ዋና ተጠቃሚ ነበር መሆን ያለባቸው፤ ይሆኑም ነበር መሬት የግል ቢሆን። አዲስ አበባ ዙርያ ያሉት ገበሬዎች ከተማው እየሰፋ ስለሄደ መሬታቸውን በእጅግ ውድ ዋጋ ሊሸጡ እና ሊጠቀሙ ይችላሉ። ቡልጋ ያለው ገበሬ የመሬቱ ዋጋ አንድ ብር በካሬ ቢሆን ይው መሬት አዲስ አበባ ዙርያ መቶ ብር ሊሆን ይችላል። በዚህ መንገድ ነው የትም ሀገር ከተማ ሲሰፋ ዙራይ ያሉት ገበሬዎች ሎተሪ እንዳሸነፉ የሚቆጠረው። ግን ኢትዮጵያ ገበሬው መረቱን መሸት ስለማይፈቀድ እና መንግስት ሲፈልግ መንጠቅ ስለሚችል ከተማ ዙርያ ያለ ገበሬ ጭራሽ ይሰጋ! ስለዚህ በዚምህ ረገድ ጥፋቱ የአዲስ አበባ ህዝብ ሳይሆን የኢህአዴግ እና ኦህዴድ የመሬት ፖሊሲ ነው። አዲስ አበባ ዙርያ ያሉ ገበሬዎች በኢህአዴግ/ኦህዴድ ምክንያት በሚሊዮኖች የሚቆጥር ብር አጥቷልና!
የጎሳ ፌደራሊዝም ችግር አንድ ነው፤ የግጭት መንስኤ ነው!
ዛሬ አንድ ሁለት ውይይቶች ስለ ሀገራችን «የጎሳ ፌደራሊዝም» ተመልክቼ ነበር። ውይይቶቹ ያተኮሩት በጎሳ ፌደራሊዝም እንደ ጽንሰ ሃሳብ ነው። ተናጋሪዎቹ ታሪክን እና ርዕዮት ዓለምን ፈትሸው የጎሳ ፌደራሊዝም ለሀገራችን ይበጃል ወይንም አይበጅም ብለው ተከራከሩ። Of course ውይይት/ክርክሩ የትም አልደረስም። The participants, as usual, talked right past each other።
በመጀመርያ ደረጃ አንዱ የሌላውን ፍላጎት የማይረዳበት ውይይት ውይይት አይደለም። ስለ ጎሳ ፌደራሊዝም የሉን ውይይቶች እንዲህ ናቸው። እኛ አቋማችንን እንናገራለን ሌላውም እንዲሁ አንድ ሌላው አይገባውም ውይይቱም ባለመግባባት ያልቃል።
ይህ የሚሆንበት አንዱ ምክንያት የውይይት እና ቅራኔ መፍታት ስልት በማጣት ነው። ግን አሁን ማተኮር የምፈልገው እዚህ ላይ አይደለም። ሁለተኛው ምክንያት ነው፤ ይህ ደግሞ የጎሳ እና ማንነት ጉዳይ ስሜታዊ በመሆኑ ለውይይት አይመችም። አይሆምም ማለት ይቻላል። «እኔ መጀመርያ ኦሮሞ ነኝ ቀጥሎ (ምናልትባት) ኢትዮጵያዊ» ሲል አንዱ ሌላው «እንዴት እንዲህ ትላለህ» ብሎ ሁለቱም በስሜታቸው ይመራሉ። አንዱ ሌላውም ማሳመን አይችልም።
ለዚህ ነው በጎሳ ፌደራሊዝም ጉዳይ ታሪክን እና ርዕዮት ዓለምን ፈትሸን መከራከር የትም የማያደርሰን። በጎሳ ፌደራሊዝም የሚያምን እና የጎሳ ፌደራሊዝምን የሚጠላው ሁለቱም ምክንያቶች በመሰረቱ ስሜታዊ የማንነት ናቸው። እነዚህን በርዕዮት ዓለም እና ታሪክ (in the eye of the beholder) ማስታረቅ አይቻልም።
ሁለቱን ጎራዎች ለማግባበት ወደ ሌላ level መሄድ ያስፈልጋል። ይህ ደረጃ እንዲህ ነው፤ እኔ የጎሳ ፌደራሊዝም ለኢትዮጵያ አይሆንም የምልበት ምክንያት ታሪክ እና ርዕዮት ዓለም ሳይሆን በ evidence ምክንያት ነው። የ24 ዓመት ታሪክ ከነ ያለፈው አንድ ዓመት የለውጥ ዘመን ታሪክ የሚያሳየው የጎሳ ፌደራሊዝም የግጭት መንስኤ መሆኑ ነው። የጎሳ ፌደራሊዝም በጎሳዎች መካከል በርካታ ግጭቶች እንዲኖሩ አድርጓል። ሰዎች በጎሳቸው ምክንያት የሚጎዱበት ዘመን አምጥቷል። ይህ ጉዳት ለተወሰኑ ጎሳዎች ብቻ ሳይሆን በመላው ሀገሩ ነው። ለዚህ በርካታ የ25 ዓመት evidence አለ።
ለዚህ ነው የጎሳ ፌደራሊዝም መቀየር አለበት ብለን መከራከር ያለብን። የ24 ዓመት የጭቆና እና የአንድ ዓመት የአንጻራዊ ነጻነት መረጃ የሚያሳየን የጎሳ ፌደራሊዝም ህግ እና መንፈስ በሚሊዮን የሚቆጠሩ ዜጎቻችንን እንደጎዳ ነው። ሶማሌ በሶማሌነቱ፤ ኦሮሞ በኦሮሞነቱ፤ ጊዴኦ በጊዴኦነቱ፤ አማራ በአማራነቱ፤ አንዋክ በአንዋክነቱ፤ ወላይታ በወላይታነቱ፤ ስዳማ በሲዳማነቱ፤ ወዘተ ተጎድቷል። የጉዳት ፈጻሚዎቹም እንዲሁ የተለያዩ ናቸው። «ህወሓት» ወይንም የህወሓት አሽከሮች ብቻ አይደሉም ጨቋኞቹ። ህዝቡ እራሱ ይጭቋቆናል። ለዚህ በርካታ መረጃ አለን።
አንድ ታካቅ መራጀ ደግሞ የሁሉም ጎራ ፖለቲከኞች «ካልተጠነቀቅን እርስ በርስ እንፋጃለን» ማለታቸው ነው (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post.html)! የጎሳ ፌደራልዚምን የሚደግፉትም የማይደግፉትም የጎሳ እልቂት is right around the corner ብለው ደጋግመው ይነግሩናል። ለጎሳ ፌደራሊዝም ከዚህ የባሰ indictment የለም!
ስለዚህ ለ«ዜግነት ፖለቲካ» ደጋፊዎች እና ሌሎች የዚህ የጎሳ ፖለቲካ የሚጠሉ ሰዎችን የምመክረው፤ ስሜትን በሃሳብ አትከራከሩ፤ የትም አትደርሱም። በመሰረቱ የጎሳ ፌደራሊዝም ሰውን የሚጎዳ ባይሆን ምን ችግር አለው? ምንም። የጎሳ ፌደራሊዝም ኢትዮጵያን በሰላም ቢያስተዳደር እኔ የሚጀመርያ ደጋፌው ሆን ነበር። ግን አይደለም። ሃቁ ይህ ነው። የጎሳ ፌደራሊዝም የምንጠላው የግጭት እና ጭቆና መንስኤ ስለሆነ ነው። ይህ ደግሞ በመረጃ የተመሰረተ statement ነው። ክርክራችን በታሪክ እና ርዕዮት ዓለም የተገደባ ሳይሆን ሙሉ በሙሉ መረጃ የተመሰረተ ነው። ይህ መከራከርያ መንገድ ነው አዋጪ ብዬ የማስበው።
በመጀመርያ ደረጃ አንዱ የሌላውን ፍላጎት የማይረዳበት ውይይት ውይይት አይደለም። ስለ ጎሳ ፌደራሊዝም የሉን ውይይቶች እንዲህ ናቸው። እኛ አቋማችንን እንናገራለን ሌላውም እንዲሁ አንድ ሌላው አይገባውም ውይይቱም ባለመግባባት ያልቃል።
ይህ የሚሆንበት አንዱ ምክንያት የውይይት እና ቅራኔ መፍታት ስልት በማጣት ነው። ግን አሁን ማተኮር የምፈልገው እዚህ ላይ አይደለም። ሁለተኛው ምክንያት ነው፤ ይህ ደግሞ የጎሳ እና ማንነት ጉዳይ ስሜታዊ በመሆኑ ለውይይት አይመችም። አይሆምም ማለት ይቻላል። «እኔ መጀመርያ ኦሮሞ ነኝ ቀጥሎ (ምናልትባት) ኢትዮጵያዊ» ሲል አንዱ ሌላው «እንዴት እንዲህ ትላለህ» ብሎ ሁለቱም በስሜታቸው ይመራሉ። አንዱ ሌላውም ማሳመን አይችልም።
ለዚህ ነው በጎሳ ፌደራሊዝም ጉዳይ ታሪክን እና ርዕዮት ዓለምን ፈትሸን መከራከር የትም የማያደርሰን። በጎሳ ፌደራሊዝም የሚያምን እና የጎሳ ፌደራሊዝምን የሚጠላው ሁለቱም ምክንያቶች በመሰረቱ ስሜታዊ የማንነት ናቸው። እነዚህን በርዕዮት ዓለም እና ታሪክ (in the eye of the beholder) ማስታረቅ አይቻልም።
ሁለቱን ጎራዎች ለማግባበት ወደ ሌላ level መሄድ ያስፈልጋል። ይህ ደረጃ እንዲህ ነው፤ እኔ የጎሳ ፌደራሊዝም ለኢትዮጵያ አይሆንም የምልበት ምክንያት ታሪክ እና ርዕዮት ዓለም ሳይሆን በ evidence ምክንያት ነው። የ24 ዓመት ታሪክ ከነ ያለፈው አንድ ዓመት የለውጥ ዘመን ታሪክ የሚያሳየው የጎሳ ፌደራሊዝም የግጭት መንስኤ መሆኑ ነው። የጎሳ ፌደራሊዝም በጎሳዎች መካከል በርካታ ግጭቶች እንዲኖሩ አድርጓል። ሰዎች በጎሳቸው ምክንያት የሚጎዱበት ዘመን አምጥቷል። ይህ ጉዳት ለተወሰኑ ጎሳዎች ብቻ ሳይሆን በመላው ሀገሩ ነው። ለዚህ በርካታ የ25 ዓመት evidence አለ።
ለዚህ ነው የጎሳ ፌደራሊዝም መቀየር አለበት ብለን መከራከር ያለብን። የ24 ዓመት የጭቆና እና የአንድ ዓመት የአንጻራዊ ነጻነት መረጃ የሚያሳየን የጎሳ ፌደራሊዝም ህግ እና መንፈስ በሚሊዮን የሚቆጠሩ ዜጎቻችንን እንደጎዳ ነው። ሶማሌ በሶማሌነቱ፤ ኦሮሞ በኦሮሞነቱ፤ ጊዴኦ በጊዴኦነቱ፤ አማራ በአማራነቱ፤ አንዋክ በአንዋክነቱ፤ ወላይታ በወላይታነቱ፤ ስዳማ በሲዳማነቱ፤ ወዘተ ተጎድቷል። የጉዳት ፈጻሚዎቹም እንዲሁ የተለያዩ ናቸው። «ህወሓት» ወይንም የህወሓት አሽከሮች ብቻ አይደሉም ጨቋኞቹ። ህዝቡ እራሱ ይጭቋቆናል። ለዚህ በርካታ መረጃ አለን።
አንድ ታካቅ መራጀ ደግሞ የሁሉም ጎራ ፖለቲከኞች «ካልተጠነቀቅን እርስ በርስ እንፋጃለን» ማለታቸው ነው (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post.html)! የጎሳ ፌደራልዚምን የሚደግፉትም የማይደግፉትም የጎሳ እልቂት is right around the corner ብለው ደጋግመው ይነግሩናል። ለጎሳ ፌደራሊዝም ከዚህ የባሰ indictment የለም!
ስለዚህ ለ«ዜግነት ፖለቲካ» ደጋፊዎች እና ሌሎች የዚህ የጎሳ ፖለቲካ የሚጠሉ ሰዎችን የምመክረው፤ ስሜትን በሃሳብ አትከራከሩ፤ የትም አትደርሱም። በመሰረቱ የጎሳ ፌደራሊዝም ሰውን የሚጎዳ ባይሆን ምን ችግር አለው? ምንም። የጎሳ ፌደራሊዝም ኢትዮጵያን በሰላም ቢያስተዳደር እኔ የሚጀመርያ ደጋፌው ሆን ነበር። ግን አይደለም። ሃቁ ይህ ነው። የጎሳ ፌደራሊዝም የምንጠላው የግጭት እና ጭቆና መንስኤ ስለሆነ ነው። ይህ ደግሞ በመረጃ የተመሰረተ statement ነው። ክርክራችን በታሪክ እና ርዕዮት ዓለም የተገደባ ሳይሆን ሙሉ በሙሉ መረጃ የተመሰረተ ነው። ይህ መከራከርያ መንገድ ነው አዋጪ ብዬ የማስበው።
Friday 1 March 2019
የአዲስ አበባ ጉዳይ እና የሃላፊነት ፖለቲካ
በተለያዩ ጽሁፎቼ የኢትዮጵያ ፖለቲካ መሰረታዊ ችግር የ«ኢትዮጵያዊነት» ጎራው ለራሱ እጣ ፈንታ ሃላፊነት አለመውሰዱ ነው ብያለሁ። ላለፉት 50 ዓመታት ተደራጅቶ ፍላጎቶቹን አጣርቶ ከማስከበር ይልቅ ህልውናውን ለሌሎች ትቷል። ሃላፊነት ለሌሎች መታው ባህል አድርጎታል። ይህ አካሄድ የ«ለቅሶ ፖለቲካ» ብሄ ሰይምዬዋለሁ (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post_16.html)።
ይህ ሁኔታ ምክንያት አለው፤ የኢትዮጵያዊነት ጎራው በአብዮቱ ጀምሮ እርስ በርስ ተገዳድሎ ልሂቃኑ እራሱን አጥፍቶ እስካሁን አላገገመም። (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/1.html፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/2.html፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/3.html፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/4.html)። ቢሆንም በዚህ አካሄድ መቀጠል አይቻልም። ሌሎችን «ፍላቶእ እና መብታችንን አስከብሩልን» ብለን እየለመንን መቀጠል አይቻልም።
አሁን የሚያስፈልገን ከ«ለቅሶ ፖለቲካ» ወጥተን፤ ከህጻንነት እና ብሽተኝነት ወትጠን ወደ «ሃላፊነት ፖለቲካ» መግባት አለብን። ግድ ነው፤ አማራጭ የለም። እነ ለማ ይሁን አቢይ ይሁን ህወሓት ይሁን ግንቦት 7 ይሁን አብን ወዘተ እንዲህ አድርጉልን ብለን መለመን አይቻልም። ካሁን በኋላ ሁላችንም «ይህ ይሁን»፤ «ይህ ይደረግ»፤ «እከለ ይውደም» ወዘተ ከማለት ወደ «እኔ ይህን አደርጋለው» የሚለው አመለካከት መግባት አለብን። ልመና በቃ፤ የራሴን እጣ ፈንታ እራሴ ወስነዋለው ወደሚለው መግባት አለብን።
የአዲስ አበባ ጉዳይ የዚህ የአስተሳሰብ እና ተግባር ለውጥ አስፈላጊነት በደምብ ይገልጻል (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/09/blog-post_97.html)። ልሂቃኖቻችን እስካሁን እነ ኢህአዴግን፤ ህወሓትን፤ ኦዴፓን፤ የኦሮሞ ብሄርተኞችን፤ አዴፓን፤ ጥ/ሚ አቢይን፤ ፕሬዚደንት ለማን፤ ወዘተ እባካችሁ እንዲህ እንዲያ አድርጉ አታድርጉ እያሉ ለው ዓመት ይጮሃሉ። ግን አንድ የሚባል የአዲስ አበባ ህዝብን ጥቅም የሚያንጸባርቅ እና ለማስከበር የሚሯሯት ድርጅት የለም? የአዲስ አበባ ህዝብ ህልውናውን ለሌሎች ሰጥቶ ሌሎቹ የሚፈልጉትን ሲአደርጉ ልሂቃኑ ያለቅሳል! ይህ ምን ማለት ነው? የአዲስ አበባ ህዝብ እራሱን አደራጅቶ ፍላጎቱን እና መብቱን ዘርዝሮ ማስከበር ካልቻለ እነዚህ የማይወክሉት ተቋሞች የፈለጉትን ያደርጋሉ። ይህ እኮ እጅግ basic የሆነ ነገር ነው።
እስከ ዛሬ የኛ ልሂቃን እና ሚዲያ ይህን መሰረታዊ ጉዳይ ትተው በማልቀስ እና መለመን ነው የዋሉት። የራሳችንን ጥፋት (አለመደራጀት) ላለማየት ትብሎ ህልውናችንን አደጋ ውስጥ ከትተናል! ይህ ሁሉ ችግር ስላልተደራጀን ነው እና እንደራጅ ከማለት ሌሎች ስለሚያደርጉት እናለቅሳለን። ይህ ለቅሶ ምንም ለውጥ አላመጣም አያመጣምም። ህዝባችን በንዴት እንዲደራጅ አላደረገም። ይባስ ሌሎች ላይ ጣት በመጠቆም የራሳችንን ጥፋት እንዳናይ ስበብ ሆኖናል። ጉርጓዳችንን ይበልጥ እንድንቆፍር አድርጎናል።
አሁን ግን አንዳንዶች መራራ የሆነውን መድሃኒት ውጠን ወደ ፊት መራመድ እንዳለብን የገባቸው ይመስላል።
ከዚህ ከኢሳት ዝግጅት የአዲስ አበባ ህዝብ መዋናነት መደራጀት አለበት ትባለ። ያለመደራጀታችን ጥፋታችንን አመንን ማለት ነው፤ ይህን ማመን ነው መራራው መድሃኔት። ካመንን በኋላ ሙሉ አቅማችንን ወደ መደራጀት ስራ ማሰለፍ ነው ያለብን። ካሁን ወድያ አንዳች የልሂቃን እና ሚዲያ ደቂቃ በእሮሮ፤ ለቅሶ፤ እና ልመና መጥፋት የለበትም። ሙሉ አቅማችን ወደ መደራጀት።
ምን ማለት ነው የመደራጀት ስራ (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post_18.html)? ብዙ ሚስጥር የለውም፤ የህዝብ የማህበራዊ እና ፖለቲካዊ መደራጀት ለሺዎች ዓመታት የተደረገ ነገር ነው። የአዲስ አበባ ህዝብ «የአዲስ አበባ ህዝቦች ድርጅት» ያስፈልገዋል። የዚህ ድርጅት (ድርጅቶች) ተእልኮ የአዲስ አበባ ነዋሪዎችን ጥቅም ማስከበር ነው። ቀላል ተእልኮ ነው፤ ሌላ ጣጣ አያስፈልገውም። ድርጅቱ በርካታ (በመቶ ሺዎች የሚቆጠር) አባላት ያስፈልጉታል። ባለ ሃብቱ በደምብ መሳተፍ አለበት። ስብሰባ፤ ሰርቬ፤ ምርጫ፤ ወዘተ የሚያካሄድ መሆን አለበት። አባላቶቹ በየ ማህበራዊ ዘርፍ፤ በየ መስርያቤት፤ በዬ ሰፈሩ የሚሰሩ እና የሚኖሩ መሆን አለባቸው። ድርጅቱ ሰፊ ኔትወርክ ኖሮት «የሚፈራ» ማለትም አቅም ያለው መሆን አለበት። በተለያዩ የከተማው ጉዳዮች፤ መብራት፤ ውሃ፤ መንገድ፤ ደህንነት፤ ጤንነት፤ መፈናቀል፤ ውክልና፤ ወዘተ የሚሰራ መሆን አለበት። በዴሞክራሲያዊ መልኩ የአባላቱን ፍላቶ የሚያውቅ፤ የሚያስከበር እና የሚወክል መሆን አለበት።
ይህ ድርጅት ሲኖር፤ ዛሬ ቢኖር ስለ አዲስ አበባ ያለው ጭቅጭቅ አይኖርም ነበር። ሁሉም ተሳታፊዎች የአዲስ አበባ ህዝብ ፍላጎትን አበጥረው ያውቃሉ። የሁሉም አቋም ሰልሚታወቅ የፖለቲካ ድርድሮች በግልጽ እና በጽጋ ይካሄዱ ነበር። የለገጣፎ ሰዎች አይፈናቀሉም ነበር። ጉዳዩ ገና ሲነሳ ድርጅቱ ተሳትፎበት ድርድር ተደርጎበት በሰላም በሁሉም የሚያስማማ መልኩ ይፈታ ነበር። የኦሮሚያ «ልዩ ጥቅም» ጉዳይም እንዲሁ። ወካይ ድርጅት ቢኖርን «ልዩ ጥቅም» ብለን አናለቅስም ነበር። ድሮውኑ ተደራድረን የልዩ ጥቅም ትርጉም ላይ ተስማምተን ነገሩ በሰላም ይወሰን ነበር። ወዘተ።
የአዲስ አበባ ችግር የመጣው በህወሓት ምክንያት አይደለም። በኦሮሞ ብሄርተኞች ምክንያት አይደለም። መሰረታዊ ችግሩ የአዲስ አበባ ህዝብ እርስ በርስ ተስማምቶ አለመደራጀቱ ነው። ይህን አምነን አንዴ እና ለመጨረሻ ጊዜ ለቅሶ እና ልመናችንን ትተን ሙሉ አቅማችንን ወደ መደራጀት ማዋል አለብን። አለበለዛ በየበታችንነት እና ተገዥነት ስሜት እንደተገዛን እንቀጥላከን። መገዛት ማለት የራስን እጣ ፈንታ ለሌሎች መተው እና በራስ ህይወት ሃላፊነት አለመውስውድ ነው። ይህ ላለፉት በርካታ ዓመታት ጉዞአችንን ይገልጻል።
ይህ ሁኔታ ምክንያት አለው፤ የኢትዮጵያዊነት ጎራው በአብዮቱ ጀምሮ እርስ በርስ ተገዳድሎ ልሂቃኑ እራሱን አጥፍቶ እስካሁን አላገገመም። (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/1.html፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/2.html፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/3.html፤ https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/4.html)። ቢሆንም በዚህ አካሄድ መቀጠል አይቻልም። ሌሎችን «ፍላቶእ እና መብታችንን አስከብሩልን» ብለን እየለመንን መቀጠል አይቻልም።
አሁን የሚያስፈልገን ከ«ለቅሶ ፖለቲካ» ወጥተን፤ ከህጻንነት እና ብሽተኝነት ወትጠን ወደ «ሃላፊነት ፖለቲካ» መግባት አለብን። ግድ ነው፤ አማራጭ የለም። እነ ለማ ይሁን አቢይ ይሁን ህወሓት ይሁን ግንቦት 7 ይሁን አብን ወዘተ እንዲህ አድርጉልን ብለን መለመን አይቻልም። ካሁን በኋላ ሁላችንም «ይህ ይሁን»፤ «ይህ ይደረግ»፤ «እከለ ይውደም» ወዘተ ከማለት ወደ «እኔ ይህን አደርጋለው» የሚለው አመለካከት መግባት አለብን። ልመና በቃ፤ የራሴን እጣ ፈንታ እራሴ ወስነዋለው ወደሚለው መግባት አለብን።
የአዲስ አበባ ጉዳይ የዚህ የአስተሳሰብ እና ተግባር ለውጥ አስፈላጊነት በደምብ ይገልጻል (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/09/blog-post_97.html)። ልሂቃኖቻችን እስካሁን እነ ኢህአዴግን፤ ህወሓትን፤ ኦዴፓን፤ የኦሮሞ ብሄርተኞችን፤ አዴፓን፤ ጥ/ሚ አቢይን፤ ፕሬዚደንት ለማን፤ ወዘተ እባካችሁ እንዲህ እንዲያ አድርጉ አታድርጉ እያሉ ለው ዓመት ይጮሃሉ። ግን አንድ የሚባል የአዲስ አበባ ህዝብን ጥቅም የሚያንጸባርቅ እና ለማስከበር የሚሯሯት ድርጅት የለም? የአዲስ አበባ ህዝብ ህልውናውን ለሌሎች ሰጥቶ ሌሎቹ የሚፈልጉትን ሲአደርጉ ልሂቃኑ ያለቅሳል! ይህ ምን ማለት ነው? የአዲስ አበባ ህዝብ እራሱን አደራጅቶ ፍላጎቱን እና መብቱን ዘርዝሮ ማስከበር ካልቻለ እነዚህ የማይወክሉት ተቋሞች የፈለጉትን ያደርጋሉ። ይህ እኮ እጅግ basic የሆነ ነገር ነው።
እስከ ዛሬ የኛ ልሂቃን እና ሚዲያ ይህን መሰረታዊ ጉዳይ ትተው በማልቀስ እና መለመን ነው የዋሉት። የራሳችንን ጥፋት (አለመደራጀት) ላለማየት ትብሎ ህልውናችንን አደጋ ውስጥ ከትተናል! ይህ ሁሉ ችግር ስላልተደራጀን ነው እና እንደራጅ ከማለት ሌሎች ስለሚያደርጉት እናለቅሳለን። ይህ ለቅሶ ምንም ለውጥ አላመጣም አያመጣምም። ህዝባችን በንዴት እንዲደራጅ አላደረገም። ይባስ ሌሎች ላይ ጣት በመጠቆም የራሳችንን ጥፋት እንዳናይ ስበብ ሆኖናል። ጉርጓዳችንን ይበልጥ እንድንቆፍር አድርጎናል።
አሁን ግን አንዳንዶች መራራ የሆነውን መድሃኒት ውጠን ወደ ፊት መራመድ እንዳለብን የገባቸው ይመስላል።
ከዚህ ከኢሳት ዝግጅት የአዲስ አበባ ህዝብ መዋናነት መደራጀት አለበት ትባለ። ያለመደራጀታችን ጥፋታችንን አመንን ማለት ነው፤ ይህን ማመን ነው መራራው መድሃኔት። ካመንን በኋላ ሙሉ አቅማችንን ወደ መደራጀት ስራ ማሰለፍ ነው ያለብን። ካሁን ወድያ አንዳች የልሂቃን እና ሚዲያ ደቂቃ በእሮሮ፤ ለቅሶ፤ እና ልመና መጥፋት የለበትም። ሙሉ አቅማችን ወደ መደራጀት።
ምን ማለት ነው የመደራጀት ስራ (https://asfawdarguemeshal.blogspot.com/2018/10/blog-post_18.html)? ብዙ ሚስጥር የለውም፤ የህዝብ የማህበራዊ እና ፖለቲካዊ መደራጀት ለሺዎች ዓመታት የተደረገ ነገር ነው። የአዲስ አበባ ህዝብ «የአዲስ አበባ ህዝቦች ድርጅት» ያስፈልገዋል። የዚህ ድርጅት (ድርጅቶች) ተእልኮ የአዲስ አበባ ነዋሪዎችን ጥቅም ማስከበር ነው። ቀላል ተእልኮ ነው፤ ሌላ ጣጣ አያስፈልገውም። ድርጅቱ በርካታ (በመቶ ሺዎች የሚቆጠር) አባላት ያስፈልጉታል። ባለ ሃብቱ በደምብ መሳተፍ አለበት። ስብሰባ፤ ሰርቬ፤ ምርጫ፤ ወዘተ የሚያካሄድ መሆን አለበት። አባላቶቹ በየ ማህበራዊ ዘርፍ፤ በየ መስርያቤት፤ በዬ ሰፈሩ የሚሰሩ እና የሚኖሩ መሆን አለባቸው። ድርጅቱ ሰፊ ኔትወርክ ኖሮት «የሚፈራ» ማለትም አቅም ያለው መሆን አለበት። በተለያዩ የከተማው ጉዳዮች፤ መብራት፤ ውሃ፤ መንገድ፤ ደህንነት፤ ጤንነት፤ መፈናቀል፤ ውክልና፤ ወዘተ የሚሰራ መሆን አለበት። በዴሞክራሲያዊ መልኩ የአባላቱን ፍላቶ የሚያውቅ፤ የሚያስከበር እና የሚወክል መሆን አለበት።
ይህ ድርጅት ሲኖር፤ ዛሬ ቢኖር ስለ አዲስ አበባ ያለው ጭቅጭቅ አይኖርም ነበር። ሁሉም ተሳታፊዎች የአዲስ አበባ ህዝብ ፍላጎትን አበጥረው ያውቃሉ። የሁሉም አቋም ሰልሚታወቅ የፖለቲካ ድርድሮች በግልጽ እና በጽጋ ይካሄዱ ነበር። የለገጣፎ ሰዎች አይፈናቀሉም ነበር። ጉዳዩ ገና ሲነሳ ድርጅቱ ተሳትፎበት ድርድር ተደርጎበት በሰላም በሁሉም የሚያስማማ መልኩ ይፈታ ነበር። የኦሮሚያ «ልዩ ጥቅም» ጉዳይም እንዲሁ። ወካይ ድርጅት ቢኖርን «ልዩ ጥቅም» ብለን አናለቅስም ነበር። ድሮውኑ ተደራድረን የልዩ ጥቅም ትርጉም ላይ ተስማምተን ነገሩ በሰላም ይወሰን ነበር። ወዘተ።
የአዲስ አበባ ችግር የመጣው በህወሓት ምክንያት አይደለም። በኦሮሞ ብሄርተኞች ምክንያት አይደለም። መሰረታዊ ችግሩ የአዲስ አበባ ህዝብ እርስ በርስ ተስማምቶ አለመደራጀቱ ነው። ይህን አምነን አንዴ እና ለመጨረሻ ጊዜ ለቅሶ እና ልመናችንን ትተን ሙሉ አቅማችንን ወደ መደራጀት ማዋል አለብን። አለበለዛ በየበታችንነት እና ተገዥነት ስሜት እንደተገዛን እንቀጥላከን። መገዛት ማለት የራስን እጣ ፈንታ ለሌሎች መተው እና በራስ ህይወት ሃላፊነት አለመውስውድ ነው። ይህ ላለፉት በርካታ ዓመታት ጉዞአችንን ይገልጻል።
Subscribe to:
Posts (Atom)